Dwie Księżniczki Z Bamarry | Autor: Gail Carson Levine

Miłość siostrzana, jeden z najpiękniejszych rodzajów miłości. Jest w niej miejsce na zaufanie, wierność, ale także na uszczypliwości czy rywalizację. Dla rodzeństwa można poświęcić wszystko, można dokonać czynów, o które nie podejrzewalibyśmy nawet sami siebie. Właśnie o tej miłości traktuje pozycja Gail Carson Levine „Dwie księżniczki z Bamarry”. Pozycja ta ukazuje niezwykle silne siostrzane uczucie, dzięki któremu księżniczki są w stanie stawić czoła wszystkim problemom. Przedstawia także walkę z niezwykle śmkiertelną chorobą dręczącą Bramarrę.

Addie i Meryl to siostry, które różnią się od siebie całkowicie. Młodsza, Addie jest nieśmiała i strachliwa, natomiast Meryl odważna i żadna przygód. Młodsza z sióstr będzie musiała zmierzyć się ze swoimi najgorszymi lękami, aby ratować życie Meryl. Choroba, która jest nazywana Szarą Śmiercią spowoduje, że wyruszy w pełną przygód podróż, aby odnaleźć lekarstwo potrzebne do uratowania życia siostry. Przejdzie niesamowita przemianę.

Autorka zabiera czytelnika w świat baśni, magii, czarów, niesamowitych przygód. W książce nie zabrakło inspiracji popularnym bajkami, przykładem mogą być „Siedmiomilowe buty”, czy „Stoliczku nakryj się” oraz mitologią. Pozycja jest pełna fantastycznych bohaterów. Można w niej spotkać widma, wróżki, czarodziejów, smoki.

„Dwie siostry z Bamarry” zostały napisane z perspektywy Addie, ukazując jej oddanie siostrze, rozterki, odwagę oraz proces przemiany. Z nieśmiałej dziewczynki uwielbiającej haftować stała się odważną kobietą pokonująca wszystkie przeciwności na swojej drodze. Historia sióstr jest przeplatana poematem o największym bohaterze Bramarry, Drualcie, który jest inspiracją dla księżniczek oraz towarzyszy im podczas wszystkich przezywanych przygód.

W moim odczuciu ta pozycja jest odpowiednia dla młodszych czytelników, którzy dzięki niej poznają siłę, jaką daję miłość rodzeństwa. Oczywiście nie umknie im także fakt, ze dobro zawsze zwycięża.

Podczas lektury tej baśniowej pozycji ogromnie rozczarowała mnie postać ojca sióstr. Jego zachowanie bardzo mnie zdziwiło. Wykazał się ogromnym niezdecydowaniem, brakiem odwagi, a przede wszystkim niedostatkiem uczuć rodzicielskich. Nie podjął on prawdziwej próby odnalezienia leku na chorobą, która powoli zabijała jego córkę. Upozorował jedynie poszukiwania, a największym jego problemem podczas tej prowizorycznej wędrówki był brak odpowiednich kapci. Dla mnie, jako matki, taka postawa jest wręcz bulwersująca i zupełnie niezrozumiała. Osobiście, aby ocalić dziecko oddałabym wszystko i zrobiłabym co tylko mogę, aby znaleźć antidotum. Mając na uwadze swoje matczyne uczucia, postać króla Lionela bardzo mnie irytowała.

Nie przepadam za fantastyką, więc niespecjalnie porwały mnie przygody młodej Addie. Nie przekonały mnie magiczne artefakty podarowane jej przez bliskich ani jej sposoby na walkę z przeciwnikami. Miałam wrażenie, ze część z nich była efektem zwykłego przypadku. Jednakże urzekło mnie jej wielkie serce i oddanie siostrze. To dla niej odważyła się opuścić zamek i zmierzyć się ze swoimi lękami.

„Dwie siostry z Bramarry” nie zostaną moją ulubioną ksiażką, ale myślę, że na podstawie tej historii mógłby powstać bardzo dobry film familijny. Oglądałam ekranizację innej powieści autorki „Ella zaklęta” i bardzo mi się podobał.

Podsumowując, „Dwie księżniczki z Bramarry” to pozycja z morałem dla młodszych czytelników, którym niestraszne jest spotkanie ze smokami, widmami i innymi niespotykanymi istotami. W niejednym rozbudzi chęć przeżywania przygód i zmierzenia się z przeciwnościami. Jednak dla mnie, miłośniczki kryminałów, to było chwilowe przeniesienie się w świat baśni i magii, którego każdy czasem potrzebuje.