Noir | Autor: Zofia Markowska

Gdy zobaczyłam okładkę tej książki, przepadłam. Piękna, minimalistyczna, tajemnicza a jednocześnie z klasą. Jeżeli dodam jeszcze, że skrywa kryminał, to oczy same się rwą do czytania. Bo co jak co, ale kryminał w subtelnej formie to coś, co po prostu lubię. Mam jednak wrażenie, że zbyt pochopnie oceniłam książkę po okładce.

Zofia Markowska jest siedemnastoletnią (!) mieszkanką Sopotu. Na codzień uczęszcza do IV LO, do klasy z międzynarodową maturą. Uwielbia sztukę i kinematografię. W wolnych chwilach pisze zarówno wierszem jak i prozą. Recenzowany „Noir” to jej debiut literacki.

I jak to w przypadku debiutów mam w zwyczaju, będę oceniać nieco mniej surowo. Bo nie chodzi o to, by wytknąć błędy, a jedynie wskazać, dlaczego pewne rzeczy po prostu się nie udają. Ta książka z piękną okładką skrywa bowiem historię, która chyba nie do końca została przemyślana. Nie za bardzo dopracowana i odrobinę za mało kryminalna. O co chodzi dokładnie - już tłumaczę.

Mamy tu historię Michaela Todda, prywatnego detektywa, który zostaje wynajęty do sprawy morderstwa męża Rity Maroni. Kobieta fascynuje Todda, a każda napotkana sytuacja przybliża go do rozwiązania sprawy. Lecz jej wynik może nie być do końca taki, jaki zakładał na samym początku. Miasteczko, w którym rozgrywa się historia, o wiele mówiącej nazwie Mindath nie jest miejscem, w którym chce się żyć. Raczej biernie egzystować z dnia na dzień, bez cienia nadziei na lepsze jutro. Sprawa, której podejmuje się Todd jest tym delikatniejsza, że martwy mąż to szycha we włoskiej mafii.

Brzmi tajemniczo? Pewnie, że tak. Sam zarys fabuły jest ciekawy, lecz mam wrażenie, że autorka nie do końca wykorzystała potencjał tej historii. Gdy w ostatnich rozdziałach zaczyna się coś dziać i akcja nabiera tempa, opowieść się kończy. „Noir” rozmiarowo przypomina bardziej opowiadanie niż przyzwoity kryminał. Szkoda, bo wymyślone postaci aż proszą się o rozwinięcie. Podobnie jak opisy scen. Autorka chciała stworzyć ciężki klimat, lecz niestety nie wyszło to najlepiej. Zresztą, trudno jest zrobić coś takiego w książce liczącej niewiele ponad 200 stron.

Nie sposób przemilczeć tu najsłabszej części tej opowieści, czyli drewnianych dialogów. W tej opowieści rozmowy między bohaterami są chyba jej najsłabszą stroną. Zupełnie bez polotu, bez uczucia. Każdy z bohaterów wyraża się podobnie, co sprawia, że przyjemność z czytania jest jeszcze mniejsza.

Czy tak młoda osoba może wydać książkę? Owszem, i chwała jej za to, bo zrobiła więcej niż tysiące innych piszących do szuflady i nie mających odwagi, by pokazać to światu. Czy „Noir” powinno być wydane w tej formie? W moim osobistym odczuciu ta opowieść ma potencjał, lecz aż prosi się o rozwinięcie w bardziej przemyślanej i dojrzalszej formie.
Napisać dobry kryminał, połączyć wątki tak, by wodzić czytelnika za nos, zmierzyć się z opisami zbrodni, to naprawdę wielka sztuka. Wymaga doświadczenia, pewnego oczytania i dobrze przemyślanego scenariusza. W przypadku „Noir” niestety nie znalazłam nic z wymienionych rzeczy.

Gdybym nie wiedziała, że napisała to siedemnastolatka, moja ocena byłaby jeszcze bardziej surowa. I być może taka powinna być. Czy polecam tę książkę? Szczerze- nie. Mam nadzieję, że kolejne książki tej autorki będą bardziej przemyślane, dopracowane i dojrzalsze. Napisać dobry kryminał to prawdziwa sztuka. Szkoda, że tutaj się nie udało.