Zbrodnia Po Polsku | Autor: Aleksandra Rumin

Z czasów dzieciństwa i wczesnej młodości z pewnością w pamięci pozostaną mi niedzielne popołudnia, kiedy to mama zawsze przygotowywała rosół, kotleciki panierowane, namawiała do jedzenia surówki, a zarówno czas posiłku jak i odpoczywanie po nim odbywało się przed telewizorem. Wtedy też prym wiodły tak zwane rodzinne, głupkowate komedie wśród których nie mogło zabraknąć takich hitów jak „Akademia Policyjna” czy też „Naga Broń”. Niezbyt wymagająca fabuła, zakrzywienie rzeczywistości i charakterystyczne, wyolbrzymione do granic absurdu postacie stanowiły główne cechy takowych produkcji. Nie bez przyczyny wracam do tychże wspomnień gdyż podobne skojarzenia miałem podczas lektury „Zbrodni po polsku”. Powrócił czas beztroski i śmiechu do rozpuku z nawet najprostszych żartów, a doszedł również wysublimowany humor i nieco inne, bardziej dorosłe spojrzenie na współczesną rzeczywistość. W mojej opinii, połączenie idealne.

Jan Polak z pewnością swojego aktualnego żywota nie może zaliczyć do udanych. W trakcie rozwodu, pokłócony ze swoją eks zarówno o majątek jak i opiekę nad dzieckiem, żyjący na granicy ubóstwa w bardzo skromnych warunkach. Dawne sukcesy w pracy jako komisarza łapiącego najgroźniejszych przestępców powoli odchodzą w zapomnienie, a piętrzące się problemy zdają się nie mieć końca, również na tle zawodowym. Do tego dochodzi nowy, seryjny morderca, przedstawiający siebie jako „Prawdziwy Polak” i nie mający żadnych skrupułów w planowaniu kolejnych zabójstw. Na pierwszy rzut oka można odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z kryminałem, sensacją, zagadką detektywistyczną mającą na celu rozwikłanie przestępczej tajemnicy. Z drugiej strony oprócz tych wszystkich cech dochodzi również ta najważniejsza, dzięki której lektura staje się jeszcze przyjemniejsza- niebanalne poczucie humoru. Nie bez przyczyny wspominałem na wstępie o dawnych hitach filmowych dotyczących pracy policji- podobne elementy możemy również dostrzec w „Zbrodni po polsku”. Co więcej, mają one typowy, polski charakter i myślę, że w tym względzie autorka świetnie trafiła zarówno w nasze gusta dotyczące żartu jak i idealnie ujęła polskie realia w krzywym zwierciadle. Dzięki temu wszystkiemu czyta się to naprawdę lekko i przyjemnie, niejednokrotnie powodując u czytelników niekontrolowane napady śmiechu. Oczywiście samo poczucie humoru to nie wszystko- dla Aleksandry Rumin jest to tylko jedno z narzędzi do uprzyjemnienia wątku kryminalnego, który również zasługuje na najwyższe laury. Powoli jesteśmy wtajemniczani w historię, a wraz z głównym bohaterem odkrywamy kolejne rąbka tajemnicy chcąc jak najszybciej poznać zakończenie zagadki. Każdy kto miał w przeszłości do czynienia już z książkami autorki z pewnością wiedział jak interesujący tytuł trzyma właśnie w rękach. Na moje szczęście było to moje pierwsze spotkanie z Aleksandrą Rumin i dzięki temu już wiem, że na pewno nie ostatnie. Idealne odtworzenie polskich realiów, pracy naszych służb mundurowych oraz zagadki kryminalnej wraz z niebanalnym humorem stanowi dla mnie mieszankę doskonałą.

„Zbrodnię po polsku” widzi się przed oczami w trakcie czytania. Dajemy się wciągnąć całkowicie w każdą scenę przedstawioną przez autorkę, a po zakończeniu lektury chcemy tylko więcej i więcej takich tytułów. Chciałbym zobaczyć powieść Aleksandry Rumin na ekranach kin, ale boję się, że współcześni polscy reżyserzy nie zdołają przekazać tego charakterystycznego humoru i otoczki związanej z głównym bohaterem. Pozostańmy przy tym co dobre, a do takowych z pewnością należy ta książka.