Postrach Z Ciemności | Autor: Katarzyna Romecka

Wyobraźcie sobie, że budzicie się, otwieracie oczy, rozglądacie się i nie rozpoznajecie miejsca.  Czujecie ból, zdezorientowanie oraz panikę. Pierwszą rzeczą, jaką dostrzegacie jest śnieżnobiały sufit, później wszędobylskie rurki, które chciałoby się powiedzieć, że wręcz wyrastają z ciała, a na końcu blondwłosą postać, która pochyla się nad wami i coś mówi… A potem uświadamiacie sobie, że nic już nie będzie takie, jakie było, co gorsza nie zapowiada się także, aby było lepiej. Tymi słowami wstępu chcę wprowadzić Was w mroczny, przepełniony kłamstwem i tajemnicami świat, gdzie nie wiadomo kto jest wrogiem, a kto przyjacielem. Poznajcie „Postrach z ciemności” autorstwa Pani Katarzyny Romeckiej (2021, Wydawnictwo Gajus). 

Katarzyna Romecka jest debiutującą autorką, ale także, a nawet przede wszystkim płcią piękną. Kobietą pełną pasji, marzeń, które sukcesywnie spełnia. Osobą, która nie boi się wyzwań i z ogromnym zapałem, jak i zaangażowaniem podejmuje się ich. Kobietą, która realizuje się zarówno w sferze rodzinnej, jak i w macierzyństwie, a jednocześnie nie zaniedbuje siebie pod względem rozwoju osobistego, a także samorealizacji.

Poznajcie Amelię. Amelia wiedzie wraz z córeczką z pozoru normalne, poukładane życie u boku męża polityka. Niestety pewnego dnia ulega wypadkowi, po czym trafia do szpitala, gdzie dowiaduje się, że musi ratować czym prędzej swoje dziecko, ponieważ znalazło się ono w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Chce jak najszybciej uciec, lecz nie zdaje sobie sprawy, że zło jest bardzo blisko jej. Zaczyna się walka z czasem. Czy kobiecie uda się zapobiec najgorszemu? Jak daleko jest w stanie się posunąć, aby ocalić siebie i bliskich? Czy uda jej się przełamać swoje lęki i nawracające demony z przeszłości?

Zanim zacznę pisać opinię na temat książki, chcę nadmienić, że jest ona niedopracowana, co rzuca się w oczy. Pojawiają się błędy w tekście takie jak: niedopasowana forma słowa do osoby, mylenie imion postaci, literówki, błędy interpunkcyjne… W aspekcie merytorycznym przydałaby się solidna korekta. 

„Postrach z ciemności” jest powieścią, która porusza zagadnienie przemocy rodzinnej, a także na tyle silnej kobiecej osobowości, która postanawia coś zrobić z tym faktem i… uciec. Porzucić dotychczasowe życie, aby zacząć wszystko od nowa gdzieś indziej. Książka została napisana lekkim, przyjaznym czytelnikowi stylem pisania, dlatego też lekturę czyta się bardzo szybko. Napięcie pojawia się od pierwszych stron i utrzymuje aż do końca. Historia wciąga, intryguje, buduje ciekawość, a wszystko to na skutek częstych zwrotów akcji.

Nastrój twórczości jest mroczny, pełen tajemnic, przepełniony kłamstwem, tajemnicami, zawiścią, ale także strachem, bólem. Historia jest momentami przerażająca, przerażenie potęguje fakt, że narracja jest poprowadzona oczami Amandy, to z nią przeżywamy emocje, które zmieniają się diametralnie, od skrajności po skrajność, od paniki po nadzieję na lepszy żywot. Pani Katarzyna wykreowała swój tekst zgodnie z myślą „tu i teraz”, unika przy tym opisów czegokolwiek, sama fabuła jest natomiast bardzo okrojona płaszczyznowo. Postacie są nijakie, takie bezpłciowe, nie zostały nakreślone praktycznie w ogóle, ani pod względem wizualnym, ani psychicznym. Natomiast sposób ich wypowiadania się jest sztywny, wręcz nienaturalny.

Temat powieści już od samego początku mnie zaintrygował, dlatego też nie mogłam doczekać się, aż przeczytam książkę i podzielę się wrażeniami. Jednak, jak widać nie były one jednoznaczne, uważam, że wykonanie książki pozostawia wiele do życzenia, przy czym czuję się lekko zawiedziona. Moje zainteresowanie podtrzymywała przede wszystkim kapitalna wartkość, elementy gdzie wstrzymywałam oddech, natomiast zawiodłam się na bohaterach, dialogach, czy znikomej ilości opisów. Nie tak wyobrażałam sobie powieść. Czuję niedosyt i rozczarowanie. Nie polecam.

