Pięknie Odmienni | Autor: Monika JaniszewskaKatarzyna Kucewicz

"Początki są piękne. On wspaniały, ona cudowna. Myszka, misio, dzióbek, żabka. Świata poza sobą nie widzą, a wspólna przyszłość rysuje się wspaniale. Co mogłoby pójść nie tak, skoro jestem w związku z tak niezwykłą osobą? Wszystko, co na etapie zauroczenia wydaje się rozczulające, szybko zaczyna drażnić. Irytować. Przeszkadzać. Doprowadzać do szaleństwa. Takiego z awanturą, pretensjami, krzykami, a nawet obrzucaniem się wyzwiskami. (...)

W tego typu sytuacjach można oczywiście okopać się na swoim stanowisku w myśl zasady „moje jest mojsze” i toczyć z partnerem zajadłe wojny. Można, tylko dokąd to doprowadzi? Czy nie lepiej byłoby wyjść drugiej stronie naprzeciw i ustalić, które z codziennych rytuałów, charakterystycznych zachowań i ulubionych sposobów spędzania wolnego czasu są dla obojga akceptowalne? Warto umówić się, co jest do przyjęcia, a co absolutnie nie. To nie będzie łatwe ani szybkie. Jednak, o ile obie strony zechcą, jest duża szansa, by wspólna praca nad związkiem zakończyła się sukcesem".

Każdy, kto był kiedyś zakochany, wie, jak cała ta miłość pięknie wygląda na początku. Potem spadają różowe okulary i jest szara rzeczywistość. On nie chce sprzątać, zaprasza kolegów, ona nie gotuje, bo przecież można zamówić jedzenie, podbiera jego rzeczy, nie widząc w tym nic złego. Poza tym ona zapala w sypialni świeczki, od których nie da się oddychać, a on skacze po kanałach, zamiast zająć się żoną. Związek to nieustanna praca, sztuka kompromisów. Jako osoba, która jest od 9 lat w jednym związku, mogę coś na ten temat powiedzieć.

To książka zdecydowanie dla kobiet, mężczyźni niewiele tu dla siebie znajdą. Plus dla autorek za to, że starały się pokazać różnorodność, jeśli chodzi o poszczególne kwestie sporne. W sensie nie tylko, że on nie sprząta, ale pokazały, że kobiety też potrafią zrobić niezły bałagan i nie widzieć w tym nic złego, bo przecież przyjdzie pani Krysia i to posprząta, więc po co wynosić brudny talerz do kuchni?

Autorki pokazały, że sporo przyzwyczajeń wynosimy z domu. To prawda. Sama łapię się na tym, że zachowuję się czasem jak moja mama, ale wtedy mąż mnie stopuje. I na odwrót. Wychowując się w danym środowisku, siłą rzeczy przenosimy pewne wzorce do naszego dorosłego życia. Czasem nie jest to dobre i trzeba to przepracować.

Przeczytałam tę książkę z ciekawości, żeby przekonać się, jakie rozwiązania autorki mają dla par, które zmagają się z różnymi kryzysami. Z niektórymi słowami autorek w pełni się zgadzam, część z nich przyjęłam z przymrużeniem oka, bo nie widzę możliwości, żeby coś takiego stosować w swoim małżeństwie. W przypadku niektórych problemów w sumie dalej nie wiem, jak można je rozwiązać, bo komentarz psychologa niewiele mi pomógł.

Wiem jedno - nie ma związku bez rozmowy i zaufania. Nie można przepracować swoich problemów, nie mówiąc o nich. Tak jak już wspomniałam, dla mnie ta książka jest raczej ciekawostką, a nie drogowskazem, jak żyć, choć myślę, że komuś może pomóc w przepracowaniu pewnych przeszkód, które uniemożliwiają bycie szczęśliwym w związku. Czytając o problemach różnych par, utwierdziłam się tylko w tym, że gdyby ze sobą po prostu porozmawiały, nie byłoby sprawy.

Jeśli interesują was kwestie damsko-męskie, możecie przeczytać tę książkę. Może znajdziecie w niej odpowiedź na dręczące was pytanie.