Ręka Na Ścianie | Autor: Maureen Johnson

„Ręka na ścianie” to finałowa część trylogii „TrulyDevious”, rozpoczętej powieścią „Nieodgadniony”, a potem kontynuowanej w „Znikającym stopniu”. Przyznam, że nie czytałem żaden z tych powieści – i to niestety w pewnym stopniu rzutowało na przyjemność płynącą z lektury – niemniej zanurzając się w dziele Maureen Johnson, bawiłem się zaskakująco dobrze. Owszem, nie jest to dzieło wybitne i przełomowe, nie jest to też arcydzieło w swoim gatunku, warto jednak zauważyć, że to naprawdę przyzwoita rozrywka młodzieżowa, która może spodobać się dorosłym, bo trzyma poziom lepszy, niż większość współczesnych, jakże beznadziejnych thrillerów i kryminałów.

W Akademii Ellinghama źle się dzieje. Skoro już trzy osoby z nią związane pożegnały się z życiem, dziać dobrze się nie może, prawda? To prowadzi do jednego wniosku: miejsce jest przeklęte. Ale co tak naprawdę się tu dzieje? Tego będzie musiała dowiedzieć się Stevie, która sądzi już, że rozgryzła sprawę i tożsamość Nieodgadnionego, ale czy rzeczywiście jej się to udało? Problem w tym, że są gorsze rzeczy, z którymi będzie trzeba się zmierzyć. To, co dzieje się teraz, może być powiązane z wydarzeniami, które rozegrały się w latach 30. XX wieku, rzecz w tym, że nawet Stevie może nie zdołać okryć prawdy. Akademia ma zostać ewakuowana, czas ucieka, zagrożenie narasta, a nasza bohaterka… Cóż, czy zostanie na miejscy, by rozwiązać tajemnice przeszłości i teraźniejszości?

Nikt chyba nie zaprzeczy, że „Truly Devious” to trylogia wyrosła na gruncie, który dla podobnych lektur przygotował „Harry Potter”. Nawet fakt, że mamy tu do czynienia z kryminałem to potwierdza, bo chociaż przygody nastoletniego czarodzieja należą do gatunku urban fantasy, jego konstrukcja zawsze oparta była na schemacie kryminałów. W końcu mieliśmy tam zagadkę, która może rozwiązać się dopiero na koniec, sprawcę, którego trzeba dorwać, zaskoczenia, akcję, śledztwo w wykonaniu młodych ludzi – czasem śledztwo oparte bardziej na horrorowych, niż detektywistycznych motywach, ale jednak – itd., itd. A wszystko to, tak jak w „Ręka na ścianie”, działo się w szkolnych murach. Ba, tu nawet sam wątek z zamykaniem placówki i tym podobnym kwestiami kojarzy się z „Potterem”.

Ale to dobrze, bo dzięki temu dzieło Johnson zyskuje atrakcyjnego wymiaru dla młodego czytelnika. Poza tym to po prostu kawał dobrego kryminału, podanego w sposób lekki, prosty i wciągający. Styl nie jest tu zbyt skomplikowany, ale też i nie razi infantylnością. Bohaterowie, choć skrojeni prosto, nie są pustymi papierowymi tworami. Całość oferuje za to całkiem niezłą akcję i klimat. „Ręka na ścianie” to po prostu niewymagająca, ale sympatyczna rozrywka, mająca w sobie zarówno przyjemnie współczesne elementy, jak i urok retrokryminałów. Aż żałuję, że moją przygodę z serią zacząłem od ostatniego tomu, gdzie wyjaśniane są sprawy z poprzednich części, ale cóż, może w końcu nadrobię resztę trylogii.

A warto to zrobić. Warto ją poznać i warto zanurzyć w ten świat. Może i opowieść Maureen Johnson nie powali Was na kolana i nie zaskoczy szczególnie – słowa te kieruję głównie do dorosłych czytelników, którzy chcieliby sięgnąć po powieści autorki, młodzież na pewno spojrzy na to inaczej – ale zapewnia dobrą rozrywkę. Nie ma tu miejsca na nudę, jest klika udanych zwrotów akcji, a całość naprawdę ma swój urok. Czytałem co prawda wiele podobnych opowieści, choćby pierwszy tom serii o Enoli Holmes, ale akurat „Ręka na ścianie” jest najlepszą z nich. i dlatego zachęcam Was do poznania prozy Johnson.