Fantasmagoria | Autor: Gloria Kuczora

Moja przygoda z poezją, z tą bardzo dobrą poezją, zaczęła się od wierszy Mieczysława Zynera, które mnie oczarowały i jednocześnie zachwyciły. Dzięki tym wierszom nauczyłam się czytać poezję i ją rozumieć. Subtelne słowa z kart tomiku tworzyły we mnie obrazy, które powoli nabierały kształtów, znaczeń i mojego wręcz uwielbienia. Poznałam człowieka / poetę, którego dusza wyrywała się do ludzi, lecz to samotność walczyła o atencję. Sprzeczności rozrywały mu duszę. Droga jego życia wybrukowana była pytaniami, a skoro pytania, to i wątpliwości, a te znowu rodziły zadumę. Nie inaczej jest w tomiku wierszy Glorii Kuczory „Fantasmagorie”.

Ludzie z ludźmi, ludzie koło ludzi, ludzie obcy sobie i znajomi. Czasem przyjaciele. Ludzie i my z nimi. Mijamy się, zerkamy wystraszeni na siebie, szukamy zrozumienia, gdy nam go brakuje. Miliony oczu mijamy na ulicach, w budynkach, w autobusach. Lecz jego wzrok. Jego kolor oczu jest jedyny dla ciebie, niespełniony. Ukochany.

I jesteś z nim.

Czasem bez niego.

Tęsknisz. Wspominasz.

Czujesz zapach dymu papierosowego i leżysz w spoconej pościeli dotykając pustego po nim miejsca.

Piszesz wiersze. Wyrzucasz słowa, które ulatują do góry chroniąc cię, gdy brak jego ramion. Gdy brak jego samego.

Gdybasz o miłości do niego. Chcesz cofnąć czas, spojrzenia kraść. Czuć ukojenie tańcząc przy wieczornej  muzyce. Bo wszystko ma znaczenie. „Pięknych umysłów łączą się historie”. Chcesz, by odsłaniał twoje oczy, gdy zakrywa je kosmyk włosów. By szeptał, by był. „Fantasmagorie” tym właśnie są. Ułudą jakąś, podlaną wybujałą wyobraźnią ucieczką. Nie do końca wymówione słowa, nie sprecyzowane myśli. Wiersze Glorii Kuczory są efemeryczne, zawieszone gdzieś pomiędzy snem, a jawą. To „wyśnione wizje”, które mieszkają w sercu i ranią. Toną w absurdzie tego, co tu i teraz. Te wiersze są jak muśniecie wyciągniętej dłoni, która szuka i pragnie bliskości. Bo kobieta ma w sobie głębię uczuć i nadziei. Popełnia błędy, nie uczy się na własnych potknięciach, bo ma w sobie namiętność wymykającą się racjonalności. Ma w sobie potrzebę bycia razem.

Te wiersze to melodia, jaką wygrywa miłość. To etiuda, którą poetka czuje w sobie. Słowa, jak nuty...

Gloria Kuczora gloryfikuje chwile, zatrzymuje wskazówki zegara i trwa. Marzy o nim, tęskni, szuka go wszędzie. Tak mija życie. Aż jej ręce uschną wolno, jak kwiaty, od czekania na jego serce.

Poezja, jaką tworzy Kuczora balansuje na huśtawce emocji. Tu jest ból, łzy, ale i spełnienie. Jest czekanie i aprobata samotności, ale jest też radość z wspólnych chwil. To zlepek uczuć, jakie nas budują. I choć „Fantasmagorie” wydają się być „poetyckim krzywym zwierciadłem”, to jednak są tu elementy realne. Są słowa prawdziwe i obraz nie zniekształcony. Te wiersze trzeba czytać w ciszy, bo tylko wtedy da się wyczuć ich moc, ich przesłanie i poetyckość w najczystszej postaci. Sam czytający musi się wyciszyć, zatrzymać skołatane myśli dnia. Zatopić sięw poezji sam na sam.

Moja recenzja – dywagacja. Zlepek myśli i spostrzeżeń z wierszy Glorii Kuczory. Zaduma utrzymywała mnie przy każdej strofie, przy każdej stronie. Zatrzymał się czas. Wskazówki ucichły. To tomik ujmujący piękno w niepozornej białej książce.