W Cieniu Bohaterów | Autor: Nicholas Bowling

Rzym za czasów cesarza Nerona. Czternastoletni Kadmos od dziecka był niewolnikiem uczonego Tullusa – jego pan jest jedyną rodziną, jaką zna. Ale kiedy Tullus znika, a niewolnica o imieniu Tog – córka brytyjskiego wodza – przybywa z tajną wiadomością, życie Kadmosa zostaje wywrócone do góry nogami. Para wyrusza na wędrówkę. Droga prowadzi ich do samego cesarza Nerona, który owładnięty jest żądzą odnalezienia złotego runa z mitologii greckiej. Ta misja popchnie Kadmosa na skraj Imperium Rzymskiego, gdzie nieoczekiwanie odkryje prawdę o swojej przeszłości…

Przyznam szczerze, że do sięgnięcia po tę książkę skłonił mnie jej opis. Nie robiłam sobie wielkich nadziei co do niej, swoje lata mam i nie wiedziałam, czy polubię nastoletniego bohatera, ale postanowiłam zaryzykować. Poza tym uwielbiam mitologię grecką, więc liczyłam, że coś dla siebie tutaj znajdę. Nie znalazłam, ale nie uważam, że jest to zła książka. Po prostu nie jestem jej targetem. Czy dałabym tę powieść do czytania swoim dzieciom? Tak, bo książka powinna spodobać się nastoletnim czytelnikom.

Na plus na pewno trzeba zaliczyć to, jak różni są bohaterowie, nie są narysowani od linijki, każdy z nich jest inny, więc czytelnicy znajdą kogoś, z kim mogliby sympatyzować. Mnie niestety się to nie udało, ale ja jestem starym prykiem, przestałam nadążać za młodszymi ode mnie. Chociaż w sumie nie, Tog była całkiem w porządku. Interesowało mnie nawet to, co będzie się z nią działo. I miała charakterek. Kadmos niespecjalnie do mnie przemówił. Nie był zły, ale już ustaliliśmy, że stary pryk młodych nie rozumie. I jeszcze jedna rzecz, którą muszę zaliczyć na plus, relacje między bohaterami nie były poprowadzone w miałki, przewidywalny sposób, czego się obawiałam.

Sama fabuła jest ciekawie poprowadzona, nie można powiedzieć, że są tu przeciągnięte fragmenty, niepotrzebne zapychacze. Wszystko dzieje się po coś. Podobało mi się to, w jaki sposób w całość została wpleciona mitologia. I nie można też zapomnieć o tym, że pojawiają się postacie historyczne. I uważam, że połączenie fikcji z prawdą wyszło autorowi zgrabnie.

To książka raczej dla młodzieży. Nie wiem, na ile starsi czytelnicy będą w stanie znaleźć tutaj coś dla siebie. Ja co prawda na samym początku powiedziałam, że mnie ta książka niestety nie urzekła, ale koniec końców nie uważam, że była zła. Tak z 15 lat temu ja byłabym tą książką zachwycona. Mamy nietuzinkowych bohaterów, akcję, która wciąga. Na dodatek nie czuć tutaj, kto jest bohaterem z kart historii, a kto nie. To wszystko należy zaliczyć na poczet plusów tej powieści. Takie jest w każdym razie moje zdanie.

Ktoś może zapytać - po co sięgnęłaś po tę książkę, skoro czułaś, że jesteś na nią za stara? Po pierwsze - bo mogę, a po drugie - chcę wiedzieć, co czyta młodzież, żeby nie podsunąć w przyszłości swoim dzieciakom jakiejś książki, po której się nabawią traumy. Po tej młodzieży to na pewno nie grozi. Także jeśli macie od 12 do 16 lat, książka jest jak najbardziej dla was. Starsi też mogą po nią sięgnąć, nie widzę żadnych przeszkód.

Na końcu nie mogę wspomnieć o cudownej okładce. Jak ona się mieni... Na dodatek czuć wypukłości i wgłębienia, kiedy przejedzie się po niej ręką - jest na czym zawiesić oko.