Pies I Ja | Autor: Kate Spicer

„Autobiograficzna opowieść dziennikarki w średnim wieku, która w swoim bezcelowym życiu postanawia zaadoptować psa. To jej kolejny desperacki ruch w kierunku zmniejszenia poczucia wykolejenia i narzucenia sobie jakiegokolwiek rytmu. Wolfy zgodnie z planem szybko zdobywa serce Kate. Kiedy pewnego dnia niespodziewanie znika, kobieta musi wyjść na ulice Londynu, gdzie poznaje rozmówców wśród medium, blogerów i w najdziwniejszych zakamarkach miasta. Próba znalezienia psa staje się dla niej podróżą w głąb siebie. Staraniem poradzenia sobie z samą sobą we współczesnym świecie”.

Muszę powiedzieć, że sięgając po tę książkę, nie spodziewałam się fajerwerków. Historia wydaje się prosta. Kate Spicer była w dość trudnym momencie swojego życia, gdy postanowiła adoptować psa. Wydawało się, że jej życie nie ma sensu. Wtedy pojawił się w nim Wolfy i zmienił wszystko. Pewnego dnia pies znika, a ona robi wszystko, by do odzyskać. Brzmi jak wiele innych historii, prawda? Przecież ludzie stają na głowie, by odnaleźć swojego ukochanego zwierzaka. I niby t jest historia, jakich wiele, ale nie do końca.

Nie od początku wkręciłam się w tę historię. Na początku wydawała mi się dość trudna do przetrawienia. Kilkanaście razy odkładałam książkę na półkę i zabierałam się za coś innego, nie umiałam zmotywować się do przeczytania tej historii, ale w końcu zebrałam się w sobie i nie żałuję. To bardzo trudny kaliber, jeśli liczyliście na lekką lekturę o pani, która adoptowała psa i jej życie zmieniło się na lepsze, to muszę was rozczarować. Sama byłam niejednokrotnie przytłoczona tym, co czytam i musiałam robić sobie przerwy od czytania, bo za dużo było dla mnie tych trudnych wspomnień z życia autorki. I nie, to nie jest tak, że ona smęci przez cały czas i wprawia człowieka w depresję, nic z tych rzeczy, nie chcę, żebyście tak o tej książce myśleli, ale ona naprawdę potrafi przytłoczyć swoją treścią. Są momenty, gdy w trakcie czytania się uśmiechałam, ale raczej częściej było mi po prostu duszno od złych emocji.

Wspomniałam, że na początku nie umiałam wkręcić się w tę historię. Nie ułatwiała mi tego autorka, którą bardzo ciężko było polubić. Nie mnie oceniać to, jak wyglądało jej życie przed tym, jak pojawił się w nim Wolfy, ale kiedy popatrzę na to, jak prezentowała się autorka na początku i na końcu tej historii, widzę ogromną zmianę. Kate Spicer w miarę lektury przestała mnie przytłaczać swoją opowieścią, stała się osobą, której kibicowałam. Widziałam, jak bardzo się zmieniła i to wlewało w moje serce nadzieję, że nie trzeba się poddawać i czekać na koniec, bo wystarczy impuls, żeby coś w nim zmienić.

To nie była najłatwiejsza lektura, z jaką przyszło mi się zmierzyć. Podeszłam do niej na luziku, nie wiedziałam, czego mam się spodziewać i zderzenie się ze słowami autorki było dość bolesne. Jednak nie żałuję tego, że przeczytałam tę książkę. Może i czasami dawała mi swoją treścią w twarz, sprawiała, że szczerze nie lubiłam autorki, ale wywoływała we mnie emocje, nie pozostawiła mnie obojętną wobec tego, co czytam, takie książki lubię, choć niejednokrotnie stanowią dla mnie wyzwanie i sprawiają, że muszę wyjść poza swoją strefę komfortu czytelniczego. Tak było i tym razem. To słodko-gorzka opowieść, która mimo wszystko zasiewa w sercu czytelnika nadzieję.