To Już Nie Ma Znaczenia | Autor: Joanna Jagiełło

Ida, Jagoda, Aniela i Miriam to cztery przyjaciółki, które chodzą do tego samego liceum. Oprócz nauki w tej samej szkole łączy je taniec, który jest nie tylko ich pasją, lecz także remedium na codzienne problemy, których doświadcza każda z nich. Mimo różnic charakteru dziewczęta stale się wspierają, ale ich przyjaźń zostaje wystawiona na próbę z powodu niecodziennego wydarzenia. Podczas obozu treningowego mającego przygotować dziewczęta do ważnego występu Miriam znika. Kiedy wszyscy jej bliscy zastanawiają, co jej się przytrafiło, licealistki zaczynają analizować ostatnie spędzone z nią chwile, a zwłaszcza wypowiedziane przez nią słowa „To już nie ma znaczenia…”. Czy to możliwe, że nie wiedziały czegoś o Miriam, mimo że przyjaźniły się od lat?

Powieść ,,To już nie ma znaczenia” pisana jest z myślą o nastoletnim odbiorcy, ale również osoba dorosła znajdzie w niej fragmenty, które może uznać za cenne. Przede wszystkim warto zaznaczyć, że autorce udało się poruszyć niezwykle ważną tematykę, o której nie zawsze mówi się wprost w kontekście młodzieży. Bohaterki powieści zmagają się bowiem nie tylko z zaginięciem jednej z koleżanek, ale również są ofiarami lub milczącymi świadkami przemocy fizycznej, alkoholizmu oraz molestowania seksualnego. Mimo młodego wieku doświadczyły więcej zła niż jedna dorosła osoba. Ich jedyną ostoją, azylem, w którym mogły się skryć, ale i dzięki któremu mogły wyrazić swoje emocje, okazał się taniec.
Fabuła momentami wydaje się nieco chaotyczna, ponieważ oscyluje ona wokół dwóch płaszczyzn – Warszawę i domu, w którym przebywa Miriam. Szkoda, że wątek zaginięcia Miriam nie został ukazany w formie zagadki kryminalnej, co dodatkowo urozmaiciłoby fabułę i nadało jej atmosfery tajemnicy oraz możliwości podążania po nitce do kłebka.

Więcej zastrzeżeń mam do stylu, w jakim została napisana powieść. Mimo, że jest ona przeznaczona dla nastoletniego odbiorcy, to widoczne jest to, iż autorka niezbyt zna tę grupę wiekową i nieco na siłę próbuje stylizować wypowiedzi na młodzieżowy slang. Niewypałem w tym kontekście wydaje się zatem, na przykład użycie wyrażenia „szminkowanie ust”, którego na pewno nie używają nastolatki, lecz starsze panie.

Również zakończenie wydało mi się nieco płytkie, zważywszy na poruszaną w książce tematykę, ale niedosyt po nim pozostawiony nieco zaspokaja epilog, w którym widać, że wydarzenia, do których doszło nie poszły na marne.

Podsumowując, książkę Joanny Jagiełło można polecić nie tylko nastolatkom, ale również ich rodzicom, opiekunom, a nawet nauczycielom. Jest to nie tylko opowieść o czterech totalnie różnych osobach, które mimo wszystko są połączone dzięki wspólnej pasji i przeżyciom. Dziewczyny, mimo młodego wieku, otrzymują prawdziwą szkołę życia i przyspieszony kurs dorastania, kiedy dowiadują się o prawdziwym życiu jakie wiodła Miriam. Z pozoru piękna i podziwiana przez wszystkich dziewczyna wcale nie miała takiego idealnego życia, którego można by było zazdrościć. Czytelnik wraz z bohaterkami odkrywa bolesną prawdę, która pozwala lepiej zrozumieć zniknięcie dziewczyny. Miriam i jej losy to ważny element tej powieści, dzięki któremu odbiorca może się przekonać, że bardzo często dziecko potrzebujące pomocy wysyła sygnały, lecz nie są one właściwie odczytywane. Nie tylko dorośli mają problem z ich rozpoznaniem, ale także rówieśnicy takiej osoby. Być może dzięki tej powieści czytelnik nieco lepiej zrozumie, co się dzieje w głowie nastolatek i będzie w stanie w porę zauważyć niepokojące sygnały, aby móc zapobiec tragedii.