Sophie | Autor: Stella Pawlica

Na początek dygresja wprowadzająca: uważam, że najlepszym „trailerem” filmowym jest ten do filmu „Misja” Rolanda Joffe. Kompletnie nie oddaje tego o czym jest film, ale robi z niego super film „płaszcza i szpady”, czym on w rzeczywistości nie jest. Spora grupa widzów mogła się rozczarować, chociaż przecież film jest rewelacyjny. Teraz powrót do meritum: okładka wręcz zmysłowa, zachęty metafizyczne, nawet pierwsze linijki dające nadzieję, a potem... potem to niestety kompletna klapa.

Nie lubię źle pisać o książkach, wiem że stoi za tym czyjaś praca, ale niestety tym razem nie mogę inaczej. Cóż mamy tutaj historię księżniczki, której wszystko się udaje, a najważniejszym celem życia jest szczęście. Nawet nie szczęście tylko radość. Koniec też jak w bajkach: wesele, gdzie „i ja byłem, miód i wino piłem...”. Wychodzi na to, że to książka tylko dla małych dziewczynek, dawnych pensjonarek i to tych nie do końca rozwiniętych i uświadomionych. Może i jest taki etap w życiu panien, że powinny dostać taką nadzieję? Nie wiem, trudno mi to orzec.

Z jednej strony mamy tutaj mnóstwo konserwatywnych wzorców: silny ojciec, będący opoką dla swojej córki, wspaniały, męski, narzeczony, z drugiej ukłon w stronę liberalnej nowoczesności: przyjaciel gej, samodzielna kariera i sukcesy zawodowe głównej bohaterki (ten sposób zdobycia pracy!) - czyli Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek!

Psychologia (której tak nie cierpię, ale posłużę się nią dla przykładu) mówi, że nadmiar szczęścia i radości jest tak samo szkodliwy jak nadmiar klęsk i nieszczęść. We wszystkim wymagany jest umiar. Nie na darmo powstał termin „złoty środek”. A tu nic tylko radość i radość. Jeżeli stanie się coś złego, to tylko coś co wynika z naturalnej kolei rzeczy. Żadnych złych przypadków, żadnych złych zdarzeń. Słowem sielanka.

Do tego żadnej duchowości, która niby na pierwszych stronach jest zapowiadana. Przepraszam, jest współodczuwanie z przyrodą, szczególnie drzewami, takie współczesne eko, nie wiem do czego to powiązać, z czym to połączyć?

Jest taki film „Zaczarowana” o księżniczce przeniesionej w czasy współczesne – no nic dodać, nic ująć. Tyle tylko, że tam i obsada (Amy Adams, Patrick Dempsey), scenariusz i reżyseria na trochę innym poziomie. Wszystkie te moje dzisiejsze porównania (począwszy od wstępnej dygresji) wydają mi się tak bardzo nieadekwatne, widzę wielką dysproporcję między porównywanymi przedmiotami, ale inaczej nie mogę tego opisać.

Dobra, czy jest coś fajnego w tej książce, coś godnego polecenia? Podoba mi się droga młodej kobiety: żadnych ekscesów, żadnych skoków na boki, przesadnych używek. Może wielu to śmieszy, ale mimo wszystko akurat to jest wzór do naśladowania. Ok., nie do spotkania w obecnym świecie, ale iskierka nadziei zawsze jest mile widziana.

Jeżeli jest to książka dla córek autorki: gratuluję pomysłu, sposobu wychowania, pokazania drogi, ale jako lektura na szeroki rynek to jednak niestety kompletna porażka. Nikt już nie czyta takich bajek, panny zachowują się zgoła inaczej, czego obecne czasy tak dowodzą.

Trudna to dla mnie recenzja, bo czasami, kiedy przypomni mi się dzieciństwo, to może i zatęskniłbym do takich bajek, ale wtedy wolałbym prawdziwą księżniczkę i prawdziwego księcia. Bez żadnych współczesnych dodatków. Chociaż zawsze się zastanawiałem, co było po tym weselu, rzeczywiście „żyli długo i szczęśliwie”?