Czwarta Powieść Tom 2 | Autor: Agnieszka Janiszewska

Nie można zrozumieć II tomu bez przeczytania I. I właściwie nie powinno się go czytać w jakimkolwiek odstępie czasu. Najlepiej przeczytać od razu obydwa tomy, jeden po drugim. Akcja rozwija się tak dynamicznie z kartki na kartkę, a zakończenie I tomu jest w takim momencie, że jeśli nastąpi jakakolwiek przerwa, to niestety, żeby dobrze odczytać i odebrać całą historię, trzeba będzie wracać do tomu I. Lub nawet przeczytać go od początku.

Do Reginy Nałęcz, absolwentki polonistyki i bibliotekoznawstwa, na wieczorze autorskim trzeciej z kolei jej powieści, zgłasza się Marek Dobrowolski z propozycją, by napisała zakończenie do niedokończonej powieści. Regina początkowo odmawia, propozycja wydaje jej się co najmniej dziwna, a młody człowiek nie wzbudza jej zaufania. Kiedy jednak ukochana babcia Krystyna namawia ją by spróbowała, bo w końcu miałaby może temat petardę – a zgubiona wizytówka odnajduje się przypadkiem, co Regina uznaje za znak – kontaktuje się z Dobrowolskim. Okazuje się, że chodzi o dokończenie książki, którą rozpoczęła pisać jego babcia, a poprosiła go o to jego mama, Karolina Dobrowolska. Niechętna początkowo Regina zgadza się jednak. „-To pani praca i wszelkie prawa, w tym finansowe, należą do pani. Tym bardziej, że napisze to pani od początku do końca zupełnie sama. Ja tylko zasugerowałam pomysł. Proszę jedynie, aby zachowała pani postacie głównych bohaterów. A także łączące ich relacje. (…) – A zatem odmawia pani? – spytała cicho, z rozczarowaniem w głosie. Ten pełen żalu ton ostatecznie przekonał Reginę. – Wręcz przeciwnie – oświadczyła pogodnie. – Zgadzam się”.

Trop wiodący do Jolanty Wołyńskiej, autorki powieści, którą ma ostatecznie przerobić, wiedzie niespodziewanie Reginę w daleką przeszłość II wojny światowej, a potem jeszcze wcześniej. Rozmawiając z osobami, które były bliskimi znajomymi Jolanty, Regina ku własnemu przerażeniu zaczyna odkrywać, że to co do tej pory sądziła i myślała o swojej rodzinie wcale tak nie wygląda. Czarne wcale nie jest czarne a białe nie jest białe. Pomiędzy tymi jest wiele odcieni szarości. Kolejne rozmowy mocno zweryfikują jej osądy i oceny moralne bliskich sobie osób i pozwolą zrozumieć dlaczego np. ciotka Anka stanęła po stronie swojego ojca, dziadka Romana, a nie swojej matki, czyli ukochanej babci Krystyny, którą dziadek Roman porzucił. Regina po raz pierwszy będzie miała także okazję porozmawiać naprawdę szczerze ze swoim przyrodnim bratem Sławkiem, co wyjaśni jej parę rzeczy.

Odkrywając krok po kroku rodzinne tajemnice i dramat sprzed lat Regina usiłuje porozmawiać z członkami rodziny. Chce wiedzieć co naprawdę wydarzyło się przed laty. Ale oni nie są chętni do rozmowy oprócz mieszkającej w Krakowie ciotki Anki. W międzyczasie Regina kończy powieść. Już wie dlaczego Karolina Dobrowolska wybrała właśnie ją. Ale to nie wyjaśnia wszystkich tajemnic, to dopiero wierzchołek góry lodowej.

Cała ta historia zmienia też Reginę. Uświadamia sobie wiele rzeczy. To, że miała stałą obecność mamy i nie musiała latać z kluczem na szyi. Dopiero teraz to doceniła, poznając historię Jolanty Wołyńskiej i Karoliny Dobrowolskiej, dziecka, które siedziało w tzw. tygodniowych przedszkolach. Nie wiedziałam, że takie istniały. Ta historia sprawiła jednak przede wszystkim, że pojawiły się rysy na wizerunku ukochanej babci Krystyny, która do tej pory wydawała się Reginie bez skazy. Nagle pojawiające się rysy zaczęły być coraz większe. To wstrząsnęło Reginą. Nagle zmieniło się jej postrzeganie świata, zburzyło się coś co do tej pory wydawało się nie do ruszenia.

