Kołysana Wiatrem | Autor: Barbara Wrzesińska

Czy ludzie potrzebują poezji? Czy ich publikacja ma sens? Przecież pozorne tomiki topią się w morzu innych wydań, grubszych, większych. Wydań znanych pisarzy, dziennikarzy czy publicystów, które z racji nazwiska sprzedają się same. Kto zauważy tomik wierszy? Kto po niego sięgnie? Kto się nim zainteresuje? Kto choćby przekartkuje?

Szkoda, wielka szkoda, że tak to wygląda. Że tylko nieliczna grupa czytelników sięga po wiersze, tylko nieliczna szuka w nich ukojenia, serca pocieszenia, czy pieszczoty zmysłów. A wiersze mają przecież ukryte moce, to magiczne baśnie, które przenoszą do innych krain, malują kolorami to, co jest szare i odstręczając, i co chyba najważniejsze – dają nadzieję. Każdy jej przecież pragnie. Także autorka „Wiatrem kołysanej”, pani Barbara Wrzesińska. Poetka pisze dużo, bo ten zbiór to już XI tomik, z czego należy wnioskować, że płodną poetką jest. A czy dobrą? - zastanawiam się. Rozstrzygnijmy.

Mam w rękach tomik składający się z bagatela – stu pięćdziesięciu wierszy (!). dużo za dużo moim zdaniem, lekki przesyt i nadmiar. I co zasmuca, a co zmuszona jestem napisać otwarcie – ta ilość nie przekłada się na jakość to wiersze z gatunku tych, jakie pisze się po kilka dziennie. Nic nie ujmując staraniom poetki, są to wiersze proste i rymowane. Zahaczają o wiele tematów, jak to w poezji bywa, tak jest i tu. Są smutek i tęsknota, i radość z piękna, i łzy i poczucie dosytu. Ale to nic, coby mnie zachwyciło w jakiś specjalny, acz magiczny sposób. Nie ma w tych utworach głębi, ani tego wgryzania się wersów w trzewia odbiorcy. To lekka poezja, która według mnie, próbuje być trudna i aspiruje do takiej. Pióro pani Basi Wrzesińskiej nie jest w stanie takich wierszy „wyłuskać”. To raczej utwory, które można czytać z doskoku, wybiórczo, pojedynczo. Otwierać losowo, wsadzić nos w jeden, dwa i odłożyć. Ich nadmiar, co sama sprawdziłam na sobie, mdli, a monotonia sprawia, że zlewają się w jeden utwór, którego tytułu zapomniałam.

Poezja pani Wrzesińskiej przypomina mi łowy na dorodne zwierze, które się ciągle wymyka będąc bystrzejszym od polującego. To gonitwa za czymś, co tli się na horyzoncie, a czego próżno pożądać, bo odległość się nigdy nie zmieni. Z pewnością jednak, co mniemam, znajdą się osoby, którym taka poezja przypadnie do gustu, które nie szukają w wersach niczego więcej poza rymem i dobrym tematem. „Wiatrem kołysana” to zbiór lekkich wierszy, które w zamierzeniu może mają odświeżyć umysł. Czytam, zapominam.

Nie jest to poezja dogłębna, ani poezja z wysokiej półki. To przyjemny zlepek poprawnie dobranych słów, które się sprawnie ze sobą komponują i łączą. No i jest rym.

W „Wiatrem kołysanej” podoba mi się przemycenie obrazów autorki. Są to amatorskie, kolorowe rysunki, które czasem pojawiają się między wierszami. Jednak – i tu będę krytyczna – nie należy spodziewać się dobrych jakościowo obrazów. Są to raczej bardzo amatorskie kreślenia pędzlem po płótnie. Zaburzona perspektywa, proste ujęcia i schematy. Ale, co nadmienię, zawsze to jakiś „obrazek” pomiędzy nudnym tekstem i monotonią wersów. Taki, jak to nazwałam „wybudzacz z drzemki”.

„Wiatrem kołysana” obiecywał wiele, a przyniósł nic. Moje oczekiwania były wielkie, bo tak dobrze się zapowiadało. Jednak, nie oceniajcie zawartości po okładce, mawiali najwięksi i jest w tym wiele prawdy. Na poezji pani Barbary Wrzesińskiej bardzo się zawiodłam i wiem, że więcej po nią nie sięgnę, a szkoda.