Oswoić Hiszpanię | Autor: Joanna Lessnau

Wydawało mi się, że nic nie ciągnie mnie już do Hiszpanii. Byłam w Barcelonie i to mi wystarczy. Wiem, wiem, Barcelona to nie cała Hiszpania, malutki zaledwie wycinek. Ale ja nie lubię czytać przewodników i potem zwiedzać razem z nimi, odhaczając po kolei atrakcje, o których przeczytałam. No ale Pan Przypadek, który bardzo mocno towarzyszył autorce i jej rodzinie podczas podróży, dwukrotnie już dał znać o sobie w moim przypadku. Raz podsuwając mi książkę „Kulturalna zawierucha” o Barcelonie właśnie, a teraz tą książkę.

„Oswoić Hiszpanię”. Czy w ogóle da się oswoić jakiś kraj? Oswoić można psa, kota, myszkę, jakieś zwierzę, jakieś miejsce – ale kraj? No dobrze. „Oswoić Hiszpanię to coś znacznie więcej niż kolejny przewodnik turystyczny. Nie znajdziemy tu opisu najpopularniejszych atrakcji Hiszpanii, próżno też szukać informacji o ubóstwianych przez turystów miejscach wypoczynku. Poznamy za to wiele legend, m. in. O dzielnej Armengoli, dowiemy się skąd pochodzi nazwa Pireneje i nauczymy się przyrządzać hiszpańskie churrosy. Bogatą wiedzę na temat tego fascynującego kraju autorka czerpie ze swoich wieloletnich podróży. Wraz z mężem i synem przemierzyła tysiące kilometrów: od rajskich plaż po górskie szczyty, od metropolii po rybackie wioski, odkrywając mniej znane oblicze Hiszpanii i korygując tkwiące w jej głowie stereotypy. Teraz dzieli się swoimi wrażeniami, zachęcając do podróżowania w stylu slow. Daj się zainspirować!”

Najpierw zamierzałam po prostu przerzucać kartka po kartce. W końcu skoro jest to coś w rodzaju przewodnika turystycznego to szybko mi pójdzie. Ale tak się nie dało. Bo to rzeczywiście nie jest przewodnik turystyczny. To bardzo obszerny dziennik podróży, w którym autorka notuje swoje wrażenia, dzieli się bardzo obszerną wiedzą historyczną, podaną jednak w bardzo strawny sposób, podaje przepis na sangrię i churros, cytuje rozmowy, przytacza różne fakty i anegdoty, ubarwia narrację legendami. Wszystko podane jest w sposób naprawdę lekki i tak, że chce się więcej.

Książka podzielona jest na cztery części, bo opisane są tu cztery podróże. Byłam przekonana, że książka zawiera opis jednej wyprawy, za to baaaardzo drobiazgowy. Nic bardziej mylnego. To cztery podróże. W dodatku opisane tak, że ma się wrażenie rzeczywistego towarzyszenia całej rodzinie. Dlaczego? Bo nie silą się na bycie tytanami i pokonywanie dziennie nie wiadomo ilu kilometrów byle zobaczyć nie wiadomo ile i zwiedzić nieskończoną ilość zabytków. Autorka opisuje upał, podjęcie decyzji, że dziś zostają na miejscu.
Bardzo podoba mi się to, że często oddają ster Panu Przewodnikowi Przypadkowi. I nieraz muszą przez to chodzić naokoło, jak w Kartagenie, ale często znajdują bardzo ciekawe rzeczy – jak w Elche.

Czytałam, czytałam, czytałam … I nie nudziłam się wcale. Połknęłam bakcyla, jakim jest odkrywanie małych miasteczek Hiszpanii. Joanna Lessnau potrafiłam zaciekawić takiego opornego człowieka jak ja a to już bardzo dużo. Napisała książkę, która jest bardzo ciekawą opowieścią o tym jak można poznawać nieznane robiąc małe kroki. I nie trzeba wcale zwiedzać wielkich metropolii.

Stosunkowo mało jest tu zdjęć. Po każdej części jest 6 podpisanych zdjęć. Trochę szkoda, że jest ich tak mało i że na żadnym nie autorki ani jej rodziny. Brakuje mi też podania kontaktu do autorki. Jest wprawdzie jej zdjęcie i krótka informacja, ale nic poza tym. A szkoda.

