Wszystkie Kolory Moich Wspomnień | Autor: Emily X. R. Pan

Historia pełna kolorów

W jednej chwili Leigh czuła, że mieni się i błyszczy tysiącami barw. W następnej chwili oblepiała ją jedynie czarna, oleista plama. Mniej więcej takie spektrum kolorów rozciąga się w dziewczynie, która w ciągu jednego dnia całuje najlepszego przyjaciela i znajduje ciało swojej matki.

Leigh nie może pogodzić się z tym, że mama popełniła samobójstwo. Dlaczego ją opuściła? Czy gdyby tamtego dnia ktoś był w domu, to nie doszłoby do tragedii? Nastolatka pogrąża się w żałobie, zadręczając się tymi i podobnymi pytaniami. Tymczasem Dory, matka Leigh, ukazuje się córce pod postacią wielkiego, czerwonego ptaka. Dziewczyna odczytuje pozostawione przez matkę sygnały i postanawia pojechać na Tajwan. Leigh zrobi wszystko, by jeszcze choć raz spotkać matkę…

„Wszystkie kolory moich wspomnień” to książka, która pochłonęła mnie już od pierwszych stron. To dziwne, że autorka potrafiła utrzymać tę niewymuszoną lekkość w języku i właśnie tym stylem opowiadać o problemie depresji i samobójstwa. Niestety mam wrażenie, że trudności związane ze zdrowiem psychicznym wciąż bywają dla nas trudnym tematem. Dlatego powieść Emily X.R. Pan uważam za bardzo pożyteczną i widzę w niej wartościowy tekst zarówno dla młodzieży, jak i dla dorosłych.

Poza wysoce wartościowym przesłaniem, powieść jest ciekawa również pod względem formy. Główna bohaterka odbiera świat i towarzyszące mu emocje za pomocą barw. Bezpieczeństwo i radość domowego ogniska są dla niej w kolorze złocistej ochry, zazdrość objawia się wściekłą zielenią, a smutek barwi się na pruski błękit. Moim zdaniem to świetny pomysł na wyrażanie uczuć i dobra okazja, by nauczyć się kilku nowych określeń na dobrze nam znane barwy.

Warto podkreślić, że powieść została obdarzona również szczyptą magii. Duchy zmarłych, kadzidełka o wyjątkowych właściwościach i pulsujące nadprzyrodzoną energią miejsca sprawiają, że książka odrywa nas od ziemi i pozwala spojrzeć na świat z nieco innej perspektywy. Dla mnie magicznym „składnikiem” powieści jest także przeniesienie miejsca akcji ze Stanów Zjednoczonych na Tajwan. Niestety ta kultura jest dla mnie jedną wielką tajemnicą, więc poznawanie jej z kart książki było czymś niezwykłym. Proza Emily X.R. Pan po raz kolejny może czegoś nauczyć i poszerzyć horyzonty.

Należy też wspomnieć, że powieść w mniej więcej równej mierze składa się z wydarzeń teraźniejszych oraz retrospekcji. Nie jest więc to historia opowiedziana od A do Z, z zachowaniem nienagannego chronologicznego porządku. Dzień obecny nieustannie splata się ze wspomnieniami, które okażą się kluczem do rozwikłania rodzinnej zagadki. Przyznam, że retrospekcje były dla mnie o wiele ciekawsze, niż wydarzenia współczesne. Akcja, która toczyła się we wspomnieniach była  bardziej interesująca i utrzymywała lepsze tempo. Z kolei fragmenty opisujące chwile obecne, miały tę wadę, że ich akcja bardzo zwalniała. Miałam wrażenie, zwłaszcza gdy miejscem akcji stał się Tajwan, że wydarzenia teraźniejsze są jedynie pretekstem do wprowadzenia kolejnej retrospekcji.

Koniec końców, szczerze zachęcam do przeczytania „Wszystkich kolorów moich wspomnień”. To wspaniała powieść o niełatwej tematyce, utrzymana w nastroju pięknej, ale bolesnej melancholii. Doskonała na pochmurne, jesienne dni.