Święci Z Qumran | Autor: Sławomir Dąbek

„Święci z Qumran” Sławomira Dąbka przeniosą Cię aż do początków naszej ery, do czasów Jezusa z Nazaretu. Wtedy do poznasz młodego Egipcjanina o imieniu Mennepher, który po tragicznych wydarzeniach ucieka z Egiptu…

DZIECIŃSTWO

Powieść „Święci z Qumran” rozpoczyna się w chwili dziesiątych urodzin Mennephera. Wtedy to jego ojciec zabrał go po raz pierwszy do swojej pracy. Ojciec chłopca był człowiekiem bardzo szanowanym, pracującym jako balsamista w przyświątynnym Domu Śmierci w Egipcie. Niestety pewnego dnia, wracając z pracy, ojciec Mennephera wdał się w bójkę w lokalnej karczmie, gdzie miał w zwyczaju wstępować po zakończonej pracy. Niefortunnym skutkiem tej bójki było zabicie dwóch Greków, za co został skazany na 20 lat ciężkich robót.

Po tych tragicznych wydarzeniach, Mennepher wraz z macochą uciekają do Jeruzalem, do stron rodzinnych macochy. Tam chłopiec w wieku 13 lat został wysłany do szkoły. Okazuje się, ze zamieszkał w elitarnym zakonie esseńczyków w Qumran, gdzie rozpoczął pustelnicze życie.

ZAKON W QUMRAN

Lata spędzone w zakonie wywarły ogromny wpływ na chłopca. W tej wspólnocie uczy się razem z innymi prawa mojżeszowego. Jednak panuje tam straszny rygor, przeradzający się w hipokryzję, a nawet w wynaturzenia. W czasie zakonnego życia Mennepher odnosi sukcesy w tworzeniu farb. Dostaje nawet zlecenie na stworzenie nowej kolekcji naczyń liturgicznych.

W pewnym momencie, wraz z innym członkiem zakonu, zawozi towary do kupca. A tam, jak się można spodziewać, poznaje uroczą dziewczynę Noemi, w której z miejsca się zakochuje. Młodzi potajemnie piszą do siebie listy, ukrywając je w pniach drzew.

CODZIENNE OKRUCIEŃSTWO

Obserwując niesamowite zepsucie i hipokryzję wewnątrz zakonu, który przecież jest uznawany wręcz za święty, Mennepher przeżywa wewnętrzne katusze. Z jednej strony trzyma go reguła miejsca, w którym żyje, a z drugiej strony miłość do Noemi…

W zakonie przebywa całkiem sporo braci, którzy lubują się w torturowaniu innych. Mennepher, surowo karany, a wręcz torturowany w zakonie za najdrobniejsze przewinienia, ukrywa się w jaskini. Tam też poznaje tajemniczego człowieka w kapturze, który zaczyna przedstawiać mu totalnie inną wizję życia, opartą na nieznanej mu etyce i miłości. Czy wiesz już kogo spotyka Egipcjanin? Tak, to nikt inny, jak Jan Chrzciciel…

ŻYCIE PO ZAKONIE W QUMRAN

Targany coraz większymi wątpliwościami, zafascynowany naukami Jana Chrzciciela oraz zakochany w uroczej Noemi, Mennepher decyduje się na opuszczenie zakonu w Qumran.
Swoje pierwsze korki kieruje właśnie do domu dziewczyny. A tam kolejny cios, dowiaduje się bowiem, że ukochana nie żyje… Załamany młody mężczyzna przyłącza się do grupy wyznawców Jana Chrzciciela, a następnie Jezusa z Nazaretu. Jednak tragiczne przeżycia w „świętym” zakonie w Qumran już na zawsze odcisnęły piętno na jego całym życiu…
I tu, pozwól, że zamilknę… Resztę przeczytasz już w powieści „Święci z Qumran”…

CZY POLECAM?

W swojej debiutanckiej powieści „Święci z Qumran” Sławomir Dąbek odmalowuje nam świat sprzed ponad 2000 lat. Barwne opisy ówczesnych zwyczajów, życie w Egipcie oraz w Nazarecie… Nauki Jezusa oraz apostołów… to generalnie świat znany nam z kart Pisma Świętego oraz nauki kościoła. Natomiast w swojej powieści, autor odmalowuje nam trochę inny świat, stawiając dość odważną tezę, mówiącą o tym, że historia biblijna ma swój początek w esseńskim zakonie w Qumran.
Jeśli więc lubisz powieści historyczne, pokazujące dość nieoczywiste podejście do pewnych spraw, to z pewnością „Święci z Qumran” przypadną Ci do gustu.

Święci z Qumran to lektura, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Wystarczy tylko dogłębnie i wnikliwie rozejrzeć się wkoło, a można zauważyć, ile wzajemnych relacji i stosunków wymaga poprawy czy wzmocnienia. Nie bądźmy głusi i ślepi, zauważmy bliźnich i wzmocnijmy ich chociażby dobrym słowem czy drobnym gestem. To tak niewiele, a potrafi uczynić tak wiele. Zachęcam do podróży przez pustynię, gdzie dobre słowo niesie się szerokim echem...

