Wplątani | Autor: Arkadiusz Rączka

Rok 1920, trwa wojna polsko-bolszewicka. W łagrze pod Krasnojarskiem spotyka się dwóch przyjaciół: Wolski – rotmistrz Polskiej Dywizji Syberyjskiej i Fiodor – oficer białej gwardii, który podejrzewa, że wkrótce zostanie rozstrzelany. Jego jedynym pragnieniem jest zapewnienie ochrony ukochanej żonie. Prosi zatem Wolskiego, by ją odnalazł i pomógł dotrzeć do Polski, jej ojczystego kraju. Od tej chwili ich losy zostaną nierozerwalnie splecione, a kiedy Polska w końcu odzyska niepodległość, przyjaciele raz jeszcze staną naprzeciw siebie. Czy po tym, co przeszli, będą potrafili spojrzeć sobie w oczy bez gniewu i żalu?

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Nie czytałam jego "Herezji", ale po lekturze "Wplątanych" wiem, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści. Właściwie niczego się po niej nie spodziewałam. Nie wiedziałam nic o autorze i jego poprzedniej książce. Okładka jest - powiedzmy to sobie szczerze - taka sobie (przepraszam grafika za te słowa, ale nie przypadła mi do gustu).

Lata 20. XX wieku to niekoniecznie mój konik, bardzo rzadko sięgam po książki, których akcja dzieje się w tamtych czasach. Muszę jednak powiedzieć, że autor oddał ducha tych czasów. Za nic w świecie nie chciałabym się w nich obudzić. Wiecie, tu nie ma cukierkowego klimatu, jaki można spotkać w niektórych filmach. Nie brakuje za to brutalnych scen. Musiałam czasem na chwilę odłożyć książkę, żeby ochłonąć. Mówię tu między innymi o czerwonej łaźni. Kto czytał książkę, będzie wiedział, co mam na myśli.

W tej powieści nie zabrakło także opisu normalnego życia. Nie zapominajmy o tym, że pomimo toczących się walk ludzie próbowali znaleźć w tym piekle choć odrobinę normalności, która nie pozwalała im zwariować. Autor bardzo umiejętnie połączył w swojej opowieści wątki obyczajowe z militarnymi.

Ogromny plus za to, w jaki sposób Arkadiusz Rączka wykreował bohaterów. Nie są tylko czarni albo tylko biali. Nam będzie bardzo łatwo ich oceniać z perspektywy bezpiecznego fotela, gdy będziemy o nich czytać, ale na dobrą sprawę nie wiemy, jak byśmy się zachowali, gdyby przyszło nam żyć w tak niepewnych czasach. Czy na pewno umielibyśmy być do końca wierni swojemu sumieniu? W tej powieści widać, jak niektóre wydarzenia wpływają na bohaterów. Uwierzyłam w to. Czapki z głów za takie przestawienie postaci. Nie każdy autor potrafi tak wykreować bohaterów, by czytelnik uwierzył w jego dramat. Moim zdaniem Arkadiuszowi Rączce się to udało.

Ta książka to bardzo dobre połączenie powieści obyczajowej i historycznej. Wątki przeplatają się ze sobą w płynny sposób. Widać, że to książka przemyślana i dopracowana od początku do końca. Szkoda tylko, że jest o niej tak cicho, bo to naprawdę kawał dobrej lektury. Mamy tutaj akcję, która momentami potrafi wcisnąć w fotel. Są sceny, przy czytaniu których serce rozrywa się na kawałki. Mamy bohaterów z krwi i kości, w których się wierzy. Może nie zawsze pozytywnie ocenia się ich działanie, ale nie są oni czytelnikowi obojętni.
Jak wspomniałam na początku, nie miałam większych oczekiwań w stosunku do tej książki i jestem po lekturze naprawdę usatysfakcjonowana. Przeniosłam się do innego, niebezpiecznego świata. Znalazłam się w samym śroku wojny, ale za nic nie żałuję tej wyprawy. Trzymma kciuki za autora i mam nadzieję, że usłyszy o nim jak najwięcej osób.