Szeptun | Autor: Tomasz Betcher

Po ostatnim niezbyt trafionym tytule, dziś sięgnęłam po "Szeptuna" autorstwa @tomaszbetcher. Powiem tylko- O Boże, przecudowna historia, której nie chciałam kończyć czytać, w obawie, że przewracając ostatnią stronę, zaraz zacznę ją od nowa czytać. Cóż to była za genialna odmiana, niesamowita podróż w Beskidy, gdzie co prawda nie byłam ale dzięki Szeptunowi który mnie oprowadził poczułam się jakbym rzeczywiście wraz z Julią jej dziećmi i Waldkiem przemierzała szlaki i chłonęła siłę z natury.

Kiedy Julia wyjeżdżała na urlop z dwójką dzieci Kubą i Marysią na prawdę sądziłam, że wyjazd ma za zadanie zaradzić coś na problemy zdrowotne najmłodszej latorośli. Jednak z biegiem czasu dotarło do mnie coś innego. Każda z czterech głównych postaci Szeptuna włączając w to jego samego w jakimś stopniu potrzebowała uleczenia.

Kubuś ze swoimi problemami natury dermatologicznej- znalazł swój lek w błotnych kąpielach w borowinie. W końcu nie od dziś wiadomo, że brudne dziecko, to szczęśliwe dziecko.

Mania- zbuntowana nastolatka, przeżyła coś niewyobrażalnie strasznego- bardzo trudno czytało mi się retrospekcje tamtych wydarzeń. Zrozumiałam jednak dopiero wtedy jej zachowanie. I na nią Waldek rzucił czar. Hipnoza i felinoterapia zdziałały cuda. Nawet Julia, twardo stąpająca po ziemi nauczycielka uległa urokowi szeptuna i jego cudownych opowieści.

W końcu sam Waldek wpuszczając w swoje spokojne,samotnicze życie trójkę wczasowiczów, również w jakimś stopniu uleczył samego siebie. Jak to bliskość, dobre słowo drugiej osoby potrafi diametralnie odmienić życie człowieka.

Przyznam szczerze, zawsze byłam team morze a nie góry. Jednak od pewnego czasu przekonuję się do gór coraz bardziej. Dlatego opis fabuły Szeptuna mnie zafascynował. I tym razem się nie zawiodłam. Zgodnie ze słowami samego autora poznałam piękną i wzruszającą historię o sile natury, o tym jak w dzisiejszych czasach takie samotnie są potrzebne.

Zielone wzgórza nad Soliną, miałam dosłownie przez większość lektury przed oczami. Ten obraz koił stres, nerwy skołatane szarą codziennością. Była to swego rodzaju czytelnicza terapia dla mnie. Szeptun i mnie oczarował, swoją charyzmą, błyskiem w oku i spokojem, który wypływał z niego jak górski potok ze źródełka.

W czasie gdy siedzimy zamknięci  w domach, pracujemy zdalnie, brakuje nam tego kontaktu z naturą, i siły która z niej płynie. To taka właśnie lektura stanowi  namiastkę czegoś fantastycznego. Nie da się od niej oderwać. Czego sama jestem dowodem, bo pochłonęłam ją  dosłownie na raz.

Prawdą jest, że prawdziwa miłość jest jak grom z jasnego nieba. Uderza znienacka, ale jak już uderzy to żar, który spowoduje, zostawia trwały ślad. Taki ślad zostawiło spotkanie całej czwórki w każdym z nich. We mnie jako w czytelniku również.

Jeśli więc kochacie góry, jest to lektura dla was. Jeśli lubicie kontakt z naturą- również polecam sięgnąć po Szeptuna. Jeśli fascynuje was kultura Romów vel Cyganów, to tutaj także będzie szansa troszkę ją poznać. To historia o tym, że czasem obecność drugiego człowieka jest najlepszym lekarstwem. O tym jak krzywdzące potrafią być stereotypy. Szeptun-to wielowymiarowe lekarstwo- panaceum na wiele dolegliwości duszy i ciała. Dlatego serdecznie polecam by sięgnąć po tę książkę bo jest warta każdej minuty. Z przyjemnością sięgnę po kolejne książki autorstwa pana Tomasza Betchera.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję  redakcji Sztukatera.