Żniwiarz Tom 2 Egzorcysta | Autor: Paweł Kornew

Osobiście nie przepadam za kilkutomowymi powieściami, jednak w obecnych czasach taki format zdecydowanie dominuje. Może dzieje się tak dlatego, że autorzy mają nam znacznie więcej do powiedzenia, może dlatego, że wydawnictwa w ten sposób pragną nakłonić czytelników do zrobienia kilku zakupów – nie mnie oceniać. Niezależnie od przyczyny przeszkadza mi, że przejście z jednego tomu w drugi najczęściej nie jest płynne. Na początku drugiej części akcja stoi w miejscu, a autorzy zazwyczaj pokrótce przypominają fabułę z jedynki. Czasem robią to dość subtelnie i atrakcyjnie, czasem nie. W wielu przypadkach taki wstęp bywa nudny i irytujący. Drugi tom Egzorcysty wybija się jednak na tym polu. Autor przypomina dotychczasowe wydarzenia, przedstawiając zeznania jednego z głównych bohaterów podczas przesłuchania. Taki pomysł bardzo mi się spodobał i bez wątpienia uczynił wstęp jednym z ciekawszych.

Problem z kolejnymi tomami polega również na tym, że często nie stoją już na takim poziomie co część pierwsza i sprawiają, że rezygnuję z lektury, nie poznając całej fabuły. Całe szczęście Tom II Egzorcysty nie tylko dorównuje części pierwszej, ale w mojej ocenie nawet ją przewyższa.

Sama fabuła jest tutaj bardziej konkretna. Każda z postaci została już nakreślona i przedstawiane są jej dalsze poczynania. Zdecydowanie na pierwszy plan wychodzi wątek detektywistyczny, opierający się na poszukiwaniu skradzionych grotów do bełtów kuszniczych, wykonanych z przeklętego metalu i zdobytych przez bohaterów w części pierwszej. Zagadka jest całkiem interesująca, a dochodzenie poprowadzone zgrabnie i w ciekawy sposób. Fabuła łączy w sobie nieustannie splatające się wątki życia możnych, z losami lokalnego elementu w postaci szulerów czy rzezimieszków, którzy są skłonni kraść lub mordować za pieniądze. Nieustanne łączenie się tych z pozoru odmiennych światów jest w całej serii bardzo wyraźnie akcentowane i stanowi jeden z jej najbardziej charakterystycznych elementów.

Przy okazji recenzji tomu pierwszego pisałem, że prowadzenie narracji z perspektywy wielu bohaterów sprawia, ze powieść staje się nieco chaotyczna. W drugim tomie bohaterowie są nam już znani, jesteśmy przyzwyczajeni do takiego sposobu opowiadania historii oraz specyfiki świata przedstawionego, dzięki temu odbiór dzieła jest dużo łatwiejszy oraz przyjemniejszy. Co więcej, uważam, że Tom II jest tak dobry, że zdecydowanie warto przemęczyć się przez bardziej chaotyczne elementy części pierwszej, by móc nacieszyć się dalszymi etapami historii.

 Drugi tom jest, według mnie, również dużo bardziej brutalny. Wraz z tym jak akcja nabiera tempa, intrygi zagęszczają się, a groźba wojny z heretykami jest dużo bardziej namacalna, poszczególni bohaterowie są gotowi do coraz bardziej zdecydowanych czynów. W efekcie oczom czytelnika ukazują się również dużo bardziej intensywniejsze sceny. Mamy także możliwość dużo wyraźniejszego zaobserwowania prawdziwej mocy jaką daje śmiertelnikom ohyda i do czego są zdolni, by posiąść te możliwości.

 Podobnie jak w części pierwszej, można przyczepić się do kwestii technicznych związanych z edycją dzieła. Niestety nadal zdarzają się literówki, zdania zaczynające małą literą oraz inne, drobne potknięcia. Co prawda nie wyłapałem ich aż tyle co w części pierwszej, jednak nadal są obecne.

 Jeśli chodzi o sposób wydania, to uważam, że druga część wygląda nieco lepiej. Chociaż pozornie mamy ten sam schemat – tajemnicza postać na tle subtelnie nawiązującym do fabuły książki, to obrazek zdobiący drugi tom jest dużo lepszy. Brak kiczowatej poświaty wokół postaci, emanacje ohydy zamiast płomieni i dużo lepszy dobór kolorów sprawiają, że całość prezentuje się  lepiej.

Żniwiarz nie jest ostatnią częścią cyklu, dlatego pozostaje mi jedynie polecić powieść każdemu entuzjaście literatury fantasy, z niecierpliwością czekając aż w moje ręce wpadnie tom III.