Mała Księżniczka | Autor: Frances Hodgson Burnett

Podejrzewam, że każda z nas, a przynajmniej znakomita większość, od zawsze marzyła o tym, żeby zostać księżniczką. Niestety marzenia nie chciały się ziścić, choć wyobraźnie intensywnie działały. I w takich momentach pomaga ucieczka w świat literatury, baśni, książek. Frances Hodgson Burnett w Małej księżniczce zabiera nas do cudownego świata, w którym zawsze zwycięża dobro, czystość, piękno i miłość. Mała księżniczka należy do klasyki, po którą sięga się chętnie bez względu na wiek i płeć. I choć jest to powieść typowa dla dzieci i od jej wydania minęło ponad 100 lat, to wciąż urzeka swoim urokiem.

Sara Crew w wieku siedmiu lat trafia do szkoły z internatem panny Minchin. Szkoła znajduje się w Londynie i jest przeznaczona dla panien z dobrych domów. Dziewczynka dorastała w otoczeniu bogactwa, albowiem jej tata, kapitan Crew, nie szczędził pieniędzy, by dostarczyć swej ukochanej córeczce wszystkiego, co najlepsze. Jednakże Sara pozostała niezwykle skromną, bystrą, inteligentną i przede wszystkim dobrą dziewczynką, która w każdym człowieku i w każdej sytuacji dostrzega pozytywne strony. Niestety przewrotny los sprawił, że jest zmuszona opuścić swe ukochane Indie, dom, w którym dorastała, swych przyjaciół – służących i niestety…swojego tatę. Gdy kapitan zostawiał swoją jedyną córeczkę na pensji u panny Minchin, wierzył, że wkrótce ponownie ujrzy Sarę.

Panna Minchin jest osobą niezwykle chciwą i interesowną, zatem robi wszystko, by zadowolić tak bogatego klienta jakim jest kapitan Crew i w efekcie zezwala na udzielenie Sarze takich przywilejów, o jakich pozostałe uczennice mogą tylko marzyć. Sara dostaje oddzielną sypialnię, salonik, powóz, własną pokojówkę, najlepsze stroje, zabawki, wspaniałe przyjęcie urodzinowe, a nawet własnego kucyka! Wszystko co najlepsze dla ,,małej księżniczki’’ przyszłej dziedziczki kopalni diamentów. Niestety to wszystko okazuje się być kosztowną bajką, złudzeniem, albowiem kapitan Crew umiera i to jako bankrut. W przeciągu kilku chwil cały świat jaki dotychczas Sara znała runął. Dziewczynka musi z prywatnych pokoi przenieść się na poddasze, które dzieli z pomywaczką Becky (dziewczynką w zbliżonym, jak nie w tym samym wieku, co Sara). Muśliny i koronki zostają zastąpione jedną, ciemną sukienką, z której Sara już dawno wyrosła. Zabawy z lalkami zastąpiła ciężka praca – a tak naprawdę był to wyzysk. Panna Minchin zrobiła z Sary dziewczynkę do wszystkiego. I choć zapewne była ona przekonana, że dziewczynka szybko się załamie, to dzieje się zupełnie na odwrót. Sara się nie skarży i nadal ma nadzieję, że jej marzenia pewnego dnia się ziszczą. I naprawdę tak się dzieje. Gdy dziewczynka budzi się pewnego dnia jej zimny strych zmienia się nie do poznania, a to wszystko za sprawą tajemniczego przyjaciela, który mieszka w domu obok. A to dopiero początek pozytywnych i dobrych zmian w życiu dziewczynki.

Mała księżniczka nadal nic nie straciła na swej aktualności i pięknie i jestem przekonana, że to się nigdy nie zmieni. Postać Sary jest całkowitym przeciwieństwem większości dzisiejszych nastolatek, a szkoda. Albowiem mogłaby ona stanowić dla nich wzór do naśladowania. Sara nie krzywdzi innych, jest dobrze wychowana, uprzejma, pomocna, empatyczna, wspaniała przyjaciółka, która nie waha się podzielić z kimś ostatnią kromką chleba, przy tym inteligentna, bystra i pojętna uczennica. Z pewnością wielu stwierdziłoby, iż Sara nie odnalazłaby się we współczesnych czasach, albowiem jest za delikatna, jednakże uważam, że to właśnie ta delikatność czyni ją wyjątkową i właśnie dzięki niej jest gotowa stawić czoło dwudziestemu pierwszemu wiekowi.