Reguły Dla Dziewczyn | Autor: Candace BushnellKatie Cotugno

Marin to wzorowa uczennica i redaktorka szkolnej gazetki marzy, by dostać się na Uniwersytet Browna. Ma na to spore szanse, w czym utwierdza ją pan Beckett – młody, charyzmatyczny nauczyciel angielskiego, który nigdy nie skąpi jej pochwał i zawsze chętnie spędza z nią czas, dyskutując o książkach. Kiedy jednak Bex posuwa się za daleko i próbuje się do niej dobrać, dziewczyna jest zaszokowana i przerażona. Czyżby go sprowokowała? Czy to jej wina? W końcu Marin zdobywa się na odwagę, by opowiedzieć o wszystkim dyrektorowi, lecz ani on, ani nikt inny nie chce jej wierzyć. Sytuacja komplikuje się, gdyż nauczyciel chce się na niej zemścić. Ale Marin nie daje za wygraną. Chce, by prawda wyszła na jaw.

Co prawda swoje lata mam i po książki młodzieżowe już raczej nie sięgam, ale ta książka mnie zaintrygowała. Chciałam przekonać się, jak autorki podejdą do tego bardzo trudnego tematu. Ta książka miała potencjał na to, by coś zmienić w sposobie myślenia nastolatków, ale również osób dorosłych, które powinny ich bronić do czasu, aż wejdą w dorosłe życie. Tyle że ten potencjał po drodze gdzieś się zgubił i mam bardzo mieszane uczucia po lekturze.

Fakt, autorki pokazują, że niełatwo w dzisiejszych czasach być dziewczyną. Co prawda siła jest kobietą, ale jesteśmy na każdym kroku oceniane i niektórym ludziom wydaje się, że mogą za nas podejmować decyzje. Nieprawda. I pewne stereotypy w tej książce widać. Tyle że trudno jest polubić główną bohaterkę, Marin. Ma ona swoje dobre momenty, ale moim zdaniem jest ich za mało, żeby można było z nią sympatyzować. Kompletnie nie przemówiła do mnie postać Graya. Od samego początku wiedziałam, w którą stronę autorki pociągną jego postać i nie powiem, żebym była z tego powodu usatysfakcjonowana. Bex też mnie nie porwał. Nie dałam się nabrać na jego cudowną charyzmę. Na kilometr czuć było od niego pozera. Ale wiem, że nastoletnie czytelniczki mogą mieć na jego temat inne zdanie. Mnie tacy faceci już nie ruszają. Zawiodła też postać Chloe. Na początku miała jakiś charakter, ale potem poszedł na spacer do lasu z potencjałem tej książki.

Najbardziej bolały mnie w tej powieści dialogi. Marin miała być wzorową uczennicą, miała mieć potencjał na dobrą dziennikarkę, ale niektóre jej wypowiedzi sprawiały, że aż zgrzytałam zębami w trakcie czytania. Niespecjalnie widać jej inteligencje w sposobie, w jakim się wypowiada - niestety.

Czy inaczej odebrałabym tę książkę, gdybym sięgnęła po nią jako nastolatka? Znając mnie z młodzieńczych lat, to nie. Od zawsze miałam alergię na tak skonstruowanych bohaterów, wątpię, żeby do mnie przemówili.

Myślałam, że ta książka będzie lepsza. Może i nie spodziewałam się po niej jakiegoś arcydzieła, które wywoła międzynarodowe poruszenie, ale liczyłam na coś więcej. Za dużo było tu niepotrzebnych wątków. Gdyby autorki skupiły się na tym, co siedziało w głowie Marin i na tym, co stało się z nią i Bexem, książce wyszłoby to zdecydowanie na lepsze. Teraz niestety mam wrażenie, że autorki chciały powiedzieć tak dużo, że zapomniały, o czym właściwie miała być ta książka.

Nie umiem jej wam polecić z czystym sercem, ale też nie mam zamiaru nikomu odradzać czytania. Może znajdziecie tu coś, czego ja nie dostrzegłam.