Ja, Anielica | Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk

Anioły. Ludzie wyobrażają sobie te istoty i niebo na różne sposoby. Czasem to piękne słoneczne miejsce, pełne zieleni i spokoju. Jedni mówią, że to biblijny Eden. Zaś mieszkańcy to ludzie, którzy zasłużyli na odpoczynek, a pomiędzy nimi spacerują istoty z białymi skrzydłami. Anioły pełne blasku, światła, a czasem z dodatkiem aureoli. Niestety, nie dowiemy się, jakie jest niebo naprawdę. No, chyba że umrzemy albo odlecimy.

Wiktoria wiedzie spokojne życie studentki psychologii. Jest szczęśliwa, bo ma chłopaka i dogaduje się z bratem. Jednakże pewnego dnia spotyka przystojniaka z irokezem i bańka zapomnienia pęka. Dziewczyna znów zostaje wplątana w machlojki diabłów i świata po śmierci, tym razem ląduje w niebie, aby dwoje diabłów stało się ponownie aniołami. Niebo jest spokojne, ciche, zrównoważone. Anioły to piękne istoty ze skrzydłami, lecz nie wszystkie. Wiktoria zostaje zaszantażowana i wciągnięta w poszukiwanie artefaktów, by jeden z nich przejął boską moc. W taki oto sposób zaczyna się ponowna wizyta w zaświatach.

Głowna bohaterka to studentka o silnej osobowości, ma jednak kilka wad. Nie potrafi zdecydować się, czego pragnie w życiu i często ulega innym, przez co wplątuje się w kłopoty i niekomfortowe sytuacje. Kocha Piotra, który tak jak ona posiada iskrę bożą, ale pociąga ją przystojny diabeł. Dopiero pod koniec tej historii Wiktoria dojrzewa do prawdziwych decyzji o swoim życiu i osobowości. To, co przeżyła z diabłami, Piotrem i innymi osobami ukształtowało ją. Stała się bardziej pewna siebie i stanowcza. Zaczęła dostrzegać, że jej szlachetność, dobre serce czasem nie idzie w parze z tym, co ona potrzebuje. Dostrzegła, że inni to wykorzystywali oraz była manipulowana tylko dlatego, że jest silniejsza pod względem mocy. Dziewczyna odnajduje swój cel oraz to, gdzie czuje się najlepiej i może być sobą. Później również zauważa, że jednak jej miłość do Piotra może nie być prawdziwa, a uczucia odczuwane do diabła to nie tylko pożądanie.

Katarzyna Miszczuk w pierwszej części zarysowała tylko osobowość Wiktorii. W drugiej części opisuje jej przemianę i dojrzewanie do niektórych decyzji o swoim życiu. Inni jej bohaterowie również zaczęli się zmieniać, ale nie widać tego jeszcze w tej przygodzie. Każdy bohater stworzony przez autorkę ma swój charakter i osobowość oraz cel. Beleth to upadły anioł, który utracił skrzydła. Tęskni za lataniem, ale ukrywa to pod maską pewności siebie, bawidamka lub jakby to ująć casanovy. Pożąda Wiktorii, nie tylko jako osobę obdarzoną iskrą bożą, ale też jako kobietę. Beleth musi jednak zmienić podejście do oczarowania głównej bohaterki. Pomimo prób flirtowania ona odrzuca jego starania, bo zbyt mocno kocha Piotra.

Pisarka stworzyła całkiem inny świat aniołów i diabłów. Takie wyobrażenie jest na tyle realnie opisane, że czytelnik pragnie, aby się stało prawdziwe. Niebo to oaza spokoju i ciszy a piekło to wieczna impreza i ciepło oraz trochę szaleństwa. Akcja książki toczy się bardzo szybko, niemal od pierwszych stron rozpoczyna się przygoda głównej bohaterki. Jak dla mnie to było trochę za szybko i można się pogubić w fabule oraz to, co się tam działo. Za szybko odbywały się wydarzenia opisywane w czasie poszukiwania kluczy. Dialogi nie są przegadane, ale mają dużo poczucia humoru i sporo podtekstów w szczególności, gdy do akcji wkracza Beleth. Przygoda oczywiście kończy się dopiskiem, by wzniecić zainteresowanie czytelnika do trzeciej części.

Druga część historii Wiktorii jest dla czytelników, którzy przeczytali pierwszą część. Niestety nie można ich czytać na odwrót, ponieważ w drugiej części jest sporo nawiązań wątków do pierwszej przygody głównej bohaterki. Niniejsza książka jest dla czytelników lubiących fantastykę związaną z aniołami i diabłami oraz przygodą. To lekka powieść wprost na jesienne wieczory pod ciepłym kocykiem, mruczącym kotem i gorącą herbatą w ręce. Ewentualnie z drinkiem sex on the beach, bo tekilę już wypiliśmy, w pierwszej części.