Woda Księżycowa | Autor: Agnieszka Janiszewska Szczepanik

Natalia to skromna trzydziestolatka, która wydaje się mieć stabilne i szczęśliwe życie. Ma dobrze płatną pracę z możliwością awansu, mieszkanie, fajnego chłopaka. Jest pracownicą warszawskiej korporacji, jednym z wielu trybików w doskonale naoliwionej maszynie. Jej każdy dzień wygląda tak samo – wstaje bardzo wcześnie, idzie do pracy, wykonuje swoje obowiązki ASAP i późnym wieczorem wraca do domu, żeby móc położyć się spać. Praca biurowa i stale powiększająca się liczba dedlajnów sprawiają, że nie ma dosłownie ani chwili dla siebie oraz dla swojego chłopaka. Bartek również pracuje dla wielkiej spółki i całe dnie spędza przed komputerem. Mimo, że mieszkają razem, to tak naprawdę żyją osobno, pomiędzy dwoma oddzielającymi ich komputerami. Takie życie jednak zaczyna ją przytłaczać, tłamsić. Natalia z dnia na dzień odczuwa presję bycia idealnym pracownikiem kosztem życia osobistego i swojej prawdziwej pasji. Przed laty dziewczyna była uzdolnioną malarką, ale zrezygnowała z możliwości doskonalenia swego talentu, aby studiować i zdobyć „prawdziwą” pracę, która da jej możliwość godnego zarobku. Okazuje się jednak, że takie korporacyjne sprawy, konferencje, codziennie składane raporty i analizy, męczą ją coraz bardziej i powodują narastającą frustrację. Natalia zaczyna się w tym wszystkim dusić i odczuwać ogromny dyskomfort, który pobudza ją do zastanowienia się nad swoim dotychczasowym życiem. Czy naprawdę chce całe życie tyrać dla korporacji kosztem osobistego czasu? Czy jej relacja z Bartkiem to naprawdę miłość, czy może przyzwyczajenie do wspólnego mieszkania? Kiedy miała czas tylko dla siebie albo mogła po prostu lenić się i nic nie robić? Te i inne pytania kotłują się w jej głowie i sprawiają, że zaczyna wracać myślami do dzieciństwa, a zwłaszcza chwil spędzanych z przyjaciółkami i babcią, której dawno nie odwiedzała.

Pewnego dnia Natalia, pod wpływem impulsu, postanawia coś zmienić i decyduje się na podróż pociągiem. Jedzie do ukochanej babci i na nowo odkrywa uroki małomiasteczkowego klimatu. Pałaszując kolejnego pieroga z jagodami, dziewczyna wraca myślami do tych chwil, w których czuła się naprawdę szczęśliwa – gdy wraz z przyjaciółkami ze szkoły chodziły do lasu na odkrywcze wyprawy, gdy były po prostu beztroskie i zajmowały się swoimi małymi sprawami.

Odwiedziny u babci stają się dla Natalii momentem przełomowym, dzięki któremu zauważa, że jeśli czegoś nie zmieni w swoim życiu, to będzie tego żałować. Jednakże zerwanie więzów, które utrzymują ją w poczuciu bezpieczeństwa wcale nie jest takie łatwe, jakby się mogło wydawać. Najpierw Natalia musi uwierzyć w siebie, w to, że warto podążać własną ścieżką i słuchać podszeptów anioła stróża.

,

,Woda księżycowa” to pisarski debiut Agnieszki Staniszewskiej – Szczepanik, która na co dzień zajmuje się coachingiem. W powieści widoczne są nawiązania do jej pracy jako nauczyciela życia i inspiracje do zgłębiania samego siebie. Losy Natalii, która jest osobą twardo stąpającą po ziemi oraz analityczką danych, ukazują, że nigdy nie jest za późno na zdanie sobie sprawy z tego, że szczęściem nie zawsze jest stabilność finansowa i wieloletni partner, którego tak naprawdę widzimy przelotnie w kuchni podczas przygotowywania kolejnej szklanki mocnej kawy. Bez względu na reakcje otoczenia warto wyjść ze strefy komfortu i złudnego poczucia bezpieczeństwa, żeby móc odetchnąć pełną piersią i nareszcie być sobą. Oprócz nauki wsłuchiwania się w siebie, autorka wplata w powieść wątki związane z dawnymi obrządkami, np. świętowaniem nocy kupały oraz wiarą w ponadprzeciętne umiejętności, takie jak przepowiadanie przyszłości, czy widzenie ludzkiej aury. Powieść jest więc nie tylko „przewodnikiem” po ludzkiej duszy, ale i odskocznią od szarej rzeczywistości, od której chcemy się oderwać tak jak nasza bohaterka. Agnieszka Staniszewska – Szczepanik ma lekkie pióro i potrafi utrzymać czytelnika w ciągłym zainteresowaniu i napięciu w oczekiwaniu na ostateczną decyzję Natalii. Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak polecić tę powieść każdemu miłośnikowi literatury obyczajowej.

