Biały Pył Piekło Na K2 | Autor: Krzysztof Koziołek

Tę książkę mógł napisać tylko prawdziwy pasjonat gór. „Biały pył” to już dwudziesty tytuł w dorobku Krzysztofa Koziołka, który w 2019 roku za „Nad Śnieżnymi Kotłami” otrzymał nagrodę w kategorii „górska fikcja literacka i poezja”. W przypadku niniejszej pozycji widzimy dużą konsekwencję w doborze klimatu i tematu.

A okładka myli tropy. W pierwszej chwili ma się wrażenie, że to kolejna publikacja dotycząca zmagań himalaistów z morderczą górą. Próba sił w ekstremalnych warunkach pogodowych i walka z własnym fizycznym ograniczeniem. I to prawda. Zgadza się miejsce, czas, nawet okoliczności. Tyle, że wszystko jest fikcją literacką skrojoną na potrzeby kryminału. I to kryminału wysokiej jakości. Może nie w stylu Agathy Christie, a raczej amerykańskiego dreszczowca. Lektura na każdą porę roku. Trzymająca w napięciu i gwarantująca satysfakcję dla niespełnionych ambicji każdego potencjalnego wspinacza, który chciałby…, ale chwilowo woli posiedzieć w fotelu z książką i kubkiem herbaty w ręku.

Krzysztof Koziołek zabiera czytelnika w podróż do niezwykłego świata z nietuzinkowymi bohaterami, których przedstawia jako „osoby dramatu”. Dzięki takiemu zabiegowi, krótkiej charakterystyce, już na wstępie mamy okazję wybrać swoje alter ego, awatara na czas literackiej wędrówki. Po pierwsze – identyfikacja. Po drugie – maksymalne prawdopodobieństwo zaistniałych wydarzeń i zachowań. Po trzecie – cała otoczka związana z mistyką i logistyką wspinaczki wysokogórskiej. Tak sugestywnej, że „Biały pył” otrzymał rekomendacje od Leszka Cichego. Himalaisty, który pokonał najwyższą górę świata, Mont Everest. Konsultacji merytorycznych udzielali m. in. Krzysztof Wielicki i Adam Bielecki. Dwa pokolenia bohaterów spod różnych ośmiotysięczników.

Autor wskazał też źródła inspiracji książkowych i filmowych. Sięgnął, na przykład, po biografię Jerzego Kukuczki, klasykę Wszystko za Everest Jona Krakauera, czy Nagą górę Reinholda Messnera. Ale są też pozycje nowsze, pasujące do współczesnego oblicza himalaizmu i alpinizmu. A wśród takowych: Anatomia góry Rafała Froni, czy Spod zamarzniętych powiek Dominika Szczepańskiego. Weny twórczej poszukał Koziołek również w zapisach Etyki we współczesnym alpinizmie oraz filmach: Ostatnia góra (w reżyserii Dariusza Załuskiego) i The Summit (w reżyserii Nicka Ryana).

Nie brakuje zatem w fabule akcentów archiwalnych, faktów i cytatów. Chociażby myśl Andrzeja Zawady, że „(…) wyprawy dzielą się na udane i szczęśliwe (…). Te pierwsze są wtedy, kiedy zdobywa się szczyt. Drugie, jeśli wszyscy z nich wracają”.

Zaiste, idealne okoliczności, by wprowadzić czytelnika do akcji i pozwolić mu odpowiedzieć na nieśmiertelne pytanie: co się TAM wydarzyło? Jest również bardzo bogata, profesjonalna terminologia, z którą czytelnik ma okazję nie tylko się zapoznać, ale i zaprzyjaźnić. Na trwałe włączyć do swojego słownika pojęcia takie, jak okno pogodowe, trawers, zespół szturmowy, śruby lodowe, poręczowanie, most śnieżny, małpa, serak. Mocnymi stronami tego górskiego thrillera są niewątpliwie obszerne sylwetki charakterologiczne trzynastu postaci oraz, jak zawsze ciekawe jako zabieg artystyczny, odwrócenie chronologii zdarzeń i wykorzystanie retrospekcji.

W warstwie fabularnej – prosty schemat: grupa szykuje się do zdobycia szczytu. Tymczasem tworzą się obozy sympatii i antypatii, a w tle – zmagania z zimą, górą i samym sobą. Komunikacja ze światem zewnętrznym zostaje zerwana. Jak w klasyce horroru. Kolejni uczestnicy wyprawy zostają systematycznie wyeliminowani. Co się wydarzyło, że nikomu nie można już ufać? Zagadka dla czytelnika. Niestety, akcja rozwija się bardzo, bardzo wolno. Dreszcze, co prawda są, ale głównie przez zimową aurę, a nie z napięcia wymaganego od thrillera. Wszystko toczy się w żółwim tempie i urywa zanim strach na dobre da o sobie znać. Czyżby Krzysztof Koziołek bawił się z nami w kotka i myszkę?