Nawiść | Autor: Autor Nieznany

Interesują mnie takie ciekawostki, jak „Nawiść” od Wydawnictwa PrimoLibro. Autor nieznany. Ta nuta tajemniczości, bo zastanawiam się teraz, czy to taki ironiczny zabieg z pseudonimem artystycznym czy może powieść trafiła do nich dosłownie znikąd. Ot, zmaterializowała się sama któregoś dnia na jednym z wydawniczych biurek. Nie takie rzeczy się dzieją w branży ;)

Pierwszy kontakt miałam z nią w pracy. Zanim trafiła na księgarnianą półkę, zdążyła wzbudzić masę uczuć. Nie mogę powiedzieć, że pozytywnych. Nie jej wina jednak, że hurtownie i portale nie wiedziały do jakiego gatunku ją zakwalifikować. Czyli przydarzyła nam się największa księgarska zmora i kolejne próby identyfikacji. Dla jednych była książką z pogranicza historii, inni oznaczali ją jako literaturę piękną, a według kolejnych- była fantastyką. Oszczędna okładka nie zdradzała zbyt wiele, więc odczułam silną potrzebę sprawdzenia czym właściwie tytułowa nawiść jest.

I tak trafiłam do dawnego świata. Wydawało mi się, że dość dobrze go znam za sprawą mitologii słowiańskiej, legend i podań czy lekcji historii. I trochę tak było...ale tylko trochę i jakby nie tak…

Dawno, dawno temu ludzie mierzyli się z trochę innymi problemami niż współczesne. Niezmienne były jednak dylematy moralne. Chociaż mam wrażenie, że zdecydowanie łatwiej przychodziło im sięgnąć po miecz i pozbyć się wrogów. Natomiast obecnie mamy bardziej humanitarne sposoby, ale ja przecież nie o tym. W tych niebezpiecznych czasach przyszło egzystować trójce młodych, głównych bohaterów. To dookoła ich życia rozgrywały się najważniejsze wydarzenia, a oni niekiedy nie mieli po prostu świadomości jak istotne zmiany się dokonują. W niektórych przypadkach udawało im się jednak wyklarować poglądy, zmącone jednak buzującymi we krwi hormonami, podatnością ze strony starszych czy silniejszych. Na zamieszkiwane przez nich ziemie powoli przedostawało się chrześcijaństwo. Religia której nie znali, której nie chcieli… cała sytuacja była napięta. Zewsząd czyhało niebezpieczeństwo, a oni musieli przeżyć, a jednocześnie w całym tym zamieszaniu spróbować odnaleźć siebie. To szukanie było o tyle ciekawe i zaskakujące, że autor zamieścił wciąż wzbudzający kontrowersję wątek uczucia rozwijającego się między mężczyznami.

„Nienawiść to dobre uczucie. To pomocnik władcy. Wierny i posłuszny.Jego bezlitosna prawa ręka.
Nienawiść bardzo łatwo się napędza i staje silniejsza.Szybko nabiera mocy i rośnie, bo ciągle jest w ruchu.”

„Nawiść” to powieść nieoczywista. Surowa w formie, czasami literacko płytka, innym razem niosąca głębokie przemyślenia.. Bogata w długie opisy towarzyszących bohaterom uczuć czy zjawisk. Ze względu na swój wieloraki przekaz, dla każdego będzie ona czymś innym. Może pełnić funkcję edukacyjną, ale równie dobrze można w niej szukać zalążka motywacji do pracy nad samym sobą. Jako książka, stawia czytelnikowi wymagania. Daje się poznać, ale w zamian żąda uwagi i skupienia. Nie da się przez nią beztrosko przepłynąć po tekście. Często trzeba zbaczać z raz obranego kursu i oddawać przystankom - przemyśleniom. Kimkolwiek jest bądź był autor, znał prawa natury i to na nich bazuje. Podkreśla, że niektóre zachowania są wyuczone, a inne przekazane nam w genach. Od okoliczności w jakich zostaniemy postawieni zależy, czy odczujemy potrzebę rozwinięcia swoich możliwości czy może pozostaną one uśpione.

Nie potrafię jednoznacznie ocenić tej powieści. Momentami była tak dobra w swojej prostocie, że aż porywająca. Innym razem wydawała mi się zbyt surowa, literacko nieokrzesana. Zdecydowanie to jedna z tych pozycji, których lekturę warto rozważyć.