Poza Prawdą | Autor: Edyta Kahl Łuczyńska

Jak zrozumieć decyzję o rozstaniu nie znając jej powodów?

Miłość Adama do Antoniny skończyła się nagle. Odszedł bez wyjaśnienia. Została po nim pustka, dziesiątki pytań bez odpowiedzi. Odszedł jak drań... jednak ta decyzja również dla niego oznaczała katastrofę. Kochał Antoninę i nienawidził losu, który zmusił go do odejścia. Bo prawda, odkąd ją poznał, była jak kamień u szyi topielca. Czy jest dla nich nadzieja? A może lepiej, żeby już nigdy się nie spotkali?

Debiutancka powieść Edyty Kahl-Łuczyńskiej to nie tylko historia o miłości. Poza prawdą to opowieść o losie, który daje lub odbiera.

O sprawach, na które nie mamy wpływu. O cierpieniu, stawaniu w obliczu prawdy o sobie i pozbywaniu się złudzeń. A także o odwadze, by zaczynać raz po raz od nowa. Kolorów opowieści dodają malownicze pejzaże Dolnego Śląska, smakowite dania, dobre wina i wiele innych elementów, które sprawiają, że ciężko jest oderwać się od tej książki. Tytułowa prawda pozostaje tajemnicą aż do samego końca powieści.

Edyta Kahl-Łuczyńska – marzyła, żeby być stewardessą lub pilotem wycieczek, została pedagogiem. Ma tytuł doktora nauk humanistycznych. Jest autorką prac naukowych i artykułów. Na co dzień wykłada historię wychowania na Uniwersytecie Zielonogórskim. Jest również logopedą, prowadzi terapię z dziećmi. Rozważa studia psychologiczne. Pisanie jest jej wielką pasją i katalizatorem emocji. Pisząc, dzieli się ze światem, tym, co, w jej poczuciu ważne, zajmujące, piękne oraz uniwersalne. Jest miłośniczką natury, fotografii, dobrego jedzenia i wina.

"Poza prawdą" Edyty Kahl-Łuczyńskiej to debiut literacki w kategorii literatura obyczajowa. Czytelnika przyciąga przede wszystkim ciekawą, nieco tajemniczą okładką, która przykro to pisać, w całej książce jest najlepsza. Jeśli chodzi o treść powieści jestem niestety bardzo rozczarowana. Jak zwykle obiecywałam sobie wiele , a otrzymałam książkę, która idealnie wpasowuje się w powiedzenie "przerost formy nad treścią". Ale zanim napiszę o tym, co mi się nie podobało w kilku zdaniach streszczę fabułę.

W powieści śledzimy losy Antoniny- młodej kobiety bardzo zaangażowanej w pracę w korporacji, mieszkającej w małej, malowniczej miejscowości Janowiec. Antonina ma tam dom, który odziedziczyła po dziadku i z okien, którego może podziwiać piękne krajobrazy Karkonoszy. To było dla mnie dużym plusem, ponieważ uwielbiam, kiedy powieści osadzone są w górskich sceneriach. Na początku książki Antoninę poznajemy jako bardzo szczęśliwą, zakochaną kobietę będącą w związku z dużo starszym od niej Adamem. Związek tych dwojga wydaje się sielankowy, pełny uczucia, wzajemnego zrozumienia, nutki szaleństwa. Zakochani planują ślub i wspólną przyszłość, niestety wszystko się sypie, kiedy Adam postanawia nareszcie przedstawić ukochaną swojej matce, która okazuje się dość specyficzną, zaborczą kobietą. Od tego spotkania związek Adama i Antoniny przeżywa kryzys. Zakochani coraz bardziej oddalają się od siebie, aż wreszcie Adam oznajmia narzeczonej, że podjął decyzję o rozstaniu. Zrywa z nią kontakt i odchodzi bez wyjaśnienia przyczyn tej decyzji. Dla Antoniny zachowanie ukochanego jest zupełnie niezrozumiałe. Nie potrafi ona pogodzić się z rozstaniem i wciąż ma nadzieję, że jej związek z Adamem ma jeszcze przyszłość. Choć pozornie rzuca się w wir pracy i planowania swojej nowej przyszłości, to jednak wciąż łudzi się, że Adam do niej wróci. Jednocześnie z sercowymi rozterkami Antoniny śledzimy również różne wcześniejsze wydarzenia z jej związku z Adamem- autorka wielokrotnie zmienia czas akcji, aby pokazać czytelnikom przeszłość bohaterów. Cała fabuła dąży oczywiście do tego, aby wyjaśnić przyczyny dziwnego zachowania Adama i nagłego zakończenia jego związku z Antoniną. Zdradzę, że wszystko wyjaśnia się na samym końcu, jest nieco zaskakujące, ale niestety najpierw trzeba przebrnąć przez ponad 400 stron, w których niewiele się dzieje. I tutaj dochodzę wreszcie do tego dlaczego w książce forma przerosła treść. Fabuła jest banalna, nie oszukujmy się, nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle innych książek obyczajowych.

Natomiast forma- tutaj autorka dała upust swoim talentom literackim. Książka jest przegadana, zbyt rozwlekła. Niektóre opisy są tak nudne, że zwyczajnie kusiło mnie, aby je omijać. Ze zwykłej błahej sceny autorka czyniła tutaj literackie opisy, które naprawdę ciężko się czyta. Również dialogi pomiędzy bohaterami są bardzo sztuczne. To wszystko sprawia, że książka jest zwyczajnie nudna, a czytanie jej było dla mnie męczące. Całą historię można było zmieścić w połowie tej objętości i wtedy być może dałoby się to czytać.
Dla mnie książka jest słaba. Natomiast jeśli ktoś lubi powieści bardzo bogate językowo, refleksyjne, w których fabuła płynie nieśpiesznie, a najważniejsze są przeżycia i rozterki bohaterów być może będzie zadowolony. Ja się wynudziłam i szczerze mówiąc czuję ulgę, że nareszcie dotarłam do końca i mogę już sięgnąć po coś ciekawszego. Na koniec dodam jeszcze, że w popularnych serwisach książkowych książka ma bardzo skrajne opinie- od zachwytów po rozczarowanie, więc zawsze warto pamiętać, że o gustach się nie dyskutuje. Ja tradycyjnie- ani nie polecam, ani nie odradzam, gdyż każdy czytelnik szuka czegoś innego i czymś innym się zachwyca.