Siła Wieku | Autor: Carl Honore

Jak to mówią mądrzy ludzie - "na starość nie ma rady"... Cóż, nie możemy jej zapobiec, ale spowolnić ją i zacząć odbierać w inny, nowoczesny sposób, już tak! O tym owym spojrzeniu na starość człowieka przez pryzmat dzisiejszej perspektywy, opowiada w fascynując sposób najnowsza książka Carla Honoré'a pt. "Siła wieku. Szczęśliwe życie w epoce długowieczności", która ukazała się w naszym kraju nakładem wydawnictwa Drzewo Babel!

Niniejsza pozycja stanowi sobą intrygujący poradnik o tym, jak inaczej patrzeć na naszą starość. Patrzeć, uczyć się z nią żyć i nie poddawać powszechnym stereotypom, iż po osiągnięciu pewnego wieku należy się nam już tylko wypoczynek... Carl Honoré stara się nam uzmysłowić i udowodnić to, iż dzisiejsza starość może być dla nas szansą na spełnianie własnych marzeń, realizację odkładanych celów i życie pełnią piersią na rozmaitych polach - od aktywności zawodowej począwszy, poprzez realizację hobby, a kończąc chociażby na społecznej działalności na rzecz innych, czy też zakochaniu się w drugiej osobie. I muszę przyznać z pełnym obiektywizmem, iż autor jest w tym względzie bardzo przekonujący...

No dobrze, a jak to robi ten kanadyjski autor, iż pomaga inaczej spojrzeć na temat ludzkiej starości...? Ano poprzez rozmowy, podróże i dowody na to, iż współczesny świat daje nam wiele możliwości i udogodnień - m.in. na polu technologii, by nie wspomnieć o samej medycynie, które pozwalają starszym osobom cieszyć się aktywnym, szczęśliwym i pięknym życiem. Oprócz medycyny, poruszamy się tu m.in. także po obszarze edukacji, kultury, a nawet i polityki, poznając ludzi którzy już sami zmienili swoją starość, bądź też umożliwiają ów zmianę innym. I jest to niezwykle barwna, interesująca i wypełniona wielką porcją dobrej energii, literacka podróż...

Lektura tej książki uzmysławia nam ogrom zmiany świata i podejścia do życia, jaka to nastąpiła na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. Dziś już nikogo nie może dziwić to, iż 90-latek prowadzi auto, bierze udział w maratonach, czy też podejmuje się rozpoczęcia wyższych studiów na kolejnym kierunku. To tylko kilka z wielu przykładów, dowodów i wątków tego poradnika, który ukazuje nam sobą obraz rozumienia i postrzegania starości przez pryzmat lat 20-tych XXI stulecia. I naprawdę mogę powiedzieć z pełnym przekonaniem, iż bogactwo owych argumentów i życiorysów znanych oraz zwyczajnych postaci, którzy "ujarzmili" starość, jest więcej, niż imponujące...

Wbrew pozorom pozycja ta nie jest przeznaczoną tylko i wyłącznie dla osób w wieku emerytalnym, gdyż tak naprawdę poruszane tu kwestie dotyczą każdego z nas - bądź co bądź, kiedyś osób powyżej 65 roku życia. I to właśnie sprawia, że poradnik ten zyskuje niezwykłą moc przebicia i siłę pozwalającą dotrzeć ze swoim przesłaniem do każdego czytelnika, którego ciekawią zmiany i przeobrażenia na świecie - także na gruncie postrzegania starości. Poza tym warto docenić tu także to, że autor dopasował język i konstrukcję tej książki zarówno do potrzeb starszego, jak i młodszego odbiorcy, tak by cechowała ją lekkość i przystępność dla czytelnika -  z jednej strony, zaś z drugiej atrakcyjność i efektowność (m.in. graficzna) podania.

Przyznam szczerze, że lektura tej książki bardzo mnie zaskoczyła, pozytywnie zaskoczyła. Jest to zasługą pomysłu na ten poradnik, który prowadzi nas przez szereg przemian współczesnego świata, jak i też zapoznaje z osiągnięciami osób, które mimo swojego zawansowanego wieku żyją pełnią piersi. Dzięki temu spotkanie to przebiega w iście fascynujący sposób, ale też i przy współtowarzyszeniu pokaźnej porcji humoru, którego jest tu naprawdę mnóstwo. I m.in. z tego względu przeczytałam tę pozycję w naprawdę błyskawicznym tempie, a i często wracam do jej poszczególnych fragmentów w wolnej chwili.

