Bliźnięta Znad Klifu | Autor: Emma Rous

Muszę się przyznać do pewnej słabości - uwielbiam wiktoriańskie klimaty, zarówno w oglądanych filmach i serialach jak i w książkach. Ta cała otoczka wrzosowisk, wysokich klifów, wzburzonego morza i charakterystycznych domów naprawdę działa na wyobraźnię. Gdy więc wzięłam w ręce najnowszą książkę Emmy Rous pt. „Bliźnięta znad klifu”, miałam poczucie, że będzie tajemniczo i lekko mrocznie. W końcu opis na okładce obiecywał trzymającą w napięciu opowieść o ponurych rodzinnych tajemnicach. Jak wyszło w praktyce?

Życie autorki tej książki samo w sobie mogłoby być niezłą książką. Swoje dzieciństwo spędziła raz po raz przenosząc się w najbardziej odległe zakątki świata - Indonezja, Kuwejt, Portugalia, Fidżi. W końcu osiadła na stałe w Anglii. Nim została pełnoetatową pisarką, pracowała jako weterynarz. „Bliźnięta znad klifu” to kolejna z książek w dorobku autorki.
Opowieść zaczyna się w czasach współczesnych. Bliźniacze rodzeństwo, Seraphine i Danny wracają do swojego rodzinnego domu Summerbourne House, by uporządkować rzeczy po śmierci ojca. Matka w niewyjaśnionych do końca okolicznościach, przed laty popełniła samobójstwo skacząc z okolicznych klifów. Gdy w ręce Seraphine wpada nigdy niewidziane zdjęcie z przeszłości, zaczynają ją nurtować pewne kwestie z przeszłości. Może je wyjaśnić tylko jedna osoba, którą kobieta będzie starała się odnaleźć i dowiedzieć się prawdy o swojej rodzinie. Problem w tym, że ktoś usilnie chce jej w tym przeszkodzić, nie zważając na nic. Atmosfera zaczyna gęstnieć…

Po czym rozwiewa się niczym mgła o poranku. Każdy kolejny krok mający zmylić czytelnika lub też naprowadzić go na trop rozwiązania całej zagadki jest coraz bardziej surrealistyczny i mało realny. Kombinacje jakie ukazują się naszym oczom, wydają się wyjęte wprost z opery mydlanej. Nie do końca mi to pasowało w tej opowieści, przyznam, że nie rozumiem dlaczego autorka sięgnęła aż po taki kaliber w relacjach międzyludzkich. Nie będę gołosłowna, gdy napiszę, że ktoś tu lekko przekombinował.

Narracja w tej opowieści prowadzona jest dwutorowo. Przeszłość miesza się z teraźniejszością. Narratorkami są główna bohaterka, Seraphine i jej dawna niania, która zamieszkiwała Summerbourne House w czasie tragicznych wydarzeń związanych z samobójczą śmiercią matki bliźniąt. Pokazanie historii z dwóch skrajnych punktów było bardzo ciekawym zabiegiem literackim. Gładko wyjaśniło większość zagadek już w trakcie czytania. Tak, rozwiązania tej zagadki można się było domyśleć, lecz, jak to mam w zwyczaju, pozwoliłam się wodzić autorce za nos. W przeciwnym razie, jaka byłaby radość z czytania?

Zwykle nie zwracam uwagi na takie mało istotne rzeczy jak okładka czy rozmiar czcionki. Musi mnie coś już wyjątkowo zirytować lub zachwycić. Tu mamy piękną okładkę, z uciekającą młodą dziewczyną na pierwszym planie. Miękka okładka zachęca do czytania gdziekolwiek nam się spodoba, nie zajmuje dużo miejsca. Jedyna rzecz która mnie denerwowała, to układ graficzny. Litery wydają się ściśnięte, a przez to czcionka zdaje się być mniejsza niż zwykle. Odbierało to komfort czytania.

Przyznam, że ta książka mnie lekko zawiodła. A może po prostu miałam zbyt wyśrubowane oczekiwania względem tej opowieści. Tak jak pisałam wcześniej, nie znalazłam w niej tego wiktoriańskiego klimatu i napiętej lini akcji. Niemniej jednak, na tle innych powieści, wypada bardzo przyzwoicie, więc nie odradzam zupełnie. Jeżeli nie będziecie oczekiwać za dużo, książka z pewnością trafi w wasze gusta.