Młody Egipcjanin, Mennepher, po śmierci ojca, został – na prośbę macochy – umieszczony w elitarnym zakonie esseńczyków w Qumran, gdzie prowadził pustelnicze życie. W miarę upływu czasu zauważał hipokryzję panującą w zakonie, nie zgadzał się z głoszonymi przez mnichów prawdami. Wydawały mu się coraz bardziej obce i wynaturzone. Na swojej drodze życiowej spotkał „tajemniczego brata”, którego nauki w nim kiełkowały. Obecny zakon stał się dla niego nieodpowiednim miejscem, chęć jego porzucenia w nim narastała, aż doszło do punktu kulminacyjnego i zrzucił habit. Czuł się wolnym człowiekiem, ale obawiał się o swoje życie. Ponadto gorące uczucie do czystej i nieskazitelnej jak łza kobieta umocniło go w przekonaniu, że postąpił słusznie. Uważał, że nie można służyć dwóm panom. Lepiej szczerze i prawdziwie, ale jednej prawdzie. Ale trzeba pamiętać, że lata pobytu za murem klasztoru odcisnęły na bohaterze piętno. Czy będzie potrafił żyć poza murem klasztoru? Czy sumienie pozwoli mu spokojnie żyć i rozwijać się? Czy miłość zwycięży i będzie jego kierunkowskazem na dalsze lata życia? A może będzie tak pochłonięty nauki nowego proroka, że nie będzie widział dla siebie życia w związku z kobietą?

Święci z Qumran to niesamowita lektura, pełna życiowych i miarodajnych nauk. Z niej tryskają niewyczerpane pokłady miłości, życia w prawdzie, pokoju i szacunku dla drugiej osoby. Wartości, którym hołduje bohater, powinny być drogowskazem dla każdego człowieka, każdy powinien wziąć sobie do serca chociaż jeden promyk z całej gamy pozytywnych wartości. Wystarczy obejrzeć się wkoło i zauważyć drugiego człowieka, uśmiechnąć się do niego, powiedzieć dobre i ciepłe słowo. Bardzo często docenia się człowieka i tęskni za nim, gdy już go nie ma pośród nas. Ale to już jest za późno …

„Ile jest płaczu i bólu, kiedy człowiek umiera, a jak niewiele miłości i akceptacji, kiedy żyje”.

Jestem pewna, że po głębszej lekturze i refleksji, każdy w tej powieści odnajdzie cząstkę samego siebie. Autor skłania nas do wniknięcia we własne wnętrze, nurtuje nas masą intrygujących pytań, na które odpowiedzi często dopiero poszukujemy. Błądzimy, ale w słusznej sprawie, szukamy swojego prawdziwego „ja”. Autor sieje ziarnko niepokoju i zostawia nas samych, sami musimy wydobyć z głębi własnych przekonań, to co najlepsze.

„Pamiętaj, wspierać trzeba, a nie tonąć we łzach. Nadal dla wielu akceptacja i szacunek wobec człowieka bywają ponad ich siły. Żeby kochać miłością anielską, trzeba pierś wystawianą na medale zastąpić piersią mlekodajną. A mało komu przychodzi to bez wysiłku”.

Święci z Qumran to emanująca prawdą i urokliwą atmosferą czasów Jezusa z Nazaretu historia. Urzeka od pierwszych stron, porusza wewnętrznie i powoduje, że w każdym czytelniku zachodzi duchowa przemiana. Często dotychczasowa hierarchia wartości zostaje zakłócona i rozpoczynają się poszukiwania tych prawdziwych duchowych doznań.
„Jezus nie pragnie człowieka zaprogramowanego na określone zachowania, pragnie uczynić człowieka wolnego, w pełni zanurzonego w miłości do bliźniego”.

Dziękuję autorowi, że ta lektura pojawiła się w tym momencie. Jest bardzo pożądana w dzisiejszych czasach, gdzie światem rządzi pieniądz i ludzie dążą za wszelką cenę do pomnażanie dóbr materialnych. Nie dostrzega się drugiej osoby i jej wołania o pomoc. Ludzi stali się sobie obojętni i zamknięci w kokonie własnych przyjemności. Warto zadać pytanie, na co mi te wszelkie dobra, przecież korzystać z nich mogę tylko tu, w ziemskim życiu, po śmierci i tak nie będą mi potrzebne. Czy zatem warto poświęcać swój cenny czas i energię na bezgraniczne bogacenie się? Czas się opamiętać i stworzyć własną hierarchię wartości, która zaspokoi nas duchowo i zapewni wewnętrzny ład oraz zapewni umiar w hołdowaniu materializmowi.

„Bogactwo deprawuje i życiowo rozprasza. Bycie prawdziwym uczniem Jezusa zobowiązuje nas nie tylko do przestrzegania Bożych przykazań. Jezus zachęcał nas, abyśmy go naśladowali również w jego ubóstwie. Miłość do bogactwa może omotać człowieka, stając się wielką przeszkodą dla jego cnoty. Ona wymaga ofiar, zaś pokusa bogactwa żąda bez końca nowych zysków”.

Ta powieść jest uniwersalna i ponadczasowa. Nie ważne na której stronie się ją otworzy, z każdej strony bije miłość, radość, spokój i opanowanie. Ona jest skarbnicą dobrych myśli i refleksji. Nie sposób ich wszystkich przytoczyć, ale niektórym warto poświęcić chwilkę. Niech podsumowaniem nauk płynących z tej mądrej lektury będą poniższe słowa:
„Droga człowieka jest prosta. Kiedy rozważa on w łasce wiary własne doświadczenie, nie wolno mu nie wyciągać wniosków. Inaczej nie tworzy wartości, które stanowią o jego rozwoju. Tylko one wynoszą ludzi na wyższy poziom duchowy. Od poznania siebie zależy, czy będzie żył w świadomości człowieka duchowo pijanego, czy też wyciągnie wnioski i wzniesie się na wyższy poziom świadomości. Czas płynie. Ludzie, którzy tego nie robią, z czasem stają się w swych sercach ślepi, a wtedy nie potrafią zobaczyć siebie takimi, jakimi są. Będąc jak pijani winem, widzą świat i siebie duchowo nijakim, bez wyrazu”.
Piękna i pełna wzruszeń historia, proszę, aby każdy przeżył ją na swój niepowtarzalny sposób ...