Leśne Ostępy | Autor: Marcin PiotrowskiTomasz Czarny

Duet autorów –Tomasz Czarny i Marcin Piotrowski stworzyli własną wersję klasycznego slashera, bazując na wielu wykorzystanych już schematach fabularnych, który jest jednocześnie na swój sposób indywidualny i oryginalny. Fundament wydaje się być tu „tradycyjny”, znany z wielu innych odsłon tego podgatunku, przede wszystkim w amerykańskiej literaturze i kinematografii; i tu już trzeba zaznaczyć, że wybranie sobie tego konkretnego „wzoru” jest całkiem w porządku, gdyż dzięki temu od razu wiemy z jaką powieścią mamy do czynienia. Już na wstępie możemy wybrać, czy chcemy dalej brnąć w tą krwawą jatkę, czy jednak odpuszczamy, bo zdecydowanie nie są to nasze klimaty i gusta. I nie można mieć późnej pretensji do autorów, że wybrali taką, a nie inną narrację, bo jeszcze przed samą lekturą odnajdujemy sporo znaków ostrzegawczych- znak „18+” na okładce, czy fragmenty recenzji literackich dziennikarzy oraz innych autorów.

Po dobrym, mentalnym, przygotowaniu do czytania, możemy już wpłynąć na „głębię oceanu” – jeśli przyjmiemy za pewnik, że będzie ostro, krwawo i bardzo „niecenzuralnie” to powieść nam się spodoba, tak po prostu. Od razu zaznaczam, że Czarny i Piotrowski nie bawią się w horror w stylu Stephena Kinga, bliżej im chyba do Mastertona, ale to też nie do końca to. Jest to jakby poprzeczka postawiona jeszcze wyżej w temacie obalania tabu związanego z mordowaniem i przekraczaniem granic „dobrego smaku”. Autorzy nakreślają zło, które z jednej strony jest realne – bo gdzieś tam siedzi głęboko w podświadomości człowieka, ale też obija się o sferę fantasmagoryczną, które jedynie pozostaje w przestrzeni wyobrażeniowej. To, co się dzieje w powieści nie jest więc jednoznaczne: to taki pół – sen, pół – jawa, która jednak dotyka jednostki bezpośrednio. Co do sfery tabu – twórcy bardzo dobrze i nietuzinkowo piszą o seksie, szczególnie warta uwagi jest jedna konkretna scena: mało który polski pisarz potrafi tak umiejętnie oddać tego typu kwestie, dogłębnie intymne. Oczywiście, jest tutaj wulgarność, jest brutalizm i brak ogłady – ale taki właśnie bywa seks, więc nie ma co się oburzać. Innymi słowy – scena majstersztyk!
Mimo, iż jestem raczej na „tak”, jeśli chodzi o „Leśne ostępy”, to rzeczywiście raz po raz przebija się kilkukrotnie ta sama kalka. Korzystanie ze schematu to jedno, jednak trzeba umieć tworzyć jego hybrydy, które będą nas naprowadzać na trop gatunkowy, a nie odbijać się w skali 1:1. Tutaj to jeszcze odrobinę kuleje, bo wielu kwestii można się domyślić, można wręcz być pewnym, jak to wszystko się zakończy. A może Panowie warto w inną stronę? Może trzeba stworzyć całkowicie niekonwencjonalne zakończenie, aby czytelnikom zaparło dech w piersiach? Ja wiem, że konkretny typ literatury wymaga określonych rozwiązań, ale czasami warto odejść od oklepanych motywów i sytuacji, tak, aby czytelnik pod nosem nie zaśpiewał „ale to już było…”

Mimo tych kilku uwag muszę przyznać, że widzę ogromny progres w twórczości Tomasza Czarnego. Miałam okazję czytać jego inne powieści i póki co, ta podoba mi się najbardziej. Widać rozwój, widać także, że analiza wniosków czytelników i recenzentów wpłynęła na poprawę jakości pisania. Wiadomo, każdy autor kiedyś zaczynał i z biegiem czasu, przy samozaparciu i rozwoju, musi być zawsze lepiej. Wspierajmy polską literaturę horroru, bo jak widać, zaczyna ona bardzo szybko kiełkować. Polecam!