„jeśli przeszłość zawiesiła się w kimś i udaje teraźniejszość, to należy ją zresetować”

Wielu z nas żyje w matrixie wyznaczonym przez społeczne normy, warunki bytowe czy wychowanie w określonym środowisku. Codzienny kierat nie pozwala dostrzec uroku chwili, piękna natury a przede wszystkim piękna w sobie. Pędzimy po naszej ścieżce życia zatracając się w chaosie, marazmie i nawet nie zauważamy, gdy zaczynamy zapadać w coraz większy letarg, nie zastanawiając się czy warto tracić cenny czas na pracę, która męczy, frustruje i nie daje satysfakcji. Tak dzieje się w życiu Natalii Terleckiej, głównej bohaterki książki pt.: „Woda księżycowa”.

Agnieszka Janiszewska-Szczepanik to filolog, life coach i trener, a także doktorantka UŁ na kierunku pedagogika. Zawodowo wspiera osoby, które, aby odczuwać sens i spełnienie, potrzebują działać twórczo i realizować własne projekty. Sama wygrała kilka konkursów na opowiadania, eseje i artykuły. Uważa, że wewnętrzna potrzeba tworzenia to zaproszenie do jednego z najwspanialszych doświadczeń dostępnych na naszej planecie, ale także siła, której nie należy lekceważyć, ponieważ wtedy staje się niszcząca. Autorka zaprasza na swoją stronę internetową: coachingdladuszy.pl.

Natalia pracuje w dużej warszawskiej korporacji, która wyczerpuje ją przede wszystkim psychicznie. Czuje się coraz bardziej zmęczona, wypalona i zniechęcona do życia. Nie ma czasu dla siebie, na swoje pasje czy zwykły spacer. Jej partner, Bartek, nie jest dla niej wsparciem, gdyż także poświęca swój czas projektom zawodowym i nie liczy się ze zdaniem swojej dziewczyny. Obawy przed nieznanym paraliżują jej działania i tłumią pojawiające się myśli dotyczące zerwania z duszną, szarą egzystencją. Poddaje się bezwolnie decyzjom innych, nie widząc możliwości wyjścia z tej sytuacji, dopóki nie odważy się na porzucenie dotychczasowego życia. Czy jednak uda się jej pokonać wewnętrznego strażnika, który zagnieździł się w jej wnętrzu?

"Każdy z nas ma w sobie mędrca, który wie, co dla nas najlepsze"

Gdy zobaczyłam okładkę książki, od razu się w niej zakochałam, i wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Opis wydawnictwa był jedynie dodatkową zachętą. Moja czytelnicza miłość jeszcze bardziej się umocniła, gdy „Woda księżycowa” dotarła do mnie i mogłam ją realnie dotknąć. Nie przeraziła mnie w tym wypadku ilość stron, bo czułam, że będzie to lektura, przy której ten fakt nie będzie miał znaczenia.

Fabuła toczy się spokojnie, bez nagłych zwrotów akcji ale to tylko pozory spokoju. Bardzo dużo dzieje się w umyśle i duszy Natalii, która nie dostrzega możliwości zmian, mimo że ich symptomy delikatnie się zaznaczają a wewnętrzny głos nie daje o sobie zapomnieć. Jednak trudno jest mu przebić się przez narosłe przez lata schematy mentalne, zduszone pragnienia i blokady stworzone na dnie duszy. Silniejsze są wyryte w pamięci usłyszane reprymendy, krytyczne uwagi, ciągłe przywoływania do porządku i nieustanne strofowania przez ojca.

Otwierając pierwsze strony powieści nie spotykamy od razu głównej bohaterki lecz Bernarda, który przechadza się wśród majestatycznych drzew podziwiając ich majestat i czerpiąc siłę z przyrody, która będzie mu potrzebna w wykonaniu kolejnego zadania. Spokój jego duszy zakłóca jedynie tęsknota za ukochaną Liją. Kim jest Bernard? To wyłania się z sensu całej powieści, która jest historią pewnej miłości opowiedzianej w nietypowy sposób. Autorka poprowadziła ją zgodnie z odwieczną zasadą, że jeżeli dwa serca mają się ze sobą spotkać, wówczas cały wszechświat pracuje na to, by odnalazły się wśród wielu innych istnień.

