Dotyk Lata Tom 3 Ślady Życia | Autor: Anna Rybkowska

Ta książka wydawała się idealną obyczajówką na wakacyjny wyjazd. Kontynuacja historii Bereniki, która po życiowych perturbacjach ląduje w Nabokowie. Jest lato, a wraz z nim nowe historie, które czasem spadają na główną bohaterkę jak grom z jasnego nieba. Czy faktycznie była to literatura w sam raz na urlop? Nie do końca.

Główna bohaterka, Berenika, kontynuuje swoją przygodę w Nabokowie. Spadek po znanym artyście, Maksymilianie Styksie miał być dla niej początkiem nowego życia. Jak to jednak w praktyce bywa, nic nie układa się idealnie. Skarb, który zostaje odsłonięty po letniej burzy, niczego nie ułatwia.

Bardzo trudno było mi wejść w tę historię. Nie czytałam poprzednich tomów, więc początek miałam kiepski. Pierwsza scena, na pogrzebie znanej w wiosce osobowości, pozwoliła na nakreślenie relacji miedzy społecznością a bohaterką. Niemniej jednak na kolejnych kartach tej historii pojawiały się coraz to nowe osoby, które zapewne odgrywały znaczące role w poprzednich tomach. Tutaj wchodzą bez konkretnej zapowiedzi, co powoduje, że czytelnik jest nieco zdezorientowany.

Sama opowieść przenosi nas w naprawdę sielskie klimaty. Malownicza wieś, dom na skraju lasu, lato ze swoim skwarem, porywistymi burzami i romantycznymi zachodami słońca. Autorka poruszyła wiele strun, które siedzą w każdej kobiecie. Troskę o starzejących się rodziców, trudne relacje z dziećmi i akceptację ich wyborów. Pojawił się również wątek wymagającego dziecka. Ot, przekrój społeczny, jak spotkamy właściwie wszędzie.

Nie do końca wczułam się w postać głównej bohaterki. Większość świadomych czytelników już tak ma, że jeżeli nie polubiło głównej bohaterki, to właściwie książka jest do skreślenia. Nie poszłabym aż tak daleko. Jednak nie da się ukryć, że wielokrotnie zwyczajnie nie rozumiałam wyborów Bereniki. Tak, jak gdyby autorka nie wiedziała, jak ma w danych sytuacjach postępować, aby w ogólnym rozrachunku całość była spójna.

Podczas czytania uderzyła mnie myśl, że ktoś tu jest szalony i wydawać by się mogło, że właśnie główna bohaterka. Zdarza się jej przeżywać sny na jawie, a to co realne często miesza się z półsnami. Sporo tu dygresji, które nie do końca są klarowne. W pewnym momencie zwyczajnie się zgubiłam, co zaliczam na minus tej opowieści. Być może ma to pewien sens, który poznamy dopiero czytając ostatnią część.

Warto również zaznaczyć, że jest to opowieść bardzo dojrzała. Nie znajdziesz tu slangowego języka, potocznych zwrotów i głupich ripost. Zamiast tego piękny język, w bardzo kulturalnym wydaniu. Kiedy skończyłam czytać, pierwsze, co przyszło mi do głowy to fakt, że ta książka jest nieco przegadana. Drugie, że chyba nie wciągnęłam się na tyle, aby sięgać po wcześniejsze i późniejsze tomy.

Na uwagę zasługuje również bardzo przyjemna szata graficzna oraz rozkład rozdziałów. Okładka z uśmiechnięta kobietą trzymającą kubek kawy w otoczeniu zalanych słońcem pól doskonale oddaje klimat opowieści. Poszczególne rozdziały nie są za długie, dają oddech czytelnikowi. Czytelna czcionka oraz miękka okładka dodaje komfortu przy czytaniu w podróży albo w domowych pieleszach.

To nie jest tak, że ta opowieść jest zła. To całkiem fajna historia, która z pewnością umili niejeden wieczór. Z książkami jednak jest tak, że albo poczujesz „chemię” od pierwszego akapitu, albo nie. W moim przypadku nie zadziałało, jednak jestem pewna, że wielbicielki literatury obyczajowej znajdą tu coś dla siebie.