Z oknem jesienna pogoda. Jedyną zaletą takiej pogody jest to, że nareszcie na czytanie znajduję dużo więcej czasu. W taką pogodę muszę przyznać, że książki czyta mi się zdecydowanie lepiej, a pochmurna aura za oknem zmusza nas do przemyśleń na temat naszego życia i nie tylko... Tym razem w moje ręce trafiła powieść autorstwa Katarzyny Romeckiej pt. "Postrach z ciemności". Wybrałam te lekturę zarówno ze względu na tematykę jak i zachęcający opis. Jednak czy ta lektura sprostała moim oczekiwaniom? Tego dowiecie się czytając poniższą recenzję.

Amanda to główna bohaterka powieści "Postrach z ciemności". Kobieta ze wszystkich sił stara się uchronić swoją córkę przed śmiertelnym niebezpieczeństwem jakie im grozi. Amanda ucieka z rodzinnej miejscowości i zatrzymuje się w miasteczku, w którym od razu znajduje grono przyjaciół, którzy bez zawahania starają się jej pomóc. Niestety zło jest bardzo blisko i czai się tuż za rogiem. Czy kobiecie uda się uchronić córeczkę przed najgorszym? Czy uda jej się ocalić własne życie?

"Postrach z ciemności" to krótka książka. Ma ona zaledwie 140 stron. Jednak jest to historia, która zagościła w moim sercu na dobre i muszę przyznać, że szybko o niej nie zapomnę i w gorszych chwilach będę do niej wracać. Jest to książka, która pokazała mi, że nawet w najgorszych chwilach mając koło siebie grono zaufanych przyjaciół jesteśmy w stanie wszystko przetrwać. Ponadto nauczyła mnie jednego. Nie ważne jak jest ciężko i niebezpiecznie nie możemy się poddawać. Katarzyna Romecka opowiedziała historię, która jest niezwykła, pouczająca, ale i poruszająca nawet najbardziej zatwardziałe serce czytelnika. Sama uroniłam podczas czytania niejedną łzę..

Amanda musi zmierzyć się ze swoimi największymi lękami, aby zapobiec najgorszemu. Ta postać jest wykreowana na niezwykle silną kobietę. Mimo lęku i strachu nie poddaje się ona, a dobro dziecka jest dla niej najważniejsze. Chociaż nie powiem, że nie mam co do niej zastrzeżeń. Otóż chwilami jak dla mnie była ona za bardzo łatwowierna i bezmyślna opowiadając swoją historię ludziom, których dopiero co poznała. Ale jak się później okazało to była jedna z lepszych decyzji jakie podjęła w tamtym momencie.

"Postrach z ciemności" to książka, w której zobaczymy, że mając pieniądze czujemy się bezkarni. A wiecie co jest najgorsze w tej historii? Że mimo iż jest ona wymyślona to niejednokrotnie możemy ją odnieść do prawdziwego życia. Czy mało razu słyszeliśmy o kobietach, które uciekają przed najbliższymi? Które boją się o swoje życie? Które boją się osób, którym niegdyś bezgranicznie ufały? Ta powieść zmusza czytelnika do refleksji na temat życia. Mówią, że pieniądze szczęścia nie dają... Może jest to prawda, ale ta historia pokazała mi, jak niebezpieczni są ludzie, którzy te pieniądze mają...

Bardzo zachęcam Wam do poznania historii Amandy. Jak już wspomniałam książka jest krótka. Aby ją przeczytać wystarczy zarezerwować sobie jeden wieczór. Ponadto lektura ta napisana jest w taki sposób, że nie ma czasu na nudę, a wydarzenia rozwijają się bardzo dynamicznie, że dopiero zaczynacie ją czytać, a już czytacie zakończenia. Książkę tę polecam głównie starszym odbiorcom, ponieważ zmusza nas ona do refleksji. Mimo tego, ze jest ona krótka po przeczytaniu nie czujemy niedosytu, ponieważ autorka postawiła tutaj na jakość a nie ilość i na tych stu czterdziestu stronach opowiedziała dokładnie całą historię.

