Jezus Niechrystus | Autor: Piotr Augustyniak

Od wielu lat polski rynek wydawniczy jest obfity w pozycje książkowe poświęcone religii, jej miejscu we współczesnym świecie oraz wpływowi systemów religijnych na relacje międzyludzkie. Znaczna część tego typu pozycji ma charakter popularnonaukowy a jej autorami są w większości przypadków przedstawiciele tzw. nowego ateizmu – ruchu składającego się z ateistów oraz antyteistów, dostrzegających w religiach (zarówno tych monoteistycznych jak i politeistycznych) źródło terroryzmu, fanatyzmu zagrażającego rozwojowi nauki, tolerancji czy demokracji. Do najbardziej znanych przedstawicieli tego grona należą: brytyjski zoolog Richard Dawkins („Bóg urojony”, „Wyrastając z Boga. Przewodnik dla początkujących”), filozof Daniel C. Dennett („Odczarowanie. Religia, jako zjawisko naturalne”), myśliciel Sam Harris („Koniec wiary. Religia, terror i przyszłość rozumu”), dziennikarz Christopher Hitchens („Bóg nie jest wielki”), fizyk Victor Stenger („Bóg. Błędna hipoteza”).

Wśród ateistycznych (i nie tylko) badaczy religii i obrońców humanistycznej etyki, możemy dostrzec osoby, które w swoich pracach podchodzą do religijnych idei, bóstw, świętych tekstów w sposób krytyczny, jednakże niewysnuwający tez jakoby religia i powiązane z nią zjawiska stanowiły wyłącznie jądro obskurantyzmu, rasizmu, ksenofobii, podstaw destrukcyjnych światopoglądów. Tego typu obserwatorzy-pisarze starają się dostrzec w danym systemie religijnym pewne elementy, wartości, które mogą zostać wykorzystane również przez deistów, ateistów, agnostyków, a nawet osób poszukujących duchowej strawy bądź związanych już z innymi kręgami kulturowymi/cywilizacyjnymi, a co za tym idzie z określoną tradycją religijną. Do tego typu twórców należy zaliczyć m.in. byłego jezuitę Stanisława Obirka, angielskiego myśliciela Tima Cranea, Scotta Atrana, Johna L. Schellenberga i autora recenzowanej pozycji - Piotra Augustyniaka

Piotr Augustyniak jest z wykształcenia filozofem i teologiem, związanym z katedrą filozofii Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Przez część swojego życia należał do zakonu dominikanów, jednakże porzucił życie duchownego w wyniku niezgodności swoich poglądów i podejścia do ewangelizacji z wykładnią Kościoła rzymskokatolickiego, w wyniku, czego przeszedł na pozycję ateistyczną. W przypadku autora „Jezusa Niechrystusa” wewnętrzna, ideowa ewolucja, była wyzbyta intelektualnej nienawiści wobec chrześcijaństwa i centralnej postaci tejże religii – Jezusa z Nazaretu.

„Jezus Niechrystus” to książka skierowana nie tylko do osób dawniej związanych z wspólnotą Kościoła rzymskokatolickiego. Ale również dla czytelników znajdujących się w swojego rodzaju separacji z ową wspólnotą wyznaniową i niewierzących, jednakże otwartych na niektóre hasła i nauki głoszone przez starożytnego mędrca określanego przez niektórych mianem mesjasza. Dla Piotra Augustyniaka, Jezus to przede wszystkim starożytny dydaktyk, nauczyciel, filozof, człowiek żyjący kilka tysięcy lat temu i poszukujący podobnie jak i współcześni myśliciele, drogi do życiowego, wewnętrznego samodoskonalenia. Autor przedstawia swój punkt widzenia, jakoby Jezus określany także mianem Chrystusa, został zmonopolizowany przez instytucję Kościoła, która okryła jego nauki, jego historię płaszczem uszytym z niezrozumiałych dogmatów, omszałych tradycji, feudalnych stosunków na linii kapłani – wierni oraz biurokracji. Doprowadza to nawet nie tyle, co do „ukrycia” nauk Jezusa, a ich zniekształcenia wynikającego często z braku refleksji, pierwiastka zwątpienia umożliwiającego częstokroć głębszą analizę tekstów wchodzących w skład Nowego Testamentu.

Książka nie została napisana trudnym, naukowym językiem. Autor omawia ważne terminy teologiczne i filozoficzne, wymaga to mimo wszystko od czytelnika pełni uwagi w trakcie lektury, analizy, a nawet chwili zastanowienia, uporządkowania przekazu znajdującego się na kartach książki. Piotr Augustyniak stawia postać Jezusa obok Konfucjusza czy Buddy, prezentuje go, jako jednego z wielu mędrców niegdyś stąpających po ziemi, którego rady i nauki są wartościowe poprzez swój uniwersalny charakter. To obdarcie Jezusa z boskości, wbrew pozorom czyni go jeszcze bardziej bliższym, udowadnia, iż można go traktować w zupełnie innych kategoriach.

Pozycji „Jezus Niechrystus” nie można traktować, jako dzieła antychrześcijańskiego, lecz antykościelnego. Bowiem według autora, część przedstawicieli współczesnych wspólnot chrześcijańskich, w szczególności Kościoła łacińskiego, zapomina o tym, iż źródła na podstawie, których ustaliły swój własny obraz Jezusa i kształt jego nauk, mogą być odmiennie interpretowane i wykorzystywane przez osoby o materialistycznym lub metafizycznym postrzeganiu rzeczywistości, spoglądające na chrześcijaństwo, spuściznę pierwszych chrześcijan, jako na życiową filozofię.