Loteria | Autor: Krzysztof Jóźwik

Ile razy w ciągu swojego życia wyobrażaliście sobie, że wygrywacie naprawdę wielkie pieniądze w grze losowej? Ba... ile razy puściliście los licząc i modląc się w duchu, żeby w kumulacji padły wybrane przez was liczby? Ja się przyznaję, że zdarzyło mi się to parę razy. Zdarzyło mi się również rozmawiać co bym zrobiła z taką ilością pieniędzy, na co wydała i z kim bym się podzieliła. W końcu marzenia nic nie kosztują, prawda? Mówię o marzeniach, ponieważ nigdy nie wierzyłam, że może trafić mi się większa wygrana. Ale, ponieważ zawsze jest jakieś ale, co byście zrobili gdybyście dostali taką szansę, chociaż nie koniecznie do końca zgodną z prawem? Skorzystalibyście z niej?

Julia sporo przeszła już w swoim życiu i to na własne życzenie, bowiem po serii ataków terrorystycznych trafiła do więzienia. Powinna była przesiedzieć w nim 10 lat, ale za dobre sprawowanie oraz dzięki zawartemu układowi wyrok został jej skrócony. Teraz po pięciu latach wychodzi wreszcie na wolność obiecując sobie, że już nigdy więcej nie złamie prawa. Jednak to nowe życie nie jest takie, jakie sobie wyobrażała. Ledwo wiąże koniec z końcem, pracuje na dwa etaty i nie wiele ma. Pewnego dnia dostaje propozycję wzięcia udziału w skoku na Europejską loterię pieniężną. Mimo początkowego wahania podejmuje decyzję i całą sobą angażuje się wydawało by się w niewinną grę. Wszystko jest jednak inne, niż się początkowo wydaje.

„Loteria" to druga część książki „Zamachowcy" autora Krzysztofa Jóźwika, której niestety nie było dane mi przeczytać.  O pierwszej części dowiedziałam się dopiero po fakcie, gdyż totalnie nie znam autora. Do książki przyciągnął mnie opis, który zapowiadał świetną i dynamiczną książkę. Osobiście uważam, że najlepiej jest czytać wszystkie części w odpowiedniej kolejności. Czytelnicy, którzy znali pierwszą część zapewne będą zadowoleni, z przebiegu akcji oraz roli bohaterów. Dla mnie książka nie do końca spełniła swoją rolę, raczej nie tego się spodziewałam. Wprawdzie autor funduje czytelnikowi całkiem zgrabnie naszkicowaną akcję, są odpowiednie jej zwroty w odpowiednim czasie. Jest ciekawa fabuła i zakończenie, które faktycznie zaskakuje. Ogólnie cała książka nie jest zła. Jest poprawna, lekko i przyjemnie napisana. A jednak czegoś mi tu zabrakło i przez to nie potrafiłam do końca wciągnąć się w całą prezentowaną historię. Czytając nie odczuwałam żadnych emocji, niektóre momenty były zbyt szczegółowo opisane, co w moim odczuciu było nie potrzebne. Natomiast te fragment, które moim zdaniem powinny być rozwinięte, zostały skrócone do minimum. Przykładem tutaj może być wątek policyjny i rozgryzane przez nich śledztwo. Zabrakło mi tu również odpowiedniej dynamiki, która w tego typu książkach jest najważniejsza.

Co do bohaterów to w moim odczuciu są zbyt nijacy, zbyt słabo zostały nakreślonej ich charaktery, co w ostateczności nie pozwala czytelnikowi na utożsamianie się z którymkolwiek. Giną gdzieś w tle, zamiast wyjść  na pierwszy plan. Szczerze, to nawet nie wiem czy kogokolwiek tu polubiłam.

Podsumowując książka jest dobra na spokojne wieczory, nie należy się jednak spodziewać wielu emocji oraz efektu „wow". Osobiście nie zaliczyłabym tej książki ani do sensacji, ani do kryminału. Zamiast tego autor powinien bardziej skupić się na wątku szpiegowskim, który faktycznie wyszedł mu świetnie i według mnie, właśnie w tym kierunku powinien iść autor na przyszłość.

