Syryjska Legenda | Autor: Wojciech Kulawski

Bardzo dobry tytuł książki, ambitny, tak samo jak fabuła. Światowej sławy archeolodzy z wątkiem polityki międzynarodowej – realizują misję odnalezienia łupów nazistów. Trop prowadzi do Syrii, a pochodzi z mapy, która składa się z kart zapisanych w języku pragermańskim. Jak dostrzegamy – wątek dawnego świata nie układa się logicznie w zagadki współczesności, ale to literatura. Zamysł książki jest bardzo ciekawy, ale spotykamy w fabule trochę znanych, szablonowych treści, jakie mają zajmować uwagę ludzi, którzy lubią emocje. Jest motyw porwania córki znanego profesora, jaki miał właśnie prezentować światu swój nowy wynalazek. Oczywiście są podejrzenia, czy owo porwanie ma związki z dziejącą się sprawą, czyli archeologiczną ekspedycją. Wątków jest sporo, mają wprowadzać napięcie, budować ciekawość. Zaletą książki mogły być niektóre opisy miejsc, dla mnie są zdawkowe.

W książce poruszane są tropy badawcze, niemniej dialogi mogłyby być bardziej rozbudowane, ukazujące znaczenie, wagę toczonych rozmów. Niemniej niestety książka nie jest w moim guście. Nie jest oparta na logice naukowej, a traktuje o świecie nauki. Może być ciekawy wątek wielkiej polityki i nauki, ale jak wspomniałam, wplecenie sprawy porwania zakrawa na proste rozwiązanie, które ma nadać napięcia akcji.

Brakuje mi w tej książce prawdy o świecie. Jeśli opisy dawnych miejsc – dlaczego nie fascynujące, dokładne, drobiazgowe. Jeśli legenda – dlaczego nie złożona, ambitna. Jeśli plany badawcze – dlaczego nie realizowane skrupulatnie.

Sądziłam, że książka jest ambitną rzeczą, ale nie jest w moim stylu. Dla ludzi interesujących się historią, czy w ogóle nauką – to będzie za mało. Za mało jest w książce prawdy, za dużo sztucznej fikcji, która nie nosi w sobie prawideł logiki skłaniającej do tego, by książkę czytać wnikliwie. Książka nie jest wnikliwa. Operuje powierzchniowo na motywach interesujących. Dobry pomysł dosyć mocno trochę spalony. Brakuje tej książce autentyczności. Historii opowiadanych z przekonaniem, nie angażujemy się, nie wyczerpujemy informacji. Opowieść musi być interesująca i przekonywująca, niosąca swoje przesłanie i prawdy, nawet jak jest fikcją – książka ma nieść prawdę, jaka nas wzbogaca. W tym celu książka nawet nie musi być długa, to może być opowiastka, ale stworzona z celem przekazania nam czegoś.

Lubię stawiać na język w literaturze. Niemniej książka jest zupełnie zwyczajna i w tej warstwie. Może są czytelnicy, których ta książka zajmuje. Niestety dla mnie są wątki chwytliwe, ale rozmywają się. Książka nie daje mi poczucia, że zawiera przekaz, który może być dla mnie istotny, które coś daje choćby mojej wyobraźni. Opisy nie są zbudowane ciekawie, jak zaakcentowałam, na rangę postawionych sobie problemów – rozmowy są bardzo proste. Oceniam książkę bardzo krytycznie, bo jeśli autor mógł postawić sobie cel stworzenia ciekawej fikcji dotykającej świata nauki – to mógł przyjrzeć się pracy archeologów, mógł prześledzić najnowszą historię, jak się ma dawny świat do dziś. Wiele czasu poświęciłam w swoim życiu studiom historycznym. Chciałabym widzieć taką książkę, napisaną obszernie – z przekazem, który mi coś daje, bo treść książki jako poważna mnie nie bawi, a jako dla osoby zajmującej się nauką – nie daje mi ta lektura satysfakcji. Obawiam się, że pomysł był uczepienia się głośnych, emocjonujących motywów i na tych szkicach się skończyło. Sądzę, że z pomysłu książki z czasem mogłaby się zrodzić ciekawa rzecz, ale wymaga kontekstu szerokich studiów.

Książkę oceniam na dwie gwiazdki.