Piętnastoletni Kapitan | Autor: Jules Verne

Nie wiem, czy to kwestia przekory czy zbyt miękkiego serca, ale ostatnio daję szansę autorom, którzy już raz mnie zawiedli - i to tak, że obiecywałam sobie nie wracać do ich powieści bez wyraźnej potrzeby. Jules Verne trafił na moją czarną listę po tym, jak w bólach dobrnęłam do ostatniej strony "Dzieci kapitana Granta", a jednak książka, którą niedawno przeczytałam i o której dziś Wam opowiem, wyszła właśnie spod jego pióra. Czy zmieniła moje zdanie na temat tego francuskiego pisarza? Jeśli zechcecie poświęcić mi dwie minuty, chętnie udzielę Wam odpowiedzi.

Schematy bywają męczące, ale myślę, że nie ze wszystkimi należy walczyć - a ponieważ schemat recenzji wymaga, bym w tym miejscu wspomniała o fabule "Piętnastoletniego kapitana", wyjaśnię w kilku słowach, z czym mamy tu do czynienia. Otóż tytułowy bohater to Dick Sand - odważny, szlachetny chłopiec, który jako małe dziecko został znaleziony na ulicy, a następnie umieszczony w zakładzie dobroczynnym. Już jako ośmiolatek Dick zaczął kształcić się na marynarza, zaś siedem lat później, w wyniku niespodziewanego nieszczęścia, musi przejąć dowództwo nad statkiem zmierzającym do Ameryki. Nie wie, że jeden z jego towarzyszy podróży zrobi wszystko, by utrudnić mu dotarcie do celu.
Muszę z przykrością zauważyć, że już dawno nie miałam takich trudności z koncentracją podczas lektury i nie chodzi tu bynajmniej o to, że moje myśli krążyły wokół jakiegoś przystojnego bruneta albo innego interesującego osobnika. Tym, co nie pozwalało mi skupić uwagi na akcji książki, były wszechobecne literówki - dawno nie widziałam ich w takiej ilości, nie sądzę, bym potrafiła znaleźć choć jeden wolny od nich rozdział (przy czym trzeba zauważyć, że rozdziały są krótkie i liczne). Niejednokrotnie natknęłam się też na powtórzone słowa czy nawet całe zwroty, a to naprawdę obniża jakość wydania, które na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo przyzwoite - ładna, twarda okładka robi dobre wrażenie, a jednak wolałabym książkę brzydszą, za to ze staranniej przygotowanym tekstem.

Jeśli chodzi o samą treść utworu, muszę przyznać, że zostałam mile zaskoczona. Oczywiście trudno nie zauważyć, że ta pozycja nieco się zestarzała - w XIX wieku rozległość wiedzy autora musiała imponować czytelnikom, jednak dziś przekazywane przez niego informacje raczej nie zrobią na nikim wielkiego wrażenia. Mimo to książkę czyta się zaskakująco przyjemnie - mając w pamięci lekturę wspomnianych wyżej "Dzieci kapitana Granta" spodziewałam się opowieści, którą będę często odkładać, a zamiast niej otrzymałam historię, która mnie wciągnęła - może nie z siłą morskiego wiru, ale dość mocno, bym chętnie przewracała strony. Częściowo jest to zapewne zasługa skromnej objętości tekstu, ale myślę, że chodzi przede wszystkim o ciekawą fabułę, która budzi trochę emocji.

Zarówno pozytywne, jak i negatywne postaci są jednowymiarowe i bardzo schematyczne - nie ma co tu szukać skomplikowanych charakterów, bo każdy jest albo krystalicznie dobry (a przynajmniej tak się go przedstawia, bo dla mnie entuzjaści polowań na wieloryby zdecydowanie nie są krystaliczni) albo zły niczym diabeł. Jeśli jednak potraficie i zechcecie przymknąć oko na ten fakt, jeśli skoncentrujecie się na warstwie przygodowej, to macie szansę na całkiem przyjemną lekturę. Nie wiem, czy "Piętnastoletni kapitan" spodoba się współczesnym rówieśnikom tytułowego bohatera, ale nieco starsi odbiorcy mogą znaleźć w nim coś dla siebie.