Osobiście kocham podróże, zwłaszcza do ciepłych krajów, historię, sztukę i dobrą kuchnię, a to wszystko znalazłam w drugim tomie książki pt. „Oswoić Hiszpanię” Joanny Lessnau. W dobie pandemii, szczególnie chętnie sięgam po literaturę podróżniczą, bo stanowi ona namiastkę prawdziwych podróży. Książka ta przenosi nas do czasów, kiedy restauracje pełne były gości, spragnionych odkrywania nowych smaków, a atrakcje turystyczne w postaci zabytków czy muzeów oblegały tłumy. Bulwary i parki tętniły życiem do późnej nocy, i wszędzie można było spotkać turystów głodnych nowych wrażeń.

 „Oswoić Hiszpanię” to zapis podróży autorki, którą odbyła wraz z mężem Adamem i synem Wojtkiem. Może ona świetnie posłużyć za przewodnik, ponieważ zawiera szczegółową trasę wyprawy, z listą zwiedzonych zabytków, pomników, placów i ulic. Wygląd i historia każdego z nich zostały szczegółowo opisane, z wielką dbałością o architektoniczne detale i związane z nimi legendy, ożywiające zamkniętą w kamiennych murach przeszłość i jej bohaterów. W tomie pierwszym autorka ukazała piękno południowej części Hiszpanii. Tym razem, zabiera nas na północ, do Bilbao – stolicy Kraju Basków, Galicji, Santiago de Compostelli, Salamanki i Madrytu. Bilbao jawi się na kartach książki jako zasnuty mgłami znad rzeki Nervion, przybytek sztuki nowoczesnej, z muzeum  Guggenheima w roli głównej, ze stojącą na jego straży „Mamą”. Galicja to kraina ludzi morza, z urokliwymi rybackimi osadami, skalistymi zatoczkami i pięknymi plażami. Santiago de Compostella – cel pielgrzymów z całego świata, ze wspaniałą katedrą, wybudowaną na grobie Św. Jakuba, ucznia Jezusa,  patrona pielgrzymów i rybaków. To także światowa stolica rzemieślniczych wyrobów z gagatem, kamieniem żałobnym. „Złote miasto Salamanka” – perła architektury, wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. I jako wisienka na torcie – Madryt, stolica Hiszpanii, z licznymi zabytkami, muzeami, parkami, ogrodami i największą w kraju areną  do korridy, słynną Las Ventas.

Autorka podróżuje nieśpiesznie, w modnym stylu „slow”. Często wypytuje tubylców o różne ciekawostki i w ten sposób poznajemy prawdziwe historie odwiedzanych miejsc i związanych z nimi ludzi. Dzięki temu odkrywamy rinteresujące szczegóły o klubie Athletic Bilbao, o ciastkarni Przemysłówka czy o słynnej Jaskini Salamanki. Podróż jest w dużej mierze  spontaniczna, bo poza ogólnym planem na zwiedzenie pewnych rejonów czy miejscowości, podróżnicy wielokrotnie zbaczają z obranej trasy, a za przewodnika służy im Senor  Casualidad – Pan Przypadek. Podczas podróży rzadko korzystają z map, raczej zdają się na los (rzucają monetą), albo kierują się tam, gdzie zobaczą coś, co ich zaciekawi. Podobnie rzecz się ma przy wyborze dań z menu restauracji. Trzymają się zasady zamawiania potraw, których nigdy wcześniej nie próbowali albo ,których nazwy ich zaintrygowały. Tym sposobem mogą mieć miłą niespodziankę albo rozczarowanie, kiedy pod smacznie brzmiąca nazwą kryją się wodorosty z małżami. Ogromnym plusem książki Joanny Lessnau są oryginalne przepisy na hiszpańskie potrawy, które z łatwością przyrządzimy sami w domu. Najbardziej przypadł mi do gustu przepis na ciastka migdałowe babci Pepy.

 Pisarka ukazuje nam mentalność Hiszpanów, ich wielką religijność i ogromne przywiązanie do tradycji oraz poczucie silnej przynależności narodowej widoczne wśród mieszkańców Kraju Basków. „Oswoić Hiszpanię” to prawdziwa uczta dla miłośników hiszpańskich pejzaży, kuchni, historii, sztuki, poezji, języka  i architektury. Sądzę, że doskonale sprawdzi się jako przewodnik po północnej Hiszpanii, dla tych, którzy śladami autorki, chcą poznać jej unikatowe oblicze.