Ucieczka przed nadchodzącą zgubą na krótszy czas jest właściwym rozwiązaniem, gdyż przeważnie wtedy nie mamy, jak się bronić i ciężko o jakąkolwiek pomoc ze strony otoczenia. Natomiast na dłuższy czas jest to błędne rozwiązanie, gdyż ile można uciekać i żyć w strachu przed nieznanym. Po znalezieniu nowego miejsca trzeba poszukać sojuszników i razem stawić czoło prześladującej osobie.

Zarys fabuły

W książce spotykamy Amandę, która została zaatakowana przez byłego męża Olafa, czego efektem było znalezienie się jej w szpitalu. Bohaterka postanowiła uciec ze szpitala, by ratować córkę Różę przed niebezpieczeństwem. Przy pomocy swojej siostry Anieli wyjeżdżają z miasta, by na chwilę się u niej ukryć. Następnego dnia pożycza samochód Anieli i wyjeżdżają w nieznane wraz z córką. Trafiają do przytulnego miasteczka, gdzie Amanda dostaje propozycję pracy u Amelii, która prowadzi niewielki lokal gastronomiczny. Amanda wynajęła dom u pracodawczyni, z którą się od razu zaprzyjaźniła, Okazało się, że nieopodal mieszka również sympatyczna dziewczyna o imieniu Wanda, która również zaprzyjaźniła się z bohaterką. Niestety Amanda cały czas miała wrażenie, że ją ktoś śledzi, aż ktoś zaczął ją straszyć stukając w drzwi, włamując się do domu oraz krążąc wokół niego. Amanda poprosiła o pomoc miejscowego komendanta policji Gabriela o pomoc. Wyjawiła mu prawdę do czego jest zdolny jej mąż, a on postanowił jej pomóc. Kto i dlaczego prześladuje Amandę? Kim okaże się Wanda? Jakie relacje połączą Amandę i Gabriela? Jakie wydarzenia czekają bohaterów? O tym w książce „Postrach z ciemności” autorstwa Katarzyny Romeckiej.

Dreszczyk emocji

W tym przypadku otrzymujemy pełną napięcia historię ucieczki zrozpaczonej kobiety wraz z dzieckiem przed sadystycznym i bezwzględnym byłym mężem. Każdy etap książki przynosi nam falę emocji, pojawia się dreszczyk oraz niepewność wywołana brakiem wiedzy kto tak naprawdę prześladuje bohaterkę i jej córkę. Praktycznie nie znajdziemy jakiegoś długiego spadku napięcia w tej historii, a wręcz pojawia się jego wzrost. Na początku nie ma jakichś kolorowych i cukierkowych historii, jak to pięknie razem ze sobą żyli i nagle coś się zaczęło między nimi psuć. Od razu poznajemy opowieść od momentu wylądowania w szpitalu Amandy po napaści na nią przez jej byłego męża. Taki zabieg pozbawiana nas zapewne zbyt dużej ilości nic nie wnoszących informacji do książki, przez co owa pozycja jest znacznie bardziej wciągająca. Uważam tak, gdyż większość opisywanych w książkach takich historii zaczyna się od sielanki i dobroci ze strony przyszłego oprawcy i dlatego myślę, że ta drobna wzmianka, która w tekście się pojawia o tym w zupełności wystarcza, dzięki czemu mamy samą kwintesencję thrillera bez żadnych domieszek z innych gatunków, co również spotkałem w niektórych książkach, a psuło to obraz samej historii i zniechęcało do dalszej lektury.

Podsumowanie

Książkę czyta się z dość dużym zaciekawieniem, jednakże dla osób takich, jak ja ma ona pewien feler, a mianowicie brak rozdziałów. Nawet przy takich małych gabarytach (około 150 stron) podzielenie na kilka rozdziałów tejże historii ułatwiło, by czytanie zwłaszcza osobom, które czytają rozdziałami. Kolejnym minusem jest pewna ilość błędów stylistycznych, ale najgorszą pomyłką jest zamiana imion Gabriela z Olafem w pewnym zdaniu. Okładka, jak najbardziej oddaje charakter książki, czyli mrok i niepewność dotycząca nadchodzącej przyszłości ze strachem w tle. Gorąco polecam pozycję wszystkim fanom gatunku, którzy uwielbiają niebezpieczeństwo i nieprzewidywalne posunięcia negatywnych bohaterów w historiach, które mogą się w prawdziwych realiach wydarzyć.