Podmiejski Na Koniec Świata | Autor: Katarzyna Kowalewska

Trzydziestodwuletnia Alicja jest mistrzynią w rozwiązywaniu problemów i gaszeniu pożarów.  Jest pogodna, sympatyczna, nieco zakompleksiona, nie potrafi odmawiać ani stawiać na swoim. W pracy wykonuje nie tylko swoje zadania ale i za innych. Prywatnie jest w związku z Tymonem, który tak naprawdę kształtuje ją według swojego upodobania, kupuje jej ubrania, w których ma według niego wyglądać dobrze, a w których ona nie czuje się dobrze i w ogóle ma być przy nim ozdobą i błyszczeć. „Była posłuszna i słodka. Opowiadała ciepłe historie i sprawiała, że dzięki niej również Tymon wydawał się sympatyczny. Zwłaszcza w czasie służbowych kolacji, na które zabierał ją jako tajną broń. Potrafiła zmiękczyć każdego potencjalnego klienta. Alicja była mu niezbędna”.

Któregoś dnia szef Alicji skład jej propozycję nie do odrzucenia. Miałaby pojechać do Grodziska Mazowieckiego - „Bliziutko, pani Alicjo. Rzut beretem. (…) trzydzieści kilometrów z okładem autem albo koleją podmiejską, krajoznawczo. To piękne okolice” – i uratować drugą firmę szefa, BudWear, która popadła w tarapaty. „Ta druga firma jest dla mnie bardzo ważna. To mój pierwszy, mały interes. Kiedy ją zakładałem, nie byłem wielkim prezesem. Ale chciałem coś osiągnąć. Miałem marzenie. Mam do tej firmy olbrzymi sentyment i dlatego to pani chcę powierzyć misję jej uratowania”.   Alicja zaczyna się zastanawiać. Przypadek sprawił, że zobaczyła, jak jej ukochany Tymon całuje Dominikę, asystentkę Tymona i Roberta, jego wspólnika. Wtedy spadają jej łuski z oczu i zaczyna widzieć po co naprawdę była Tymonowi potrzebna i co sprawiało, że był z nią. „Tak, wreszcie zrozumiała. Jeszcze raz spojrzała mu w oczy i dostrzegła pogardę. Nie szanował jej już od jakiegoś czasu”.  Wówczas podejmuje błyskawicznie decyzję i wyjeżdża do Grodziska Mazowieckiego. Na pożegnanie poznaje swojego kolegę z pracy Klaudiusza, który zostawia jej swój numer telefonu. „Gdyby fucha okazała się aż tak rewelacyjna”.

Mieszkanie po matce szefa, w którym Alicja ma zamieszkać, nadaje się praktycznie do remontu. „Tę chałupę powinien przetrzepać nadzór epidemiologiczny”. Alicja zakasuje rękawy i na początek udaje jej się oczyścić mieszkanie z brudu, pajęczyn i kurzu oraz pozbyć różnego rodzaju gratów. Nie ma tu gorącej wody ani toalety, ale jest za to dwupalnikowa działająca kuchenka na gaz i piec. Alicja powoli ogarnia mieszkanie oraz ogródek, przy okazji poznając sąsiada, Piotra, który jest właścicielem olbrzymiego szalejącego za piłką psa imieniem Mefisto.

W miasteczku Alicja poznaje sympatyczną, zwariowaną właścicielkę „Kawiarni u Azora i Łajki”, Gośkę. Miejsce od razu przypada Ali do gustu, z miejsca nawiązuje się między Alą a Gośką nić sympatii, a w dodatku ciasta są przepyszne. Cóż z tego, kiedy kawiarnia świeci pustkami i Ala wydaje się jedynym gościem? I właśnie ten jedyny gość wpadnie na opatrznościowy pomysł, który ściągnie do kawiarni dużo klientów, nie tylko na fantastyczne ciacha. Zaś Gośka odwdzięczy się Ali zupełnie niespodziewanie, kiedy ta w wyniku intrygi straci pracę, a co za tym idzie mieszkanie w Grodzisku Mazowieckim. Wówczas do Alicji wyciągnie Klaudiusz, który poratuje ją niejednym. A kiedy załamana Alicja znowu nie będzie chciała walczyć o siebie Gośka ustawi ją brutalnie do pionu, dzięki czemu Alicja odważnie zawalczy nie tylko o siebie.

To ciepła i chwilami zwariowana powieść o tym, że dopiero kiedy upadamy, ten kto wyciąga do nas rękę by nam pomóc, okazuje się naszym przyjacielem.