Piękny | Autor: Agnieszka Kraśkiewicz

„Piękny” autorstwa Agnieszki Kraśkiewicz to krótki romans, który swoją fabułą i zawartymi w opowieści wątkami, przypomina nieco romans mafijny. Na stu osiemdziesięciu stronach poznajmy historię Natalii i Dominika, których splot wypadków postanowił połączyć ze sobą.

Natalia, wracając z pracy zauważa tonący samochód. Mimo pewnych obaw i lęków postanawia pomóc pasażerom wydostać się z pojazdu. Ryzykuje swoje życie, biorąc pod uwagę jej brak umiejętności pływania i ogólną niechęć do dużych zbiorników wodnych.

Udaje jej się uratować jedyną osobę, znajdującą się w pojeździe, która, jak się okazuje jest tytułowym „Pięknym”, czyli przystojnym, młodym, bogatym mężczyzną.

Dominik z wdzięczności zatrudnia Natalię w swojej firmie na dobrze płatnym stanowisku, ułatwia zmianę mieszkania o znacznie podwyższonym standardzie, niż dotychczasowe lokum kobiety i podarowuje nowoczesny samochód. Przez rok Natalia i Piękny tworzą dziwną relację, opartą w głównej mierze na wzajemnej wdzięczności i jakiejś bliżej niesprecyzowanej przyjaźni.

Wszystko jednak zmienia się, kiedy Natalia zaczyna dostrzegać w mężczyźnie kogoś więcej, niż przystojnego przyjaciela, któremu kiedyś pomogła, a on w zamian postanowił jej się zrewanżować.

Historia Natalii i Dominika jest schematyczna i łatwo przewidywalna. Miłośnicy romansów łatwo dostrzegą, że fabuła „Pięknego” zbudowana jest na podstawie szablonowych wątków, które od wielu lat są namiętnie powielane w romansach, szczególnie tych, gdzie przewija się wątek mafijny. Mamy młodą, ambitną, nieco zakompleksioną dziewczynę, uwielbiającą zakrapiane imprezy ze swoją najlepszą przyjaciółką. I jego, który swoim wyrzeźbionym ciałem i najprzystojniejszą twarzą, jaką główną bohaterka widziała w życiu wygląda jak nierealne męskie bóstwo. Co więcej, Dominik jest typowym, nieznoszącym sprzeciwu samcem alfa, diabelnie dobrym kochankiem i jak łatwo się domyślić: posiada mroczną i nielegalną tajemnicę.

Sama fabuła również nie jest zbyt oryginalna. Bohaterowie się poznają, po jakimś czasie rodzi się pomiędzy nimi typowa fascynacja seksualna, następnie na jaw wychodzą tajemnice głównego bohatera, w tym oczywiście, nie może zabraknąć wątku „tej trzeciej”. To wszystko prowadzi do awantur, ucieczek dziewczyny, zrywania znajomości, wzajemnych wyrzutów.

Idąc dalej utartym schematem, można się domyślić, że pojawią się również wrogowie, porwanie… i ciąża.

Powieść napisana jest z perspektywy Natalii, a co za tym idzie dzięki narracji pierwszoosobowej spodziewamy się mnóstwa wewnętrznych przemyśleń postaci, mnogości dobrze przekazanych uczuć i emocji. W wielu momentach zabrakło właściwego naładowania emocjonalnego. Szczególnie wtedy, kiedy główna bohaterka zostaje porwana. Odnieść można wrażenie, że wątek ten jest zupełnie niedopracowany, jeśli chodzi o oddanie przemyśleń, czy reakcji na traumatyczne przeżycia głównej bohaterki.

Główne postacie również nie zaskakują niczym nowym. Ich reakcje i podejmowane decyzje są łatwe do przewidzenia. Natalia, szczególnie w pierwszych rozdziałach nieco irytuje, dokładnie, jeśli chodzi o jej wypowiedzi, przesycone nadmierną wulgarnością, czy wszędobylskie wstawki zarówno w dialogach, czy przemyśleniach bohaterki z zastosowaniem onomatopei: „he he”. Nie do końca zrozumiałe były czasem jej działania, w wielu kwestiach zabrakło dokładniejszego przybliżenia czytelnikowi, dlaczego kobieta postępuje tak, a nie inaczej. Marco jest typowym męskim bohaterem, spotykanym często we współczesnych romansach. Mężczyzna jest w połowie Hiszpanem, a w połowie Polakiem. Tajemniczy, bogaty i mocno skoncentrowany na władzy. Kiepsko radzi sobie z porażkami, tak samo jak z respektowaniem słowa „nie”, którego, oczywiście sam używa bardzo chętnie i często. Dużo kolorytu wprowadza do powieści postać Marco. Postać jest tajemnicza i zbudowana w ciekawy sposób. Marco i najlepszą przyjaciółkę głównej bohaterki – Lilę, łączyło kiedyś coś, co stanowi praktycznie największą, a co za tym idzie ciekawą i fascynującą zagadkę w całej fabule. Niestety, wątek nie został do końca wyjaśniony.

Podsumowując „Piękny” to pozycja, która nie posiada zaskakującej czy odkrywczej fabuły. Zawiera dużo powielanych wątków, które czytelnikowi romansów, mogą się już, mówiąc kolokwialnie „przejeść”. Niemniej, jednak, książka stanowi miły przerywnik, mało wymagającą lekturę, po którą warto sięgnąć, choćby dla relaksu.