Motyw rabunkowy jest bardzo często poruszany przez reżyserów i pisarzy dzieł sensacyjnych. Z jednej strony to niezwykle atrakcyjny wątek dla odbiorców, którzy zafascynowani są wyrachowaniem, przebiegłością i skrupulatnością przestępców. Z drugiej strony to mimo wszystko podziwianie nielegalnej formy zarobku, która niesie ze sobą jednocześnie duże pieniądze jak i ogromne ryzyko. Pozostając jednak jedynie w formie marzeń i wyobraźni możemy bez wyrzutów sumienia podziwiać działanie takich grup jak na przykład w kultowym już filmie „Ocean’s Eleven”. Z biegiem czasu jednak w zapomnienie idą efektowne wybuchy, skomplikowane włamania i chirurgiczna precyzja w pokonywaniu przeszkód. Na pierwszy plan wysuwa się natomiast Internet i cyberprzestępstwo, które jest zarówno ogromnym wybawieniem i ułatwieniem jak i niosącym ze sobą wielkie niebezpieczeństwo narzędziem. Właśnie w takim klimacie utrzymana jest kolejna książka Krzysztofa Jóźwika, „Loteria”.

Julia po pięciu latach więzienia wychodzi na dawno oczekiwaną wolność. Niesie ona ze sobą jednak nie tylko swobody, ale także obowiązki i przymus zderzenia z życiowymi codziennościami. Żyjąc przysłowiowo „od dziesiątego do dziesiątego”, nasza główna bohaterka ima się różnych prac byleby tylko prowadzić w miarę godne życie. To wszystko może jednak odmienić się dzięki dwóm nieznajomym, którzy znając zdolności i przeszłość Julii, potrzebują jej udziału w wielkim, historycznym napadzie. Myślę, że podobne wątki możemy niejednokrotnie odnaleźć w różnego rodzaju dziełach sensacyjnych i kryminalnych. Trzeba jednak przyznać, że Krzysztof Jóźwik miał oryginalne i ciekawe pomysły na tę powieść. Dzięki temu uzyskujemy nowe spojrzenie na kradzieże połączone z międzynarodową grą polityczną. To właśnie sprawia, że czytelnik nie skupia się tylko na kolejnych etapach przestępczego planu, ale także z napięciem obserwuje toczące się jednocześnie intrygi na tle ekipy rządzącej i różnego rodzaju związanych z nimi służbami. Wszystko razem daje nam efekt wielowątkowej, ale skrupulatnie połączonej ze sobą układanki, która odkrywa się przed nami podczas całej lektury, a kompletnie rozwiązując dopiero na samym zakończeniu. Dzięki temu przez cały czas jesteśmy trzymani w ogromnym napięciu, niepewni końca działań głównych bohaterów, którzy niejednokrotnie nas zaskakują, zarówno pozytywnie i negatywnie. Muszę jednak przyznać, że czasem miałem wrażenie zbyt mocno naciąganego wątku, jakoby Julii i reszcie jej kompanii rozwiązywanie problemów przychodziło zbyt łatwo, a sam ich plan (w założeniu ponoć genialny) wydawał się mocno nierealny. Warto zaznaczyć, że książkę czyta się niesamowicie lekko i szybko. Rozdziały stanowią krótkie, ale intensywne etapy działań każdego z poszczególnych bohaterów, dzięki czemu czytelnik przerzucany jest z miejsca na miejsca, widzi wydarzenia z różnych perspektyw i ani razu nie odczuwa znużenia. Wielowątkowość i dynamiczne zwroty akcji również powodują, że jesteśmy kompletnie pochłonięci fabułą i z niecierpliwością oczekujemy zakończenia. Czy czegoś chcieć więcej? Jak już wspomniałem wcześniej, działania bohaterów były momentami naciągane, przez co podobny cień pada na całość książki. Jeśli jednak przymknąć na to oko, to otrzymujemy naprawdę ciekawą i wciągającą powieść.

„Loteria” Krzysztofa Jóźwika to lekka i przyjemna lektura dla każdego miłośnika sensacji i intryg kryminalistycznych. Nie wymusza na nas intensywnego skupienia się na fabule, ale niejednokrotnie zaskakuje nas zwrotami akcji i szeroko rozrzuconą wielowątkowością. Prawdopodobnie książka ta nie będzie dla autora wygranym losem na loterii, ale daje nadzieje na naprawdę ciekawe i wciągające kolejne tytuły.