Edmundopeja | Autor: Praca Zbiorowa

Czasami zdarza się, że opis książki tak bardzo odpowiada naszym gustom, że ignorujemy wewnętrzny głos, który mówi, że to zbyt piękne żeby było prawdziwe i musi w tym tkwić jakiś haczyk. Niestety pierwsza fascynacja skutecznie wygłusza ten szept, potem zostaje nam już tylko przełknięcie wewnętrznego wyrzutu pt. “a nie mówiłam”...

Jak już wspomniałam, pierwsze zainteresowanie książką jest bardzo silne. Uwagę przyciąga już sama okładka, która prezentuje humanoidalną postać o wielu twarzach. Zapowiada bardzo ciekawe doznania czytelnicze. Interesujący jest również opis z tylnej okładki. Dowiadujemy się z niego, że książka będzie opowiadać o głupstwa bogów i nieudolnych bohaterach. Takie połączenie mogłoby zapowiadać intrygującą fabułę. Niestety do tej historii dochodzą czynniki, które obniżają poziom tej książki i sprawiają, że nie ma ochoty kontynuować się tej przychody.

Edmund został obdarzony przez naturę bardzo niesymetryczną twarzą. Patrząc na niego ma się wrażenie, że ma dwie, zupełnie inne głowy. Jeden profil różni się bardzo od drugiego. Nie przeszkadza mu to jednak w podrywaniu dziewczyny. Wręcz przeciwnie, kobiety ciągną do niego jakby ze zdwojoną siłą. Okazuje się, że jego specyficzny wygląd odziedziczył po ojcu, który jest gnomem twarzowym. Jego pochodzenie i wyjątkowe zdolności sprawiają, że ma do wykonania bardzo ważne zadanie, musi ocalić świat.

Początkowa koncepcja kreacji bohatera jest bardzo intrygująca. To tak jakbyśmy wzięli zwykłego, osiedlowego chłopaka, który nie ma górnolotnych ambicji i kazali mu uratować świat. Niekonwencjonalne sposoby myślenia oraz radzenie sobie z nie do końca zrozumiałą sytuacją sprawiają, że czytelnik jest ciekawy do czego zmierza ta historia. Jednak na tym pozytywy się kończą. Dominujący w całej historii jest humor, który początkowo dziwi, potem tylko zniesmacza. Nawiązania do fekalii i seksu są tak naprawde głównym tematem tekstu. Jest to typ humoru, do którego nie da się przyzwyczaić trzeba go od razu lubić żeby “Edmundopeja” mogła być znośna.Dlatego jest to książka dla osób, które lubią takie żarty, a co za tym idzie jest to książka przeznaczona do wąskiego grona odbiorców.

Jest to historia, która na pewno spodoba się fanom animacji Roba Zombiego The Haunted World of El Superbeasto z 2009 roku, ponieważ reprezentuje podobny poziom humoru i kreacji świata. W jednym i drugim przypadku mamy do czynienia z postaciami, które mają uratować świat, a ich jedynym planem jest kopulacja ze wszystkimi, którzy pomogą… dojść do tego celu. Gdyby Bizarro Fiction połączyło siły z Robem Zombim, myślę, że stworzyli by kolejną wyjątkową i zapadającą w pamięć animację.

“Edmundopeja” to historia, którą można polubić. Może nawet sprawić czytelniczą przyjemność. Jednak aby tak się stało trzeba być otwartym na dwuznaczny, miejscami obleśny humor oraz bohaterów, którzy wymykają się wszelkim schematom.

Warto dobrnąć do końca, chociaż czasami niechętnie przewraca się stronę. Zakończenie jest tak zaskakujące i nieoczekiwane, że na pierwszy rzut oka ma się wrażenie, że musiał nastąpić błąd w druku i mamy do czynienia z zupełnie inną książką.

Nie jest to książka dla wszystkich. Jednak osobom, które szukają niszowych historii na pewno się spodoba. Warto dawać szansę takim opowieściom, ponieważ ich nieobliczalność pozwala zawędrować w naprawdę ciekawe miejsca.