Z Placu Czerwonego Na Plac Zbawiciela | Autor: Janina Żejmo

Życie człowieka aktywnego od najmłodszych lat, usłane jest różnymi niecodziennymi sytuacjami, zdarzeniami. Niektóre z nich mogą być ciekawe, pouczające, inne będą śmieszne, bądź radosne, a bywają też takie, które będą zagrażać naszemu życiu lub zdrowiu. Właściwie tylko ten kto siedzi w domu bezczynnie nie będzie miał na starość nic do opowiedzenia swoim ewentualnym potomkom, oczywiście wyjątki się zdarzają, ale to rzadkie przypadki.

Zarys fabuły

W książce spotykamy obraz sławnej, radzieckiej aktorki pochodzenia polskiego, Janiny Żejmo. Dokładniej rzecz ujmując jest to jej autobiografia zaczynająca się od najmłodszych lat, a kończąca swoje opowieści w chwili wyjazdu do Polski. Jednakże nasz wydawca po rozmowie z synem aktorki postanowił dołączyć opowieści o dalszych latach życia w Polsce, dzięki czemu obraz jest w miarę uzupełniony. Wiadomo, że najciekawiej i najdokładniej napisałaby to sama Janina Żejmo, ale niestety tego nie dokonała. Każdy obraz napisany przez osobę, której dane zdarzenie dotyczyło zawsze bardziej ukazuje prawdziwe emocje temu towarzyszące w przeciwieństwie do świadka lub osoby, która słyszała o danym wydarzeniu. Realizm sytuacji oraz ich niezwykłość przedstawione w książce są dość nieprawdopodobne i czasem wręcz nie można w dane zdarzenie uwierzyć. Z racji tego, że autorka prowadziła bogate życie najpierw, jako cyrkowiec, a potem aktorka, to dostajemy bardzo bogaty obraz życia w dawnych czasach, dzięki czemu wiemy, że codzienność nie zawsze była taka szara i nieprzyjemna, jak to zwykli opisywać inni autorzy. Bywały sytuacje, wydarzenia przykre i niebezpieczne, ale to nie oznacza, że takie były cały czas bez żadnych epizodów radości.

Zaskoczenie treścią

Sięgając po tę pozycję byłem przekonany, że otrzymam coś w rodzaju suchego i mało wciągającego opisu vel biografii życia aktorki, której sylwetka z racji mojego wieku niewiele mi mówi. Wszak słyszałem o Janinie Żejmo, ale to może tylko dlatego, że interesowałem się kiedyś dawną kinematografią. Tymczasem otrzymałem bardzo ciekawą historię, która zaskarbiła mnie swoją niecodziennością, bo np. któż może się pochwalić, że miał udomowioną świnię, która mało tego wykonywała jeszcze różne akrobacje w cyrku i reagowała na to, co się do niej mówi. Obecnie to się już zdarza, ale w tamtych latach to raczej takie zwierzęta służyły jako pożywienie, a nie zwierzątko typowo domowe, jak piesek, czy kotek. Takich niecodziennych sytuacji było dużo więcej, dzięki czemu autobiografia ma niepowtarzalny charakter i wciągnie każdego czytelnika. Dużym zaskoczeniem dla mnie było dokładne odwzorowanie pierwszej sytuacji opisanej z dzieciństwa, a mianowicie występ na scenie. Autorka miała wtedy dwa lata i osiem miesięcy, więc myślę, że część wydarzenia wiedziała od swojej mamy i nieco starszej siostry, a część rzeczywiście zapamiętała na skutek strachu wywołanego potworem, który rzekomo siedział zamiast widowni. Dziecko nie widziało ludzi, dzięki oślepiającemu światłu skierowanego na scenę i wyobraźnia wtedy zadziałała. Większość osób pamięta jakieś epizody z najmłodszych lat, ale niekoniecznie tak dokładnie.

Podsumowanie

Książkę czyta się lekko i przyjemnie, gdyż nacechowana jest różnymi emocjami, dzięki którym łatwiej się wdrożyć w omawiane treści. Sytuacje bywają dużym zaskoczeniem dla czytelnika, co sprawia, że nie można się oderwać od książki Dużym ułatwieniem są liczne fotografie różnych osób z życia aktorki, dzięki czemu wiemy o kim czytamy, co niewątpliwie jest dużym plusem. Twarda okładka zabezpiecza dzieło przed zniszczeniem, a w przypadku autobiografii, które często czyta się fragmentarycznie w sporych odstępach czasowych, to jest ona wspaniałym zabezpieczeniem. Gorąco polecam książkę czytelnikom gustującym w biografiach sławnych osób, które oprócz opowieści dotyczących własnego życia wplatają wydarzenia, które miały miejsce kilkadziesiąt lat temu.