Święty Szarbel I Inni Święci Z Libanu | Autor: Monika Białkowska

Mała, niepozorna i lekka książeczka, licząca sobie 109 stron. Ale bogata w treść.

„Liban to miejsce niezwykłe. Jan Paweł II w 1997 roku mówił, że „to coś więcej niż kraj – to przesłanie”. Od nazwy libańskiego miasta Byblos pochodzi słowo „Biblia”. I w Biblii ziemia libańska odwiedzana jest wielokrotnie. Ty i Sydon, to libańskie miasta, które odwiedził Jezus, ale też święty Paweł. O libańskich cedrach, które dziś znajdują się na fladze Libanu, Biblia wspomina aż siedemdziesiąt razy. Te cedry sprowadzali też do budowy świątyni królowie Dawid i Salomon.

Z Libanu pochodzą też niezwykli święci, o których jest mowa w tej książeczce: święty Maron, święty Nimatullah, święta Rafka i najsłynniejszy wśród nich – święty Szarbel Maklouf.

Święty Szarbel urodził się 8 maja 1828 roku jako piąte dziecko ubogich rolników. Rodzice dali mu na imię Józef. Kiedy chłopiec miał trzy lata ojciec zmarł, a matka wyszła powtórnie za mąż za właściciela ziemskiego. Józef, który poczuł powołanie, by w całości poświęcić swoje życie Bogu, wybrał maronicki klasztor pod wezwaniem Matki Bożej w Mayfouk. Odnalazła go tam matka i błagała by wrócił. Przełożeni na jego prośbę przenieśli go do położonego dalej klasztoru świętego Marona w Annaya. Tam złożył śluby zakonne przyjmując imię Szarbel (Sarbeliusz) na cześć męczennika z Antiochii z I wieku.

Żył bardzo prosto i skromnie. Jego cela miała sześć metrów kwadratowych. Znajdowały się w niej tylko lampa, dzbanek z wodą i siennik wypełniony liśćmi dębu, pokryty kozią skórą. Miał tylko kilka książek. Zgodnie z regułą zakonną jadał tylko dwa razy dziennie. Sypiał niewiele. Nie używał pieniędzy.

Ostatnie 20 lat życia spędził wraz z trzema mnichami w pustelni Świętych Piotra i Pawła w górach powyżej klasztoru. Zmarł w wigilię Bożego narodzenia 1898 roku podczas nocnej adoracji Najświętszego Sakramentu.

Już za życia towarzyszyły mu cuda, jak choćby uzdrowienie Nagiba, syna księcia Rachida Beila Al.-Khoury. Po śmierci nad grobem ojca Szarbela pojawiło się niezwykle jasne światło, które nie gasło przez 45 dni od pogrzebu i było widoczne w całej dolinie. To rozpoczęło masowe pielgrzymki. Chcąc zabezpieczyć ciało ojca Szarbela przez zbeszczeszczeniem przez chcących zabrać sobie relikwię pielgrzymów, przeniesiono ciało do środka klasztoru, w miejsce niedostępne dla świeckich. Okazało się, że mimo niesprzyjających warunków – w środku była bowiem woda z mułem – ciało ojca Szarbela było nienaruszone, wydzielało tylko jakiś płyn. Jeszcze parę razy ciało ojca Szarbela było ekshumowane. Nadal pozostawało w idealnym stanie i pachniało, jedynie wydzielało tajemniczy płyn, który korodował trumny i przedziurawił marmur grobowca.

Szarbel został beatyfikowany przez Pawła VI w 1965 roku, natomiast kanonizowany w 1977. Kilka miesięcy przed kanonizacją ciało świętego zaczęło się wysuszać.

Święty Maron był syryjskim mnichem z przełomu IV i V wieku. Urodził się w Syrii i żył jako pustelnik w eremie w górach niedaleko Antiochii. Jego wielkim charyzmatem było odnajdywanie Boga i Jego obecności we wszystkim, co otacza człowieka. Od jego imienia wziął nazwę kościół maronicki.

Święty Nimatullah urodził się w 1808 roku jako Józef. W 1828 roku wstąpił do klasztoru świętego Antoniego, gdzie otrzymał imię Nimatullah – oznaczające „łaskę Boga”. Szczególnie bliskie mu było nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu. Po złożeniu ślubów zakonnych został wysłany do klasztoru świętych Cypriana i Justyny w Kfifanie. Tam też przyjął święcenia kapłańskie. Uczył w seminarium duchownym, a jednym z jego studentów był Szarbel Maklouf. Zmarł zachorowawszy w czasie mrozów 14 grudnia 1858 roku, mając 50 lat.

Jeszcze za życia uważano go za świętego. Kiedy po sześciu latach po pogrzebie otwarto jego grób, okazało się, że ciało pozostało nienaruszone. Jan Paweł II beatyfikował go w 1998 roku, a kanonizował w 2004 roku.

Święta Rafka urodziła się jako Pietra choboq Ar-Rayès 29 czerwca 1832 roku. W 1856 roku złożyła śluby zakonne w Zgromadzeniu Córek Maryi w Bikfaya. Nie tylko modliła się, ale również kształciła. Posłuszna wewnętrznemu głosowi rozpoczęła kolejny nowicjat w Zakonie libańskich Mniszek Maronickich w klasztorze Szymona al.-Quarn w Ad`tou i w czasie składania ślubów zakonnych przyjęła imię Rafka, pod którym jest znana jako święta.

Zmarłą mając 82 lata, 23 marca 1914 roku. Jan Paweł II beatyfikował ją w 1985 roku, a kanonizował w 2001.

Do każdego życiorysu, z wyjątkiem świętego Marona, dołączone są modlitwy do danego świętego.

Szkoda tylko, że nie dołączono zdjęć czy ilustracji.