Droga Pani Bird | Autor: A.J. Pearce

Książka AJ Pierce pt. „Droga Pani Bird” jest tak dobra, że gdy zasiada się do jej recenzji, raptem zaczyna brakować adekwatnych i równie doskonałych słów.

Wojenny Londyn kontra młodość, miłość i marzenia. Dwudziestoletnia Emmy, która omyłkowo zatrudnia się w redakcji niezbyt poczytnego pisma, podejmuje dość odważną decyzję o wspieraniu czytelniczek, które zdaniem wydawcy na żadną pomoc nie zasługują. Co wynika z tego nieprzemyślanego przedsięwzięcia? Otóż całe mnóstwo niezwykłych wydarzeń pokazujących, że nic nie dzieje się bez przyczyny.

Emmeline Lake, główną bohaterkę powieści, można by określić dość potocznie jako „nierozważną trzpiotkę” (tak z pewnością patrzy na nią jej przełożona Henrietta Bird). Jak większość młodych osób, przepełniają ją marzenia nie do końca adekwatne do rzeczywistości. Pragnęłaby zostać korespondentką wojenną i donosić prosto z frontu o ważnych dla kraju sprawach, kochać, jak na filmach i robić wiele innych pasjonujących rzeczy. Cóż, że akurat trwa druga wojna światowa- to tylko wskazówka, która mówi, że jutra może nie być, zatem korzystania z życia nie wolno odkładać na później. Na przykładzie Emmeline można zobaczyć wycinek tego, jak mogło wyglądać wojenne życie angielskich kobiet. To nie statystki z podręczników od historii, ale opowieść o konkretnych osobach, która pozwala bardzo realnie odczuć okrucieństwo wojny i to, czym możne stać się dla pojedynczego, zwykłego człowieka.

Wszystkich pozostałych bohaterów, których czytelnik spotyka na kartach powieści można zaliczyć do nietuzinkowych, świetnie scharakteryzowanych i barwnych. Chociażby Pani Bird, wydawca, to kobieta specyficzna, bardzo starej daty i nikt chyba nie chciałby mieć jej za swojego szefa. Natomiast Pan Collins, starszy redaktor, jest równie zagadkowy, co do pokochania od prawie pierwszego wejrzenia.

Książkę AJ Pierce czyta się praktycznie na bezdechu. Autorka pisze z błyskotliwym, lekkim humorem i szybko chwyta za serce. Kiedy Emmy sama relacjonuje swoje poczynania, barwnie opisując towarzyszące jej emocje i skrępowanie spowodowane tym, co „należy”, wybuchy śmiechu oraz potoki łez wydobywają się z czytelnika samoistnie. Czasem ma się wręcz wrażenie, że Emmy staje się jakby dobrą znajomą. Jej postać zaraża uporem i entuzjazmem. Nie byłoby tego efektu, gdyby nie doskonały przekład w wykonaniu Katarzyny Makaruk.

Zdawać by się mogło, że podczas wojny inne problemy, prócz przeżycia, walki z głodem i wrogiem jakby przestają istnieć- nic bardziej mylnego. To, z czym spotyka się Emmy w trakcie pracy w redakcji pokazuje, że ludzie wciąż mogą martwić się o relacje, czuć osamotnieni, przerażeni. Wciąż pragną także podejmować próby względnie normalnego życia, wraz z planowaniem przyszłości i wybieraniem się na sobotnie tańce. Podążają do pracy, służą ojczyźnie, otaczają opieką potrzebujących i własne domy, a przede wszystkim próbują przetrwać kolejny dzień, gdy z nieba ze świstem spadają śmiercionośne bomby. To takie oczywiste, a jednocześnie niesamowite, jak przeróżne są ludzkie rozterki, od problemów ze zdrowiem, po poważne dylematy moralne. Czym jest prawdziwa odwaga? Czy w czasie wojny nadal można mówić o tym, co stosowne i zgodne z etykietą? Czy są gorsze rany niż te od odłamków i kul? Nie wiem, czy dla książki, która opisuje wojnę dobrym porównaniem będzie hasło „bomba emocjonalna”, ale powieść AJ Pierce właśnie taka jest. Jest mieszanką łez ze śmiechu i łez wydobywających się z najgłębszych zakamarków duszy, opłakujących trudne losy bohaterów. To też okazja do tego, by na nowo poszukać wątłego ognika nadziei i wiary w drugiego człowieka.