Tolerancja | Autor: Jarosław Kaczyński

Jarosław Kaczyński urodził się w 1972 roku. Ukończył Akademię Ekonomiczną we Wrocławiu. Obecnie pracuje jako dyrektor regionalny w ogólnopolskiej firmie handlowej. W 2013 roku wydał minipowieść political fiction „Zabijajcie polityków”. Ma żonę i trójkę dzieci. Tylko tyle informacji znalazłam o autorze książki „Tolerancja”. Jak widać po dacie urodzenia, nie jest to ten pan Kaczyński, o którym wszyscy mogliśmy pomyśleć. Bo cóż znany nam wszystkim Jarosław Kaczyński może wiedzieć o tolerancji? Wydaje się, że zupełnie nic. Ale jak się okazuje, autor tej krótkiej powieści, raczej niezbyt daleko odbiega swoimi poglądami od poglądów Prezesa.

Maciej Szarawski, absolwent ASP z Poznania, rozpoczyna studia na prestiżowej francuskiej uczelni sztuki Supérieur École de Artes w Bon Magniaq. Jest niezwykle utalentowanym młodym, początkującym artystą, w dodatku bardzo przystojnym, co nie uchodzi uwadze jego nowo poznanych kolegów z roku, którzy bezceremonialnie go podrywają. Okazuje się, że jego współlokator w akademiku, Lulu Redson z Nowego Jorku, jest gejem. Szarawski to heteroseksualista, który nie ma nic do homoseksualistów, jest tolerancyjny i nie przejawia żadnych homofobicznych skłonności. Akceptuje kolegów takimi, jacy są i za każdym razem jasno tłumaczy im, że nie jest zainteresowany głębszą relacją z nimi, ponieważ woli dziewczyny. Maciej Szarawski osiąga coraz lepsze wyniki na uczelni, zdobywa prestiżowe nagrody, a jego obrazy cieszą się ogromnym uznaniem. Wydaje się, że młody Polak stoi na prostej drodze do sukcesu. Nie wie jednak, że sukces na tej uczelni uzależniony jest od orientacji seksualnej studentów, o czym wkrótce ma się przekonać.

Dziekan Wydziału Malarstwa Peter Lighte widzi w Polaku ogromny potencjał. Ale nie tylko. Widzi w nim też kandydata na swojego nowego kochanka. Nie obchodzi go to, że Szarawski jest hetero. Dziekan uważa, że nawet z heteroseksualisty można zrobić geja, wystarczy tylko, by ten choć jeden raz zasmakował przyjemności, którą może dać mężczyzna. I voilà. Po jednym razie będzie już gejem i nie oprze się żadnemu facetowi. Maciej jednak wzbrania się przed zbliżeniem z jakimkolwiek mężczyzną, nie podoba mu się to, że Lighte dotyka go w dwuznaczny sposób i jasno to komunikuje napastliwemu mężczyźnie. Dziekan nie może znieść odrzucenia, więc postanawia skomplikować młodzieńcowi ścieżkę kariery. Od tej pory Maciej jest dyskryminowany przez wykładowców uczelni, ale również odwracają się od niego przyjaciele. Jak się okazuje, wszyscy z Supérieur École de Artes w Bon Magniaq są homoseksualni, nawet nieliczne koleżanki są tam lesbijkami. Jedyną heteroseksualną osobą na uczelni jest Szarawski. Jak młody Polak poradzi sobie z szykanami, mobbingiem i molestowaniem? Czy porzuci swoje marzenia o pozostaniu światowej sławy artystą i wróci do Polski, czy będzie walczył z dyskryminującym go środowiskiem gejów?

„Tolerancja” to książka, w której role się odwracają. W Polsce to homoseksualiści są piętnowani i niestety bezskutecznie walczą o swoje prawa. Władza, a coraz częściej zależne od władzy Sądy, są głuche na ich wołania i prośby o to, by w końcu zacząć traktować ich na równi z heteroseksualistami. Przecież tacy się urodzili, dlaczego mają być z tego powodu gorsi?

Powieść Jarosława Kaczyńskiego może budzić liczne kontrowersje, ponieważ jedni twierdzą, że homoseksualność jest wrodzona, uwarunkowana genetycznie i nie można jej zmienić, drudzy zaś uważają, że homoseksualność może być nabyta, powstaje i kształtuje się w trakcie życia, więc można ją zmienić. Tak naprawdę obie strony mają rację i jednocześnie obie się mylą. A co uważa autor? Trudno to jednoznacznie stwierdzić. Przez większość część książki czytelnik jest przekonany, że Jarosław Kaczyński jest bezstronny, ale na samym końcu spotyka się z czystym przejawem homofobii. Autor ostatecznie klasyfikuję homoseksualizm jako chorobę, coś nienormalnego. Jestem osobą wspierającą LGBT+ w ich działaniach i mocno zabolały mnie słowa: „Na koniec zwracam się wprost do homoseksualistów. Mężczyzn i kobiet. Gejów i lesbijek. Jeśli chcesz, możesz z tym skończyć. Możesz się wyzwolić. Możesz wyzdrowieć i zacząć żyć normalnie. (…) Natomiast jeśli po wysłuchaniu tego, co do tej pory powiedziałam, nadal twierdzisz, że to, co robisz, jest zupełnie normalne, jeśli działasz i żądasz, by uczyć pod przymusem normalne dzieci, normalnych rodziców, że ty też jesteś normalny, to jesteś zwyczajnym dupkiem”.

To jest morał tej historii, to zakończenie, które mnie oburzyło. Zastanawiam się, po co ta książka została w ogóle wydana? Dla skandalu? Dla rozgłosu? Jak widać, nie udało się, bo o książce wcale nie jest głośno. I dobrze, bo pewnie tylko podjudziłaby homofobów, a homoseksualistów zwyczajnie obraziła.

„Tolerancja” to książka , która wręcz kipi od nietolerancji mniejszości seksualnych. Ohydne treści, które uderzają w społeczność LGBT+ w Polsce. Jestem nią zupełnie zdegustowana. Zapowiadała się całkiem dobrze, a okazała się homofobicznym bełkotem. Szkoda mi marnować więcej słów na tę powieść.