Wyrwa | Autor: Wojciech Chmielarz

Kiedy Maciej Tomski dowiaduje się, że jego żona Janina zginęła w wypadku samochodowym, myśli, że wali mu się cały świat. Jak powiedzieć dwóm córeczkom, że właśnie straciły matkę? Jak powiedzieć teściom? Jak ma teraz funkcjonować, gdy dotychczasowe, spokojne życie nagle szarzeje i zmienia się w ciąg udręk?

Maciej nie ma jednak pojęcia, dlaczego do wypadku doszło pod Mrągowem, skoro Janina powiedziała mu, że jedzie na delegację pod Kraków. Pomyliła się? Okłamała go? A gdy na jej pogrzebie pojawia się tajemniczy mężczyzna, Maciej zaczyna rozumieć, że Janina miała wiele sekretów. Znacznie więcej, niż można się spodziewać po kimś tak zagonionym i zapracowanym. I że musi się z nimi zmierzyć.

Z Wojciechem Chmielarzem jest u mnie trochę tak jak z Robertem Małeckim - uwielbiam jego twórczość i biorę jego książki w ciemno. Uważam, że to jeden z lepszych polskich autorów. Potrafi wzbudzić opowiadaną przez siebie historią emocje, jest w stanie wyprowadzić mnie w pole, a i na nudę podczas czytania jego książek narzekać nie mogę. Tu jednak miałam problem z wkręceniem się w tę historię. Początek był dla mnie trudny i potrzebowałam czasu, by dać się porwać lekturze. Choć przyznam szczerze, że obawiałam się, że porzucę lekturę. Nieco mi się nudziło w trakcie czytania. Czekałam, aż w końcu zdarzy się coś, co wzbudzi moją uwagę. Udało się i muszę powiedzieć, że Wojciech Chmielarz wie, co robi.

To jedna z tych książek, po przeczytaniu których potrzebuję chwili, by dojść do siebie. "Wyrwa" dała mi do myślenia. Jak wspomniałam, początek był trudny, ale potem nie umiałam odłożyć książki na półkę bez poznania zakończenia. Nie wiedziałam, dokąd ono mnie zaprowadzi, bo kiedy już wydawało mi się, że jestem na dobrym tropie, tak naprawdę byłam w punkcie wyjścia i nie wiedziałam, co będzie dalej. I to w żadnym wypadku nie jest zarzut z mojej strony. Lubię, kiedy się mnie tak wyprowadza w pole.
Uważam, że Wojciech Chmielarz udźwignął ciężar opowiadanej przez siebie historii. Postać Macieja została dobrze zbudowana i uwierzyłam w niego. Czułam emocje, które mi towarzyszyły. Współczułam mu. Zresztą, wyobraźcie sobie. Umiera osoba, z którą dzieliliście życie. Nagle zdajecie sobie sprawę z tego, że właściwie jej nie znaliście, bo miała przed wami tajemnice. I to nie takie, że nie powiedziała wam, że w piątej klasie szkoły podstawowej podłożyła koleżance robaka do plecaka, bo jej nie lubiła, i nikomu się do tego nie przyznała. To był większy kaliber, ale o tym musicie przekonać się, sięgając po książkę.

To nie jest typowy kryminał, w którym akcja mknie jak szalona. Napięcie jest tutaj budowane stopniowo, więc jeśli liczyliście na mocne wejście, to muszę was rozczarować. Moim zdaniem ta książka momentami dość mocno ociera się o powieść psychologiczną.

Wiem, że wielu czytelników książka może rozczarować, bo spodziewało się czegoś innego po autorze. Widziałam takie opinie. Moim zdaniem warto przekonać się, jak autor radzi sobie na nieco innym gruncie niż w powieściach z Jakubem Mortką w roli głównej. To nie była łatwa lektura, ale nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Miałam okazję wyruszyć w niespokojną podróż wraz z Maciejem i w żadnym wypadku jej nie żałuję.