Żelazny Wilk Tom 1 Vardari | Autor: Siri Pettersen

Krwista opowieść z dzikiej północy

Juva prowadzi niełatwe życie. Odcięła się od matki i siostry, które są czytającymi z krwi – zawodowo zajmują się przepowiadaniem przyszłości. Juva gardzi ich sposobem na życie i wybiera inną drogę – dołącza do drużyny łowieckiej polującej na wilki.

Pozorna stabilizacja kruszy się, gdy Juvę odwiedza jej siostra – Solde. Młoda czytająca z krwi przekazuje informacje o chorobie matki i o ewentualnym procesie przekazania rodzinnego interesu czytania z krwi. Los postanawia zadrwić z łowczyni i sprawia, że Juva będzie zmuszona zawalczyć o dziedzictwo czytających z krwi i przynależność do ich cechu.

Kolejne wydarzenia wciągną Juvę w niebezpieczną grę, w której przeciwnikami są vardari – wpływowe i nieśmiertelne istoty, a nagrodą – źródło wiecznego życia.

Powieść Siri Pettersen uważam za bardzo udaną, chociaż na początku miałam mieszane uczucia. Pierwsze rozdziały sprawiały wrażenie, jakby autorka bardziej (a nawet za bardzo) skupiała się na budowaniu świata przedstawionego, tworzeniu atmosfery i opisywaniu codziennego życia głównych bohaterów. Wtedy brakowało mi wyraźnie zarysowanej akcji i konkretnego celu, do którego zmierzałaby główna bohaterka. Mimo to, wprowadzenie było potrzebne, by lepiej zrozumieć uniwersum „Żelaznego wilka”. Mogłoby to jednak zostać zrobione nieco dynamiczniej.

Nie wiem na ile „Żelazny wilk” nawiązuje do cyklu Krucze pierścienie, ale dość szczegółowa introdukcja pozwala czytać nową powieść Siri Pettersen bez znajomości „Dziecka Odyna” i kolejnych części tego zbioru. Ja również nie czytałam książek z cyklu Krucze pierścienie i mogę potwierdzić, że bez problemu odnajdziecie się w „Żelaznym wilku” - chociaż znajomość poprzednich powieści autorki być może nagradza wyłapywaniem smaczków i ciekawych nawiązań.

Początek powieści był jedynym punktem, który nie do końca przypadł mi do gustu. Reszta książki bardzo mi się podobała i naprawdę wciągnęła mnie w swoją historię. Im dynamiczniej rozwijały się wydarzenia, tym trudniej było się od nich oderwać.

Na uwagę zasługuje nastrój panujący w „Żelaznym wilku”. Jest ciężki, mroczny i przytłaczający. Brutalność i niepokój otaczają nas z każdej strony. Trudno powiedzieć, czy podobała mi się taka atmosfera – czasami była z pewnością męcząca i miałam wrażenie, że nie jestem w stanie się z niej otrząsnąć nawet po odłożeniu książki. Jednak czytelnicy, którzy szukają wręcz grobowego klimatu powieści, z całą pewnością będą usatysfakcjonowani „Żelaznym wilkiem”. Ja również z czasem doceniłam ten styl - autorce nie można odmówić umiejętności budowania atmosfery.

Za bardzo ciekawy uważam również motyw diabła, który od około połowy powieści staje się dosyć  istotny. Do tej pory raczej rzadko trafiałam na infernalną tematykę, więc było to interesującą odskocznią od typowych dla fantastyki czarownic, wampirów, elfów i tym podobnych postaci. Mam również wrażenie, że diabeł z „Żelaznego wilka” nie jest przedstawiony tak, jak większość z nas w stereotypowy sposób wyobraża sobie szatana. Jest to z pewnością coś ciekawego i myślę, że to odmienne obrazowanie niesie ze sobą pozytywne wrażenia czytelnicze.

Podsumowując, „Żelazny wilk” to książka, którą mogę polecić. Myślę, że na początku lektury potrzebna będzie spora doza cierpliwości, jednak późniejsze przeżycia będą tego warte. Jeśli dacie się wciągnąć Siri Pettersen w jej nową powieść, to dostaniecie porządną dawkę mrocznej, pierwotnej, nordyckiej fantastyki. Czekam na kontynuację i z pewnością sięgnę po nią, gdy tylko ukaże się na polskim rynku.