Bursztynowa Komnata | Autor: Steve Berry

Któż z nas nie chciałby wziąć udziału w pełnej przygód wyprawie po zaginione skarby historii? Odkryć jedną z zagadek przeszłości? Chyba każdy i nie jestem tutaj wyjątkiem. Dlatego, jako wielka wielbicielka historii i pełnych akcji powieści, chętnie czytam książki, gdzie te dwa główne wątki się łączą, a jednym z moich ulubionych pisarzy w tym nurcie jest Clive Cussler. Ale dzisiaj nie o nim. Dzisiaj chciałam Wam przedstawić książkę „Bursztynowa komnata” autorstwa Steve'a Berry'ego, polecaną przez kolejnego fantastycznego autora, Dana Browna (a przynajmniej jego rekomendacja była na okładce).

Pokrótce najpierw chyba powinnam napisać, czym jest właściwie ta cała bursztynowa komnata. Otóż jest to rosyjski zabytek sztuki, który zaginął w trakcie II wojny światowej. Boazeria powstała jeszcze w XIX wieku w Prusach i była w całości zrobiona z bursztynu. Do Rosji trafiła jako podarunek dla Piotra Wielkiego od władcy Prus. Oprawione w drewno kawałki bursztynu przedstawiały między innymi dwugłowego, rosyjskiego orła i były niemal bezcenne. Cesarzowa Elżbieta Wielka umieściła tę boazerię w Pałacu Jekateryńskim w Carskim Siole, skąd pod koniec II wojny światowej wywieźli ją naziści, grabiąc wszelkie dzieła sztuki, jakie tylko znaleźli w podbitych przez siebie krajach. Potem wszelki słuch o bezcennej komnacie zaginął i do tej pory rozpala ona wyobraźnię poszukiwaczy zaginionych skarbów.

Akcja powieści toczy się właśnie wokół poszukiwań tej komnaty. Cała akcja zaczyna się jeszcze w trakcie II wojny światowej, w obozie koncentracyjnym Mauthausen, gdzie spotykamy jednego z obywateli ZSRR jako jeńca oraz Hermana Göringa poszukującego komnaty. Potem akcja przenosi się w czasy nam współczesne, gdzie to spotykamy w Stanach Zjednoczonych twardą panią sędzinę, Rachel Cutler, oraz adwokata jej byłego męża, Paula Cutlera, którzy pomimo rozwodu utrzymują nader poprawne stosunki i wspólnie wychowują dzieci. Spokojna na początku akcja szybko nabiera rozpędu, gdy ojciec Rachel, Karol Boria (z pochodzenia Białorusin i jeniec obozu Mauthausen) zostaje zamordowany, a wszystkie ślady wskazują, że jego śmierć ma związek z tajemnicą zaginionej bursztynowej komnaty. W tym wszystkim spotykamy jeszcze dwóch zawodowych poszukiwaczy skarbów, Suzanne Danzer i Christian Knoll, poszukujący jantarowej boazerii dla swoich mocodawców, kolekcjonerów zaginionych dzieł sztuki.

Nie chcę zdradzać Wam wszystkiego, bo a nuż ktoś się skusi do przeczytania tej książki, dlatego opis jest wyjątkowo ogólnikowy. Szczerze powiem, że książka mnie kompletnie nie zachwyciła. Na plus należy zaliczyć zgrabnie wplecioną w fabułę historię komnaty, jej losy od chwili powstania aż do zaginięcia, oraz to, jak autor całkiem umiejętnie łączy fikcję literacką z faktami. Sama akcja była dla mnie nieco zbyt rozwleczona, najszybciej czytało mi się fragmenty, gdzie były przedstawione poczynania Danzer i Knolla. A właśnie, skoro już o tym mowa, to z opisu na skrzydełkach okładki można wywnioskować, że będziemy mieli dwójkę bohaterów, rozwiedzione małżeństwo. Otóż nie, w gruncie rzeczy głównych postaci jest czwórka – małżeństwo Cutlerów oraz dwójka antybohaterów, czyli Suzanne i Christian. Rzadko się to zdarza, ale wyjątkowo kibicowałam tym złym – mieli więcej ikry w sobie, ich charaktery były wyraźniej zarysowane i świetnie wiedzieli, czego chcieli. Natomiast Cutlerowie to, jak dla mnie, postacie kompletnie bez jakiegokolwiek charakteru. Rachel w chwili zamordowania ojca bez namysłu zostawia dzieci i pędzi na drugi kontynent, żeby rozwiązać sprawę zaginionego skarbu, a zaraz potem dokładnie to samo robi Paul. W momencie kiedy pani sędzina Cutler niemal ginie w trakcie poszukiwań, zamiast pomyśleć o dzieciach, które prawie osierociła, dalej jak uparty osioł chce znaleźć komnatę. Paul, który przez większość powieści jest poważnym, rozsądnym człowiekiem, nagle pod koniec dostaje bez mała małpiego rozumu jak jego żona i woli gnać na poszukiwanie skarbu, niż wrócić do dzieci i zająć się nimi. No, komedia jakaś po prostu. Oprócz Danzer i Knolla jedyną osobą na plus, którą zapisuję, jest amerykański poszukiwacz skarbów, pojawiający się gdzieś po 3/4 książki, który prezentuje sobą rubaszny, nieco ordynarny momentami humor, ale znowu mający więcej jaj niż dwójka Cutlerów razem wzięta.

Chciałabym Wam z czystym sumieniem polecić tę powieść, ale nie mogę. Z jednej strony mamy świetny pomysł, który dawał ogromne pole do popisu, mnóstwo ciekawostek historycznych, a z drugiej – postaci, które wcale nie mają charakteru i są kompletnie bezpłciowi. Jeśli przymknąć oko na bohaterów, to książka nie jest wcale najgorsza, ale daleko jej do powieści Dana Browna czy Clive'a Cusslera. Jeśli mam być szczera, to nie wiem, czy sięgnę po kolejne powieści Steve'a Berry'ego, czy jednak sobie nie odpuszczę, ale zachęcam Was do spróbowania przynajmniej lektury jednej z jego książek (może inne są lepsze niż akurat ta).