„Usłyszał spokojny oddech drzewa i poczuł, jak przenika go ten idealny spokój, a także mądrość i prastara wiedza, które sączyły się z ciemnobrązowej kory tak samo jak intensywnie pachnąca żywica.”

„Woda księżycowa” to książka niezwykła, inna niż wszystkie, które do tej pory przeczytałam. To pięknie pokazana podróż do własnego wnętrza, odkrywania siebie na nowo i dążenia do realizacji własnych pragnień. Z przyjemnością przeczytałam tą pełną uroczego klimatu, duchową, subtelną opowieść o poszukiwaniu swojego celu, podążaniu za marzeniami głosem serca, który często jest tłumiony przez okoliczności w jakich żyjemy.

Ogromne uznanie należy się autorce za kunszt formułowania pięknych zdań, malarskich opisów ubranych w starannie dobrane słowa oddające czar danej chwili, pozwalające poczuć emocje i działające na wyobraźnię. Niezwykle sugestywnie oddała atmosferę pracy w korporacjach, gdzie nie liczy się człowiek lecz wykonywanie zleconych zadań, osiąganie jak najlepszych wyników kosztem zatracenia własnych ambicji.

Inną kwestią poruszoną w tej powieści jest pokazanie podejścia do osób, które urodziły się z nadnaturalnymi zdolnościami i widzą więcej niż inni. Z reguły społeczeństwo traktuje ich z ironią, niedowierzaniem, strachem, sceptycyzmem a nawet z wyszydzaniem. Zostaliśmy bowiem tak ukształtowani, że nie potrafimy wyjść poza schematy narzucone nam przez przyjęte wychowanie w określonym środowisku. Trudno jest wielu osobom zrozumieć, że istnieje świat poza naszym realnym postrzeganiem rzeczywistości.

Świetnie zostały ukazane emocje i zakorzenione poglądy wyniesione z domu rodzinnego, które zaznaczone są w tekście kursywą lub umieszczone w nawiasach, jako uzupełnienie informacji. Stanowią one jakby komentarz do tego, co się aktualnie dzieje. Pojawiają się zawsze, gdy Natalia chce zrobić coś wbrew obowiązującym normom, oczekiwaniom innych, coś dla siebie, co podpowiada jej alter ego w postaci wewnętrznej, Amandy.

Na szczęście nad morzem mieszka ukochana babcia, która zawsze potrafi zaradzić wszelkim smutkom. Pewnego dnia dziewczyna wyjeżdża do niej na krótki wypoczynek i od tego momentu zaczyna się dziać magia życia… Tłem dla wydarzeń są morskie klimaty, bieszczadzkie zakątki, łódzkie uliczki, mistyczne przeżycia i duchowe dylematy.

"Dusza lubi prawdę - bardziej niż wszystko inne na świecie"

Była to dla mnie niezwykle inspirująca, pełna wdzięku i apetycznych kąsków uczta literacka. Wsiąknęłam w nią całkowicie, bez oporów zatapiając się w świat emocji, wydarzeń ocierających się o mistycyzm, smaków, których także nie brakuje w tej nastrojowej powieści. Napisana lekkim, niezwykle obrazowym, barwnym językiem, dzięki któremu wnikamy w fabułę niepostrzeżenie i całkowicie.

Napisanie dobrej powieści z głębszym przesłaniem to ogromna sztuka, wymagająca umiejętności pisarskiej docierającej do głębi serca czytelnika. Na rynku wydawniczym ukazują się wciąż nowe historie, które z reguły skupiają się na wydarzeniach zewnętrznych i opisują związany z tym sposób działania i myślenia bohaterów. Jednak niewiele jest takich, które docierają do zakamarków naszej duszy. Taką książką jest niewątpliwie książka „Woda księżycowa”, która porusza czułe struny naszej duszy, jest drogowskazem pełnym mądrych wskazówek, sugestii a przy tym pozostawia po sobie niedosyt, mimo że została spisana na ponad 600 stronach!

"uczucia to język duszy i zawsze go rozumiemy"

Autorka stworzyła cudownie lekką, nastrojową i duchową fabułę z wieloma wątkami, które prowadzą czytelnika przez meandry wyobraźni. Jest to godne uznania tym bardziej, że „Woda księżycowa” jest książkowym debiutem pani Agnieszki Janiszewskiej-Szczepanik. Od pierwszych zdań zaczynających tę niezwykłą opowieść, wnikamy w magiczny klimat mimo że jest to historia osadzona w realiach współczesnego świata. To powieść, która dodaje skrzydeł i przekonuje, że wszystkie jest możliwe, o ile mamy odwagę złamać dotychczasowe schematy i poczuć magię życia, każdą jego cząstkę.