Sobremesa Spotkajmy Się W Hiszpanii | Autor: Mikołaj Buczak

Mikołaj Buczak, podróżnik, lektor języka hiszpańskiego oprowadza swoich czytelników po wszystkich zakątkach kraju Basków i wykazuje się przy tym niemałą wiedzą i doświadczeniem obcowania właśnie z Hiszpanami. Co ciekawe, jego trasa przewodnikowa nie jest typowym katalogiem miejsc wypoczynkowych i urlopowych – jak mówią sami mieszkańcy tego pięknego kraju, nie chcą być oni utożsamiani tylko z kilkoma rejonami, które są jedynie powierzchowną warstwą całego terytorium. Ogromną krzywdę kulturze i tradycji hiszpańskiej wyrządzają biura podróży, które wysyłają turystów jedynie w najpopularniejsze okolice, znane ze wszystkich przewodników. Hiszpania nie chce się utożsamiać jedynie ze słońcem, plażą, bykami i biernym odpoczynkiem; chce być ona czymś bardziej „głębokim”, nie powierzchownym i w gruncie rzeczy nieciekawym. Poprzez negatywną reklamę Hiszpania jest utożsamiana z Włochami albo Portugalią, co jest w pewnym sensie bardzo niesprawiedliwe i niesłuszne.

Autor książki „Sobremesa” opowiada o pięknych, inspirujących spotkaniach, otwartości i szczerości Hiszpanów, o ich nietuzinkowym temperamencie i sposobie radzenia sobie z problemami. Twórca niejednokrotnie akcentuje, że dla niego Hiszpania jest mozaiką barw, którą trudno usystematyzować, czy uszeregować – w zależności od rejonu spotkamy się z innym usposobieniem mieszkańców, odmiennymi językami i dialektami, a także skrajnie różną naturą, ukształtowaniem terenu, zwyczajami, wyrobami kulturowymi. Co ciekawe, autor jest zdecydowanie utalentowanym obserwatorem – tłumaczy swoim czytelnikom, dlaczego Hiszpanie są tak głośnym i energicznym narodem, dlaczego w ciągu dnia robią sobie przerwy od pracy i dużo odpoczywają, jak mitologia wpłynęła na poszczególne kultywowane tradycje i obrzędy. Buczak w jednym z podrozdziałów pokusił się nawet o zdefiniowanie hiszpańskiego feminizmu i innych ciekawych wątków, które nie należą do typowych kanonów tematycznych podróżniczych reportaży.

Sam gatunek książki podróżniczo – reportażowej jest potraktowany przez autora w sposób nietypowy – bazuje on raczej na własnych doświadczeniach, nie opowiada historyjek i anegdot usłyszanych od innych. Jawi się przy tym jako człowiek niezwykle mądry, dysponujący ogromną wiedzą. Widać, że Buczak kocha Hiszpanię i jej mieszkańców, których traktuje jak rodzinę, czy bliskich znajomych, a sam wspomniany kraj jest dla niego swoistą drugą ojczyzną. Nie znam drugiego Polaka, który potrafiłby tak gładko i delikatnie wniknąć w ten naród, zbratać się z nim, zrozumieć jego sposób myślenia i funkcjonowania w świecie. Przy tym wszystkim autor jednak pozostaje obcokrajowcem, który prostym, nieskomplikowanym językiem tłumaczy Polakom wszystkie najważniejsze pojęcia związane z krajem Basków.

Książka, o której mowa jest swoistym „must-have”, jeśli lubujemy się w literaturze podróżniczej i reportażowej. Nie jest to książka, która opowiada klasycznie i zachowawczo o określonych zjawiskach, tylko włączona zostaje tutaj perspektywa na wskroś osobista i intymna. Dzięki temu dowiadujemy się o kilku szczegółach z życia samego autora: można nawet uznać, że jest to szczątkowa autobiografia podróżnicza, w której ważny jest kontekst i nadawca komunikatu literackiego. Tym samym nie nadrzędna jest nawet sama treść, a sposób opowiadania, to symboliczne „szkiełko i oko” obserwujące, co dzieje się w danej chwili. Oprócz tego swoistym smaczkiem jawią się przytoczone anegdoty – bardzo barwne, kolorowe, pełne emocji i uczuć. Poprzez to wszystko nie mogłam oderwać oczu od każdej ze stron, a sam proces czytania przebiegł gwałtownie natychmiastowo. Nic więcej nie pozostaje mi, jak polecić tę pozycję podróżnikom, wielbicielom Hiszpanii, ale także tym, którzy dopiero chcą się z nią zapoznać.