Sukienka W Żyrafy | Autor: Beata Olejnik

Zaintrygował mnie tytuł. Sukienka w żyrafy … Nigdy takiej nie widziałam. Musi wyglądać ciekawie i ciekawe jest jaką rolę odegrała w historii opowiedzianej przez Beatę Olejnik.

Oto Witold po wielu latach pobytu za granicą wraca do Polski. Zatrzymuje się w rodzinnym domu na wsi, który od śmierci ojca stoi pusty. Odwiedzają go sąsiedzi, jego dawna koleżanka Iza wraz z mężem Mariuszem. „Kiedy w domu zrobiło się już ciepło i przyjemnie, zajrzał do pokoju, który kiedyś należał do niego. Poczuł się dziwnie w otoczeniu dawno zapomnianych przedmiotów. Było tu wszystko tak, jak zostawił to miejsce wiele lat temu. Na jego łóżku leżała drewniana skrzynka, którą przywiózł tu, kiedy wyjeżdżał z Dorotą do Norwegii. Prosił ojca, żeby mu ją przechował. Był w niej kawałek jego życia, dawnego życia. Dźwignął skrzynię i zataszczył do salonu. Nie był pewny czy chce się zmierzyć z przeszłością. Prowadził intensywne życie. Dużo się w nim działo. Złego i dobrego. Gdy postanowił coś w nim zmienić, nie miał odwagi zniszczyć śladów tego co już przeżył. Zamknął to, co miało dla niego jakieś znaczenie, w tej właśnie skrzyni i przywiózł do ojca”. Mimo wszystko postanawia wrócić do przeszłości i otwiera kufer. Zawartość przypomina mu wszystkie kobiety jego życia, a wśród nich tę, którą kochał najmocniej i którą najbardziej skrzywdził. Helenę. „Ona naprawdę mnie kochała. Prawdziwie. Nie doceniałem tego. (…) Chociaż bardzo tego nie chciałem, krzywdziłem ją. A ona to znosiła i pisała smutne wiersze, żeby nie oszaleć”. Helena miała rodzinę, męża i dzieci. Ale zakochała się w Witoldzie i zostali kochankami. Kochała go naprawdę. „A przecież to wciąż on, brudny czy czysty … Nieważne, w środku zawsze był taki sam. Tylko Helena patrzyła na niego inaczej, widziała jego, a nie to, co miał na sobie”.

Właśnie Helena nosiła sukienkę w żyrafy. Przyszła do Witolda pierwszy raz do niego do domu. Potem napisała wiersz „Sukienka w żyrafy”. Pisała do Witolda listy i wiersze na kartkach pocztowych. Przypadkowo Iza podczas odwiedzin u Witolda czyta jedną z kartek, którą Helena napisała do niego. Zmieszana przeprasza, wtedy Witold opowiada jej o swoim romansie z Heleną i o tym jak bardzo ją skrzywdził. Izabella namawia go by odszukał Helenę. Początkowo Witold odrzuca pomysł. Ale kiedy Helena zaczyna materializować się w snach Witolda, postanawia wraz z Izą ruszyć na poszukiwania skrzywdzonej przez siebie kobiety. W międzyczasie Mariusz, który jest w ostatnim stadium raka, strzela do siebie popełniając samobójstwo. Iza jest załamana, ale życzliwa obecność Witolda pomagają jej wrócić do równowagi. Niestety powoduje to, że Izabella zaczyna zakochiwać się w Witoldzie.

W końcu poszukiwania dają skutek. Dom Heleny znajduje się w Sasinie. Niestety, kiedy Witold wraz z Izą docierają do celu, okazuje się, że dom stoi pusty – lokatorzy wyjechali. Witold decyduje się zaczekać. Niestety bezskutecznie.

Helena nadal nawiedza Witolda w snach. Dla Witolda są to doznania zupełnie realne. Pozostają po nich ślady – jak ślady paznokci na brzuchu czy ugryzienia na ramieniu. Za każdym razem te spotkania kończą się snem Witolda, po którym budzi się wypoczęty.

Muszę przyznać, że rozwiązanie historii zaskoczyło mnie. Sama historia jest napisana wciągająco. Toczy się niespiesznie, ale akcja przyciąga uwagę, nie nuży, nie pozwala się znudzić. Przez całą powieść przewijają się wersy wierszy, pisanych przez Helenę. Na końcu Witold odczytuje cały wiersz „Sukienka w żyrafy”. Jest bardzo obrazowo napisany – ja bez trudu wyobraziłam sobie sukienkę w żyrafy 😊.