Świat Według Jo | Autor: Ewa Zienkiewicz

Jo, Sigona, Ramlin, Arszenik, Amala… Bohaterki „Świata według Jo” przywiodły mi na myśl kultowe Aniołki Charliego – tajne agentki, które podczas swoich misji potrafiły dokonać niemożliwego. Jo i reszta byłyby ich wiernym odbiciem, gdyby nie jedna, mała różnica. Te dziewczyny nie mają Charliego. Nie mają również Bosleya, ani jakiegokolwiek mężczyzny w roli szefa. W powieści Ewy Zienkiewicz niepodzielnie rządzą kobiety.

Jo Emeria, wnuczka wpływowej fabrykantki, wyjeżdża z rodzinnego domu, by rozpocząć naukę w szkole medycznej. W trakcie podróży, usterka powozu zmusza ją do zatrzymania się w pobliskim zajeździe. Tam poznaje Amalę – tajemniczą dziewczynę, która jest w poważnych kłopotach. Nasze bohaterki rozmawiają zaledwie przez chwilę, jednak tyle wystarcza, by ich życie wywróciło się do góry nogami. Nieoczekiwane wypadki zmuszają Jo do przyjęcia tożsamości Amali.

Nie do końca z własnej woli, Jo (znana teraz również jako Amala) wyrusza w zupełnie odmiennym kierunku, niż początkowo planowała. Wkrótce trafia do dwóch kobiet, które przedstawiają jej nietypową ofertę. Sprawa okazuje się wagi państwowej, więc Jo (aka Amala) zgadza się, tym samym wstępując na drogę pełną przygód i niebezpieczeństw. Czy dziewczyna odnajdzie się w swojej nowej roli? I co się dzieje z prawdziwą Amalą?

Na „Świat według Jo” zdecydowałam się ze względu na intrygujący opis i klimatyczną okładkę. Wybór okazał się na szczęście strzałem w dziesiątkę! Powieść Ewy Zienkiewicz bardzo mi się podobała i pomimo pokaźnej objętości, pochłonęłam książkę w mgnieniu oka.

Ciekawym pomysłem jest całkowite odwrócenie ról społecznych – kobiety zajęły miejsce mężczyzn, a mężczyźni przejęli funkcje kobiet. W „Świecie według Jo” to kobiety zasiadają na tronach, prowadzą interesy, a córki dziedziczą po matkach. Mężczyźni zajmują się wychowywaniem dzieci i prowadzeniem domów. Według mnie jest to bardzo ciekawa alternatywa, która zaowocowała między innymi w warstwie językowej. Miłośnicy feminatywów, które potrafią rozgrzać dyskurs publiczny, znajdą w tej powieści kilka prawdziwych perełek. Gwardzistki, kupczynie, flisaczki, leśniczki, naukowczynie, astrolożki, aeronautki, demonice oraz moje faworytki – szambelana i majordoma, to tylko niektóre z nazw żeńskich, które możemy znaleźć w tekście. Jednak zauważyłam, że autorka nie pokusiła się o utworzenie żeńskiej formy wyrazu szpieg – czemu się nie dziwię, ponieważ rzeczywiście jest to wyzwanie. Szpieżka, szpiegini? Temat feminatywów niezmiennie pozostaje otwarty.

Bardzo podobały mi się również postaci wykreowane przez autorkę. Bohaterki mają konkretne, wyraziste charaktery. Są mądre i opanowane. Wytrwale dążą do wyznaczonych sobie celów, po drodze nie zapominając o przyjaźni i dobrym humorze. Byłam zadowolona z tego, że nie są to kolejne postaci z serii „łapcie mnie, ponieważ mdleję z byle jakiego powodu”. Osobiście nie jestem fanką przewrażliwionych i pogubionych charakterów literackich, więc byłam mile zaskoczona, że Jo i spółka twardo stąpają po ziemi.

Miejsca akcji także zaliczam na plus. Egzotyczne, baśniowe, pełne kolorów i zapachów… W „Świecie według Jo” nie zabraknie motywu podróży, więc krajobrazy zmieniają się na naszych oczach, a autorka oferuje zgrabne i pobudzające wyobraźnię opisy. W tym momencie warto również wspomnieć o ilustracjach, które znajdziemy w książce. Ich autorką jest Alicja Marczyk. Grafiki zdecydowanie przypadły mi do gustu – są bogate w szczegóły i dopieszczone, a ich styl jest przyjemny dla oka. Świetnie komponowały się z tekstem. Według mnie, jedna z prac Alicji Marczak powinna trafić na okładkę drugiego tomu, który (z tego co obiło mi się o uszy) właśnie powstaje.

Sama fabuła również pochłonęła mnie bez reszty. Zwroty akcji, sceny walk, skomplikowane intrygi – wszystko było i wszystko czytało się rewelacyjnie. Niektórzy mogą powiedzieć, że pojawiały się także dłuższe fragmenty przestoju, bez większych fajerwerków fabularnych. Może i racja, ja sama o tym myślałam w trakcie czytania. Jednak doszłam do wniosku, że te momenty również miały swój urok i odegrały swoją rolę. W rozwoju historii nie chodzi przecież tylko o lecenie na łeb, na szyję z kolejnymi wydarzeniami. Bohaterki chcą napić się wina na dziedzińcu w cieniu drzew – posłuchajmy o czym rozmawiają. Chcą bez pośpiechu jechać traktem przez połowę kraju – sprawdźmy jakie widoki można zobaczyć ich oczyma. Nie ma pośpiechu, opowieść potrzebuje czasu. Gwarantuję, że w najmniej oczekiwanym momencie, ktoś wyskoczy zza akapitu i wystarczająco namiesza w fabule.

Podsumowując, polecam powieść Ewy Zienkiewicz. „Świat według Jo” to fantastyka, która stawia na awanturniczą przygodę, egzotykę dalekich krain i silne bohaterki. Gorąco zachęcam.