Wikingowie Najeźdźcy Z Północy | Autor: Kim Hjardar

Wikingowie to w ostatnich latach bardzo wdzięczny, stale obecny w popkulturze temat – przede wszystkim za sprawą znakomitego serialu „Wikingowie”. Po okresach względnie mniejszego zainteresowania temat ten zawsze wraca jak bumerang, a wszystko to z powodu jego ogromnego ładunku emocjonalnego. Średniowieczne obrazki pełne brodatych wojowników wyskakujących ze swych długich łodzi i biegnących ze wzniesionymi toporami w stronę przeciwnika niezmiennie działają na wyobraźnię i wciąż na nowo rozbudzają ciekawość względem czasów sprzed tysiąca lat. Kim Hjardar zabiera nas w podróż do ery wikingów pokazując nam ich życie takim, jakim być może jeszcze go nie znamy.

Hjardar pokusił się na łamach opisywanej książki o stworzenie portretu nordyckich wojowników w bardzo kompleksowy sposób. Kolejne rozdziały lektury traktują nie tylko o historii dokonywanych przez wikingów podbojów, ale są także próbą przekrojowego zobrazowania życia społeczeństw północy, zajęć ludzi, a także ich wierzeń i codziennych motywacji do działania. Autor porusza w osobnych rozdziałach kwestie kultu walki, osadnictwa, jak również opisuje przyczyny i kierunki ekspansji wikingów między IX, a XI wiekiem. W efekcie z książki wyłania się bogaty w informacje obraz nordyckich społeczności, który wykracza daleko poza wąskie spojrzenie na łupieżcze wyprawy i zamorskie podboje brodatych, nieokrzesanych wojowników.

W zasadzie każdy z rozdziałów tej lektury jest osobną, bardzo ciekawą i sfabularyzowaną rozprawą o charakterze historyczno-archeologicznym. Fakt spisania tych kilku rozdziałów w wartościowy i merytoryczny sposób już sam w sobie zasługuje na wielki szacunek. Hjardar na każdym kroku podkreśla fragmentaryczność i wątpliwą czasami pewność źródeł oraz dostępnych przekazów historycznych. Muszą one siłą rzeczy być weryfikowane i posiłkowane przez bieżące ustalenia archeologów. Jeszcze nie tak dawno temu badacze poruszali się po świecie wikingów w dużej mierze dzięki domysłom, ostrożnie lawirując wśród nie do końca pewnych przekazów. Dopiero ostatnie kilkadziesiąt lat zmieniło ten stan rzeczy, aczkolwiek nie wszystko wiemy jeszcze w tej materii na pewno. Hjardar stara się przybliżyć czytelnikowi to, co jest w tej kwestii względnie niepodważalne.

Muszę przyznać, że książkę tę czyta się naprawdę z wielką przyjemnością. Autor w przystępny sposób opowiada czytelnikowi o czasach wikingów i stara się przy tym nie zasypywać odbiorcy ogromem dat oraz faktów. Takowe są oczywiście na łamach lektury obecne, jednak Hjardar stara się je w bardzo umiejętny sposób dawkować, w efekcie czego nie ma się w trakcie czytania poczucia przesytu informacji, czy też znużenia. To duży plus książki – rozprawy traktujące o historii często potrafią zmęczyć czytelnika, a tutaj problem ten nie występuje.

Kolejnym plusem książki są bez wątpienia ciekawostki oraz ogrom interesujących faktów i opisów, które razem wzięte składają się na atrakcyjny w odbiorze obraz ery wikingów. Autor postarał się o to, aby każdy z rozdziałów czymś czytelnika zaskoczył, a przynajmniej wzbogacił naszą wiedzę. I tak np. w rozdziale poświęconym społeczeństwu wikingów poznajemy nordyckie sposoby oznaczania czasu, systemy monetarne i ciekawostki dotyczące aktywności sportowych. W ramach opisów nordyckiej kultury walki zapoznamy się bardzo szczegółowo z rodzajami oraz z typami używanego przed tysiącem lat uzbrojenia, a w kwestii religii i wierzeń przeczytamy o sposobach sprawowania kultu religijnego, czy o szczegółach dokonywania pochówków. Osobiście wielu z przytoczonych faktów nie znałem – nie jestem oczywiście żadną wyrocznią, ale idę o zakład, że każdy dowie się z tej książki co najmniej kilku interesujących i nie znanych sobie wcześniej rzeczy.

Jeśli czegoś można się w przypadku tej pozycji przyczepić, to na pewno szaty graficznej. Książka jest co prawda bogato ilustrowana i opatrzona sporą ilością zdjęć (przede wszystkim zabytków pochodzenia archeologicznego), jednak żadna z ilustracji oraz żadne ze zdjęć nie jest kolorowe. Ta czarno-biała szata graficzna jest na dłuższą metę bardzo monotematyczna. Trochę kolorów zdecydowanie wzbogaciłoby zawartość książki. Osobiście nie podoba mi się także jej miękka oprawa, pozbawiona chociażby skrzydełek. Moim zdaniem powyższe elementy wydania są do poprawy.

Reasumując lektura jest ciekawa, wartościowa i z całą pewnością godna uwagi. Książka jest prawdziwą kopalnią wiedzy na temat ery wikingów. Dzięki swej sfabularyzowanej formie i niewątpliwemu darowi autora do opowiadania staje się ona ciekawym wyborem dla każdego fana historii, a także dla każdego, kto chciałby zgłębić tajemnice łupieżczego ludu, który tysiąc lat temu terroryzował cywilizowane wybrzeża całego zachodniego świata.