Płonące Dziewczyny | Autor: C. J. Tudor

„Płonące dziewczyny” to kolejna powieść C. J. Tudor, a właściwie  Caroline J. Tudor. Największą popularność przyniósł jej „Kredziarz”, teraz do księgarni trafiła czwarta powieść „Płonące dziewczyny”. 

Akcja powieści rozgrywa się w małej miejscowości Chapel Croft, w hrabstwie Sussex. To tam w XVI wieku na stosie spalono grupę mieszkańców wsi, dwie męczennice były młodymi dziewczynami – do dziś mieszkańcy czczą ich pamięć tworząc laleczki z gałązek, które pali się w czasie dorocznej ceremonii w rocznicę egzekucji. Do Chapel Croft zostaje zesłana Jack Brooks – pastorka Kościoła anglikańskiego, prywatnie matka piętnastoletniej Flo. Jack Brooks ma objąć parafię po zmarłym poprzedniku. Wszystko wskazuje na to, że poprzedni pastor popełnił samobójstwo, a dziwne jest to, że w jego rzeczach znaleziono zestaw do egzorcyzmów. Chapel Croft ma jeszcze jeden sekret – trzydzieści lat temu zaginęły tam dwie młode dziewczyny.

Legenda głosi, że płonące dziewczyny mogą się ukazywać różnym osobom. Mówią, że osoba która zobaczy jedną z płonących dziewczyn, będzie miała kłopoty.

Czy zniknięcie dziewczyn i samobójstwo pastora ma związek z męczennikami z Chapel Croft? Czy Jack odkryje prawdę? Czy Jack i Flo może grozić niebezpieczeństwo?

Cenię powieści, które fabułę opierają na historycznych wydarzeniach, tym bardziej jeśli są one faktem. Dlatego już od pierwszych akapitów wciągnęła mnie lektura „Płonących dziewczyn”. Niestety nie udało mi się znaleźć potwierdzenia istnienia płonących dziewczyn, ale faktem jest, że Maria Tudor znana była z przeprowadzanych czystek wśród protestantów, a przeciwników kazała palić na stosie. Stara kaplica, historia męczenników i rytuały z nimi związane mogą lekko przytłoczyć czytelnika. Dlatego sprytnym zabiegiem było chłodzenie akcji wstawkami typowo obyczajowymi, kiedy Jack i Flo muszą zadomowić się w małej wiosce, od początku nieprzyjaznej i pełnej tajemnic. Miałam obawy, że skoro główną bohaterką jest osoba duchowna powieść będzie zbyt przytłaczała tematyką – nic bardziej mylnego, Jack Brooks jest normalną kobietą, która czasem tylko wzywa wyższe siły. Przed Jack i Flo trudne zadanie. Społeczność Chapel Croft jest mocno hermetyczna i zakotwiczona w historii miejsca. Praktycznie wszyscy mieszkańcy są wrogo do nich nastawieni – Jack musi zdobyć zaufanie parafian, Flo zyskać przyjaciół. Obie zostaną uwikłane w tajemnice Chapel Croft.

W powieści zaskakuje profesja bohaterki. Dodajmy do tego aurę tajemniczości, zamkniętą na obcych społeczność, tradycje sprzed ponad trzystu lat, zniknięcie młodych dziewczyn i podejrzane samobójstwo poprzedniego pastora, to otrzymamy powieść naprawdę intrygującą. Zaletą jest lekkie pióro C. J. Tudor, do tego niewymagający styl nieprzytłoczony opisami i dość krótkie rozdziały z perspektywy trzech osób. Smaczku dodają wszechobecne zjawiska paranormalne. Wadą niestety jest… przewidywalność. Wprawiony czytelnik z łatwością – mniej więcej od połowy – jest w stanie podzielić bohaterów na dobrych i złych, po trzech czwartych powieści będzie wstanie wytypować głównego sprawcę. Odbioru nie ułatwia kilka absurdalnych scen i zauważalne nieścisłości. Zgrabne zakończenie z nutką sensacji, a ostatnie kilka stron wprowadza pożądany element zaskoczenia.