Ta historia to nie tylko historia o opadaniu łusek z oczu, odkrywaniu tajemnic i upadaniu czegoś co do tej pory było nie do ruszenia. To także opowieść o wielkiej miłości. O miłości tak dużej, że wybierającej śmierć niż zdradę ukochanego człowieka. To wreszcie opowieść o tym, że każdy człowiek, nawet ten, co z pozoru wygląda jak rajski ptak, któremu nic do szczęścia nie brakuje, tak naprawdę potrzebuje – jak każdy – miłości i bliskiego człowieka.

„Regina miała wrażenie, że w nieskończoność czekała na jakąkolwiek reakcję babki, choć w istocie minęło zaledwie kilka minut. Trzy, może cztery, nie więcej! W dodatku tak lakoniczna odpowiedź w żadnym razie nie mogła jej zadowolić. Nie po tym tygodniu niepewności, strachu, udręki. Nie po tych dniach, jakie upłynęły od rozmowy z Siedlecką, kiedy z trudem zapanowała nad pierwszym odruchem, by od razu biec na dworzec i kupić bilet do Gdańska. Ostatecznie górę wziął rozsądek, następnego dnia musiała przecież pójść do pracy. Postanowiła więc zaczekać do piątku i nawet sobie wytłumaczyła, że tak będzie lepiej-także z innego powodu. Nabierze dystansu.”

Czasem w milczeniu słychać dużo więcej, niż echa niewypowiedzianych słów. Miłość, przywiązanie oraz piękne wspomnienia z dzieciństwa stoją w sprzeczności z prawdą odkrywaną przez Reginę, która spotyka się ze świadkami dawnych czasów. Cienie przeszłości nie pozwalają młodej pisarce jasno spojrzeć w przyszłość, a rodzinne sekrety, które wychodzą na jaw, burzą jej spokój ducha. Czy uda jej się nie stracić wiary w miłość?

Agnieszka Janiszewska jest absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego, która słynie między innymi z sag rodzinnych oraz niesamowitych opisów tła historycznego. Jej niewątpliwymi atutami są lekkie pióro, a także łatwość, z jaką otwiera Czytelnikom drzwi do swojego świata. Przez sposób bycia jej bohaterów, szybko można zapałać do nich sympatią lub niechęcią - dokładnie w taki sam sposób, jak w realnym świecie. Jej opis bohaterów jest tak naturalny i subtelny, jakbyśmy faktycznie poznawali te postacie na żywo.

Po skończonej pierwszej części przyszedł czas na kolejną. Moim zdaniem można byłoby te dwie książki połączyć w jedną całość i ich nie rozdzielać na dwie części. Wtedy cała historia byłaby jeszcze bardziej przejrzysta. Mimo tego i tak z wielką chęcią zapoznałam się z dalszymi losami bohaterów.

Zatrzymajmy się na chwilę przy okładkach ponieważ moim zdaniem o nich powinnam wspomnieć parę zdań. Obie części posiadają piękne, przyciągające oko czytelnika. Moim zdaniem w pełni pasują do całej historii opisanej w książce. Powieści Agnieszki Janiszewskiej są ciepłe, kobiece i nostalgiczne. Przy takich lekturach można odpocząć od codziennych spraw i problemów.

W „Czwartej powieści tom 2” autorka prowadzi nas przez losy rodzin dwa pokolenia wstecz. Cała fabuła mimo tego, iż jest raczej spokojna i dzieje się powoli, trzyma w napięciu do ostatniej strony. Razem z bohaterami możemy analizować i zastanawiać się co dalej może się wydarzyć. Wystarczy, że znajdziecie w swoim szaleńczym trybie życia chwilę wolnego, zaparzycie herbatę, kawę albo cokolwiek co lubicie, weźmiecie kocyk ponieważ są już chłodne dni i książkę w rękę. Obiecuję wam, że w tym czasie przy obu książkach autorki odpoczniecie i uspokoicie swoje nerwy.

Po skończonej lekturze, z chęcią zapoznałabym się z pozostałymi książkami Agnieszki Janiszewskiej. Chciałabym się przekonać, jak tamte pozostałe powieści wywrą na mnie emocje. Czy tak samo, jak teraz będę się dobrze przy nich czuć? Czy jednak nie spodobają mi się, aż tak bardzo? Ponieważ tak też może być. Niestety dopiero będę wiedzieć, kiedy się z nimi zapoznam. W tym momencie chciałabym was zachęcić abyście zaczęli swoją przygodę z twórczością autorki, albo jeśli już ją znacie to zapoznajcie się z dalszymi powieściami i dajcie znać jakie wy macie odczucia.