Słowem podsumowania - książka Carla Honoré'a pt. "Siła wieku. Szczęśliwe życie w epoce długowieczności", to zaskakujący swoją atrakcyjnością, świetnie napisany i mający wiele do zaoferowania, poradnik spod znaku psychologii, ale i nie tylko. To książka, która pozwala zmienić nasze nastawienie do upływającego czasu, wyzbyć się lęku przed starością oraz żyć tak, jak najlepiej potrafimy. Z tego też względu gorąco was zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł - naprawdę warto!

Niedawno skończyłam 39 lat. To jest taki wiek, który teoretycznie powinien mnie zachęcić do przemyśleń na temat tego, jak szybko mija czas, co tenże czas robi z moim ciałem, umysłem, czy szerzej – moim życiem. Rok przed stereotypowo przełomową czterdziestką być może tego typu przemyślenia nie byłyby niczym dziwnym. Tylko rzecz w tym, że mniej więcej od sześciu czy siedmiu lat inaczej podchodzę do mojej metryki. Nie chcę tu sypać jak z rękawa oklepanymi określeniami typu „masz tyle lat, na ile się czujesz” czy „wiek to tylko liczba” a wręcz „czterdziestka to nowa dwudziestka”. Nie można jednak zaprzeczyć, że takie hasła i określenia słyszy się w ostatnich latach częściej. I pytanie brzmi: czy jest to tylko kwestia wychwytywania przeze mnie takich pocieszających bon motów? Czy też rzeczywiście społeczne podejście do dojrzewania bądź – ujmując rzecz nieco bardziej brutalnie – starzenia się – uległo znaczącej i dostrzegalnej zmianie? Z takimi wątpliwościami i spostrzeżeniami zaczęłam lekturę najnowszej książki autorstwa Carla Honore, Siła wieku. Szczęśliwe życie w epoce długowieczności”.

Jako fanka jednej z poprzednich książki autora, „Pochwała powolności. Jak zwolnić tempo i cieszyć się życiem” bardzo liczyłam na to, że i ta pozycja odkryje przede mną ciekawe podejście do tematu oraz praktyczne wskazówki związane z tematem, o którym autor tym razem pisze. I na szczęście nie zawiodłam się. Honore odnosi się do „siły wieku” w jedenastu rozdziałach, z których każdy dotyczy innego zagadnienia, blisko związanego z naszym codziennym życiem w XXI wieku. Wskazuje, jak bycie „starszym” (specjalnie używam cudzysłowia, bo nie ma to być pejoratywny przymiotnik) wpływa na naszą pracę, na percepcję, technologię ale też na tak intymne kwestie jak poczucie atrakcyjności, szczęście czy miłość. Podoba mi się cytat: „Tendencja, żeby traktować starość jak przywilej, a nie karę, nabiera rozmiarów masowego ruchu”. Coś w tym jest, prawda?

Zapomnieliśmy już chyba, że dożycie konkretnego wieku to po pierwsze – we współczesnym świecie powód do zadowolenia, bo jest to też dowód na dobre zmiany w medycynie i jakości życia. XX i XXI wiek naprawdę przyczyniły się do tego, abyśmy jako ludzie średnio żyli 70, 80 i więcej lat. A jeszcze na początku XX wieku średnia długość życia mężczyzn (zwłaszcza) i kobiet była znacząco krótsza. A po drugie – długowieczność to też żaden powód do wstydu, ponieważ osoby starsze – też dzięki medycynie, ale i dzięki zmianie stylu życia – mogą to swoje dojrzałe życie przeżywać zupełnie inaczej. Ciekawiej, pełniej – po prostu lepiej. Nie zaliczyłabym mojego ojca do osób „starych” (on sam nie lubi nawet określenia „senior”) ponieważ nie ma jeszcze 70-ki na karku. Ale już patrząc na jego życie widzę, jak potrafi być ciekawe i nie wymagające zmartwień ze strony mojej, czyli opiekuńczej córki. Ojciec ma swoje zainteresowania, swoich znajomych, swoje zadania i czynności, którym poświęca czas i uwagę. Potrafi nauczyć się czegoś nowego (ostatnio były to zakupy na allegro łącznie z samodzielnym założeniem konta i weryfikacji sprzedawców przed transakcją), zainteresować się modą, zaplanować sobie wiosenny wypad nad morze do mieszkającego tam kolegi z czasów studiów. Tata nie czytał co prawda książki, którą recenzuję, ale jest wyraźnym przykładem, że myśli przewodnie, jakie z niej wypływają, są ze wszech miar wiarygodne i odnoszące się do współczesnej rzeczywistości. I całe szczęście!