Wikingowie Wilcze Dziedzictwo | Autor: Radosław Lewandowski

Pogromcy mórz, niezwykle brutalni, ale i posiadający technikę mocno zaawansowaną jak na ówczesne czasy – wikingowie. Ci skandynawscy wojownicy nieprzerwanie od kilkunastu lat są inspiracją dla twórców filmów, seriali czy powieści. Autorzy tworzą bohaterów, osadzają ich w niezwykłych realiach, w których przewodnikiem są dla nich Asowie z Odynem na czele. Czytelnicy zaś otrzymują fascynujące opowieści, dzięki którym mogą odbyć niezwykłe i niezapomniane przygody. Sięgając po powieść Radosława Lewandowskiego spodziewałam się tego typu historii, jednak oczekiwania okazały się być niezgodne z rzeczywistością.

Asgot wraz z grupą innych wojowników wyrusza w podróż z ważną misją dyplomatyczną. Szybko jednak sytuacja wymyka się spod kontroli i wysłannik władcy musi podjąć ważną decyzję - stracić życie czy zdradzić. Każda z wybranych przez niego dróg wiedzie za sobą poważne konsekwencje. Decyzja Asgota wpłynie na kształt całego północnego świata.
Radosława Lewandowskiego należałoby pochwalić za przygotowanie merytoryczne. Wikingowie. Wilcze dziedzictwo jest niezwykle bogate w różnego rodzaju “smaczki” dotyczące kultury ludów nordyckich i skandynawskich. O ile większość utworów przedstawia jedynie panteon tych ludów, tak Lewandowski skupił się na szczegółach - konkretnych tradycjach, zachowaniach czy moralności wikingów. Czytelnik otrzymuje także dużą dawkę słownictwa skandynawskiego, wraz ze słowniczkiem na końcu książki, dzięki temu takie słowa argr, berserk czy dum nie są mu już obce.

Dobre przygotowanie merytoryczne przed rozpoczęciem pisania danej historii to jednak nie wszystko. Liczą się także fabuła i bohaterowie, a w przypadku Wilczego dziedzictwa te dwa elementy zeszły na drugi plan. Jeśli chodzi o fabułę, składają się na nią dwa rodzaje scen – sceny walki i sceny erotyczne. W książce ciężko jest doszukać się jakichkolwiek zawiłość fabularnych czy intrygujących wątków pobocznych. Z miejsca jednej bitwy czytelnik przeskakuje do miejsca kolejnej. Pewną różnorodność wprowadzają Księgi III i IV, której bohater wyrusza w podróż na południe, zaś jego historię poznajemy z relacji pisanej przez wikinga do matki. Nie zmienia to jednak faktu, że w rozdziałach tych także dominują wyżej wspomniane rodzaje scen.

Bohaterowie są w pewien sposób podobni do fabuły - jednorodni. Próżno szukać wśród nich postaci wyjątkowych, które w jakiś sposób wyróżniają się spośród tłumu innych wikingów. Kiedy już pojawia się jakaś postać z potencjałem, szybko zostaje zamordowana. Żaden z głównych, epizodycznych czy pobocznych bohaterów nie zostaje czytelnikowi bliżej przedstawiony. Sceny walki dominują, jej uczestnicy zaś są jak dodatek, bezosobowe pionki przesuwane przez bogów podczas gry w szachy. Warto wspomnieć, że podobnie jak w przypadku fabuły, także i wśród bohaterów kilka wyjątków można znaleźć w dwóch ostatnich księgach, gdzie ciekawymi postaciami są duchowny czy brat chrześcijańskiego króla. Nie są to jednak osoby pełnokrwiste. Brakuje im tej iskierki, która sprawiłaby, że czytelnik mógłby związać się z nimi emocjonalnie. Są ciekawie nakreśleni, oryginalni, posiadają cechy wyróżniające ich z tłumu innych postaci, jednocześnie autor przedstawia tych bohaterów w tak małym stopniu, że odbiorca nie jest w stanie wyobrazić sobie ich jako realnych osób. Są papierowi, w nieco mniejszym stopniu niż inni, ale nie można temu zaprzeczyć.

Trudno powiedzieć, czy Wikingowie. Wilcze dziedzictwo jest dobrą książką. Na pewno nie należy jej od razu przekreślać. To powieść ciekawa, gdy spojrzymy na nią pod kątem ukazywanej kultury ludów zamieszkujących Europę północną w dziesiątym wieku. Z drugiej strony jest to książka bezosobowa. Jest ona opowieścią o rozgrywających się bitwach, w której bohaterowie są pewnego rodzaju dodatkiem. Jak szukacie czegoś takiego, nie zawiedziecie się. Jeśli jednak liczycie na burzliwą, pewną emocji i zwrotów akcji opowieść, lektura tej książki może okazać się mało satysfakcjonująca.