W „Płonących dziewczynach” tajemnica goni tajemnicę, a sekret goni sekret. Ciekawa kreacja postaci, intrygujące zapętlenie kilku wątków, interesujący temat. Choć akcja jest w miarę statyczna każdy kolejny rozdział podrzuca kolejne wątki i myli tropy. Nie mam porównania z innymi powieściami C. J. Tudor tu nie było źle, ale też nie było rewelacyjnie. W ogólnym rozrachunku wygrywa rozrywka i intryga – w szkolnej skali 4+.

Boisz się ciemności? Sięgając po „Płonące siostry” lepiej zapal światło. To prawdziwy majstersztyk jeśli chodzi o klimat. Dawno nie spotkałam się z książką, która aż tak oddziaływałaby na czytelnika, która tak głęboko wchodzi do umysłu, wręcz zaczyna panować nad emocjami. Pozostawia po sobie ślad. Ma w sobie coś, co sprawia, że nie można się od niej oderwać, po prostu trzeba dotrzeć do zakończenia, najlepiej jak najszybciej.

Jest w tej książce coś niezwykłego, coś co zapada w pamięć. Zdecydowanie mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że autorka fantastycznie tworzy zarówno świat jak i postacie. Bohaterowie są wyraziści i wyjątkowi, trochę zadziwiający i dziwaczni, zwracają na siebie uwagę czytelnika. Sprawiają, że nie można się oderwać od lektury, czasami skłaniają do przemyśleń, miejscami intrygują, innym razem wprawiają w złość, lub irytację. A jest to wspaniałe, ponieważ nie pozwala się nudzić. Tak samo miejsce akcji, mała wioska, w której wszyscy się znają, w której nie można wiele ukryć. Miejsce tajemnicze, przepełnione mrokiem, budzące niepokój. Zestawienie tego opisu z wydarzeniami, które rozgrywają się w przedstawionej przez autorkę historii jest niezwykle intrygujące. Otóż jak ukryć się w miejscu, w którym nie da się przed nikim schować.

Dużym, albo raczej ogromnym plusem tej pozycji jest brak zbędnych opisów. Nie ma miejsca na nudę, akcja jest niezwykle płynna, tempo nie spowalnia, co trzeba przyznać jest niezwykle trudne do uzyskania przy tak obfitej książce. Czuć, że jest powiedziane tyle ile powinno być, że czytelnik dostaje to na co w aktualnym momencie może pozwolić historia, przy tym nie odczuwa się niedosytu. Wydaje się to niezwykłe, jest na pewno niespotykane, ale prawdziwe, wspaniałe.

Mówiąc o tej książce nie myślę o samej historii, która owszem jest interesująca, sprawia, że chce się ją poznać, lecz czy w świecie literackim nie mamy wielu dobrych historii? Odpowiedź brzmi, mamy i to setki, jak nie tysiące, jednak na dobrym pomyśle zazwyczaj się kończy. W tym przypadku czytelnik dostaje cały pakiet, książkę naprawdę dobrą, dopracowaną w każdym calu. Dlatego gdy o niej myślę przede wszystkim widzę obrazy przepełnione mrokiem i tajemniczością, czuję emocje, które towarzyszyły mi podczas lektury, wręcz przeżywam wszystko na nowo. Tym właśnie charakteryzuje się tytuł, po który warto sięgnąć.

Do tego dodać należy również niezwykle przystępny, prosty i płynny styl autorki. Sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Dla niektórych może i jest to szczegół, lecz prawda jest taka, że wiele znaczy, styl jest niezwykle ważny dla odbioru. C. J. Tudor pisze w sposób uniwersalny, co daje możliwość wgryzienia się w lekturę każdemu.

Prawdę mówiąc nie wiem jak to możliwe, że jest to pierwsza książka tej autorki, z którą się zapoznałam. Nie wiem jak mogłam wcześniej omijać takie cudowności. „Płonące dziewczyny” to książka, którą trzeba przeczytać, absolutny pewniak. Dodam również, że na co dzień nie czytam tak mrocznych thrillerów, ale tym się zachwyciłam. Także z czystym sumieniem polecam każdemu. Warto sięgać po książki dobre, naprawdę dobre. Ten tytuł zasługuje na uznanie, jestem pewna, że niedługo sięgnę po inne książki tej autorki, oraz że wrócę kiedyś do tej konkretnej historii osadzonej w małej, zdecydowanie niepokojącej wiosce.